Afscheid van 2014 en voorspellingen voor 2015

En daar heb ik nu al die woorden voor nodig ...

Gisteravond heb ik naar het jaaroverzicht 2014 van het NOS-journaal gekeken. Elk jaar als ik dat doe, heb ik dezelfde ervaring: wat een hoop ellende is er dit jaar weer in de wereld gebeurd. Het komt natuurlijk extra hard binnen, omdat je dat allemaal in één uurtje de revue ziet passeren. En dan nog met de meest aangrijpende beelden ook. Elk jaar denk ik dan ook weer: dit jaar was toch wel een heel slecht jaar, volgend jaar zal het wel beter gaan. 
Maar al kijkend wist ik het al, dat zal ook voor 2015 zeker niet opgaan. Immers de meeste kwesties en conflicten die nu met een grote frequentie de voorpagina's halen, staan nog op het vuur en "sudderen" gewoon door. Waar en wanneer sudderen overgaat in overkoken, dat weet niemand, maar overkoken zullen ze zeker.

De kersttoespraak van koning Willy

Zo, de kerst zit er weer op. Nou nog Oud & Nieuw en dan hebben we die poppenkast van de emotiemaffia weer achter de rug. Heb je nog naar de kersttoespraak van Willem-Alexander gekeken? Ik niet. Ik wacht gewoon op de echte toespraak op Lucky TV door koning Willy zelf. Die wordt vast beter dan de van de autocue gelezen gaaptekst die hij van zijn niet van mummies te onderscheiden ambtenaren aangereikt krijgt. Willem-Alexander vind ik eigenlijk maar een beetje een lulletje rozenwater (hopelijk geen majesteitschennis ...), maar koning Willy vind ik echt een goeie gozer. Hij is authentiek, heeft humor, relativeert, gaat goed met mensen om. Echt top!

Ruilzeilen door Nederland

Soms ben je zonder dat je het zelf weet, zo maar ineens heel modern. Al decennia lang denk ik een reactionaire ouwe lul te zijn, maar dan blijkt plotseling slechts de helft van die stelling waar te zijn. Helaas wel die van "ouwe lul". Wat is het geval? In HP/De Tijd lees ik een artikel getiteld "Moderne ruilhandel".

Brief aan: Adri, Guusje en Marijke

Hallo Adri, Guusje en Marijke,

Jullie zijn mijn helden van de week, misschien wel van het hele jaar! Ga er maar aan staan. Eerst die helleveeg Schippers weerstaan. Zelden iemand zo chagrijnig in de Eerste Kamer zien zitten. Dan de hyperintelligente Samsom, die zich wat op de achtergrond hield omdat hij bang was weer in vloeken en tieren te vervallen. En tot slot die slijmbal Ascher. Heb je nog mazzel gehad dat draaikont Rutte zich er min of meer buiten hield.

Vereniging Gezond Verstand & Goed Gevoel (GV&GG)

Sinds gisteren ben ik ook, zoals dat heet, "op Facebook". Tot nog toe hield ik mij verre van wat men de "sociale media" noemt. Ik moest er niets van hebben. Allemaal onzin dat aan elkaar laten weten wat je de hele dag aan het doen bent. Maar nu ben ik toch om. Hoe komt dat? Eerlijk gezegd om een nogal zelfzuchtige reden. Ik vind namelijk dat ik wat te "verkopen" heb en ik denk dat dat beter lukt als ik ook "op facebook" ben. Ik wil namelijk graag mijn volgers (en eventuele nieuwe belangstellenden) laten weten wanneer er op Kierskeurig en op de website manboothond.nl een nieuwe blog of een filmpje geplaatst is.

Geloven tegen beter weten in

Op 65-jarige leeftijd is mijn vader overleden aan longkanker. Nu al weer heel veel jaren geleden. Hij was een zeer stevige roker. Zware shag van Van Nelle. Het is natuurlijk niet één op één, maar dat er een verband is tussen 50 jaar teer van Van Nelle in je longen pompen en longkanker krijgen, daar twijfelt inmiddels niemand meer aan. Overigens was dat toen ook wel duidelijk, hoor.
Toen de diagnose longkanker was vastgesteld, werd aan mijn moeder verteld dat kans op genezing uitgesloten was. Merkwaardig genoeg gaf de dokter mijn vader niet dezelfde informatie. Dat zag men in die tijd (jaren 70) als een taak van de familie. Wel kreeg mijn vader van de dokter het raad mee om niet meer te roken. Hij zelf peurde uit dit advies de hoop dat genezing nog best mogelijk was.

Gedicht van de maand: De schalmei

Mijn plan is om Kierskeurig met een een paar vaste rubrieken te verrijken. Eén daarvan wordt de rubriek "Gedicht van de maand: ... ". Elke maand wil ik een blogje maken waarin een gedicht dat mij aanspreekt centraal staat. Niet simpel een gedichtje overtypen en op het blog plaatsen, maar er wel iets aan toevoegen. Niet om het mooier of begrijpelijker te maken, maar om aan te geven waarom ik dit gedicht de moeite waard vind om gelezen te worden. 
Met het gedicht De schalmei van mijn lievelingsdichter Jan Jacob Slauerhoff heb ik al heel lang een bijzondere band. Vanaf de eerste keer dat ik dit gedicht las (ik was ongeveer 20 jaar oud) heb ik het gevoel dat ik zelf de hoofdpersoon "Wankja die Iwan heette" ben.

Wat een engerd, hè?

De tekst over een "Varkenslederen jasje" die je hier naast ziet staan, komt uit de ROTTERDAM Scheurkalender 2014. Al eerder in een blog heb ik de loftrompet gestoken over deze scheurkalender en de zg. JFK-tjes van Jack Kerklaan die op de achterkant van elke pagina staan. Meestal zijn het woordgrapjes en -spelingen, maar deze keer is het een mopje waar ik vreselijk om moest lachen. En toen ik het Marja liet lezen, gebeurde dat ook bij haar. Maar ze zei er achter aan: "Dat is nou echte Rotterdamse humor." En verdomd, dat is het ook.  

Met Arie op safari: De boswandeling

In de eerste blog van deze korte serie heb ik verteld dat ik naar de Ardennen gegaan ben om me ter plekke te informeren over het Ardennenoffensief, waar ik eigenlijk niet zo veel van afwist. Daarover gingen de volgende drie blogjes. Maar ik schreef ook dat ik er heen ging om daar met Arie in de bossen te wandelen. Daarover valt natuurlijk niet veel te vertellen. Daarom voor wie het interesseert een kort filmpje: De boswandeling.
Het is ook een beetje een tegenwicht tegen de gedachte dat de waanzin die hier 70 jaar geleden plaatsvond, nu elders in de wereld nog gewoon doorgaat. Maar het geeft ook hoop, want toen was het hier de hel op aarde en nu is het zo ongeveer de vredigste plek op aarde.

Ardennenoffensief - Deel 3: Het ware gezicht van de oorlog

Dit is het laatste deel van deze korte serie blogs over het Ardennenoffensief aan het einde van de Tweede Oorlog. In deel 2 heb ik een korte schets gegeven van de doelen en het verloop van deze strijd. Hoe na deze en andere oorlogen tegen oorlogshandelingen aangekeken wordt, heb ik geprobeerd in deel 3 duidelijk te maken. En dan heb ik nog maar buiten beschouwing gelaten wat de invloed is van bijvoorbeeld politieke en economische belangen of zelfs puur eigenbelang op deze beeldvorming.
Tot slot wil ik een gewone soldaat aan het woord laten. Een jonge man die geheel buiten eigen schuld en zonder dat hij dat wil terechtkomt in bittere kou, honger lijdt, nergens rustig kan slapen, slecht gekleed is en ook nog andere jonge mannen moet doden om niet zelf vermoord te worden. Zijn verhaal is het ware gezicht van de oorlog.

Ardennenoffensief - Deel 2: Woorden versus daden

Tijdens een oorlog vinden de meest onvoorstelbare gebeurtenissen plaats in een bandbreedte tussen heldendaad en misdaad. In een fractie van een seconde moeten soldaten beslissen of ze later op een heldendaad of een misdaad kunnen terugkijken. Maar het vreemde is dat later, na de oorlog, die gebeurtenissen vaak heel anders de geschiedenis in gaan dan de ervaring en de emotie die de betrokkenen er toen bij gehad hebben. 
Wie in de verhalen van na de oorlog tot held gebombardeerd werd om wat hij gedaan had, maakte daar zelf later nogal eens relativerende opmerkingen over. Maar hetzelfde deden de plegers van gruweldaden Zij probeerden dat later vaak te ontkennen of redenen en omstandigheden aan te voeren waardoor het misdrijf min of meer te verontschuldigen was.

Ardennenoffensief - Deel 1: Operatie "Wacht am Rhein"

In het najaar van 1944 zijn de geallieerden de Duitsers in vijf maanden tijd vanaf het strand van Normandië tot in Duitsland teruggedrongen. Nu alleen nog de Rijn over steken, dan ligt de weg naar Berlijn en de eindoverwinning op Nazi-Duitsland voor het grijpen, is de algemene veronderstelling. Het laatste wat men verwacht is een massale Duitse tegenaanval. En dat is toch wat er gebeurt.
Hitler weet dat in de Ardennen weinig, en ook nog licht bewapende, Amerikaanse soldaten gelegerd zijn. De geallieerden nemen hier een gecalculeerd risico, want door de vele heuvels en dalen, de dichte bossen en de smalle wegen is het gebied ook moeilijk toegankelijk voor tanks en ander zwaar militair materieel. Dus feitelijk ongeschikt voor een grote militaire operatie.

Met Arie op safari: de Ardennen

Als ik vóór vertrek met de camper bij mijn vaste dieselboer de tank vol gooi, vraagt hij steevast, met een blik op het witte gevaarte bij de pomp: "Zo, weer een poosje op vakantie?"
En in die blik, maar ook in de toon meen ik dan altijd iets te bespeuren van: dan zou ik ook wel willen. En: die ouwetjes genieten er maar lekker van.
Dat laatste zal ik zeker niet ontkennen. De periode na mijn pensioennering is zeker niet de slechtste in mijn leven. Om het als geboren en getogen Rotterdammer die inmiddels al bijna 35 jaar in Fryslân woont met een typische Friese onderkoelde emotie te formuleren: it koe minder (vertaling: zie Google).

Wandelen in de wildernis

Eén van de leuke dingen van het hebben van een hond als metgezel is dat je nog eens ergens komt. Mijn hond Arie is een kleine, jonge en energieke hond (ras Welsh terriër) die veel beweging nodig heeft. Daarom maak ik elke dag 's morgens en in de namiddag een wandeling van ongeveer één uur met hem. Nu heb ik het geluk in een omgeving te wonen waar ik de wandelingen waarbij Arie los kan lopen (de beoordeling daar van is trouwens geheel aan mij en niet aan de "boven ons gestelden") redelijk kan variëren.

Film: Of horses and men

In Leeuwarden is op dit moment het Noordelijk Filmfestival. Gisteren heb ik daar de film "Of horses and men" van de regisseur Benedikt Erlingson gezien. Ik heb genoten van een prachtige film met absurde, ingenieus in elkaar gevlochten verhaallijnen, die de hechte band tussen mensen en paarden in IJsland aantonen.
In een "vorig" leven (nu bijna 20 jaar geleden) was ik ook mijn leven nauw verbonden met paarden. We woonden op een boerderij waar ik o.a. paarden en pony's had. Mijn mooiste en meest geliefde paard was Gauke, een Friese hengst. Als een driejarige had ik die gekocht, zelf onder het zadel gebracht (beleerd dus) en er heel veel plezier mee beleefd. 

Sinterklaas en Geldpiet Piketty

Volgende week zaterdag komt Sinterklaas weer aan met de stoomboot. Maar de Geldpiet was gisteren al in het land. Hij kwam speciaal naar de Tweede Kamer om het financiële beleid van Sinterklaas uit te leggen. Om geen aanstoot te geven aan mensen die er toch niets van begrijpen, kwam hij afgeschminkt en in cognito onder de naam Thomas Piketty. Dus geen gezeur van halve zolen over discriminatie en uitbuiting.

Poetin? Zo'n peer!

Elf jaar geleden was Sint-Petersburg het einddoel van mijn eerste lange zeilreis. De aanleiding voor die reis was dat die stad toen precies 300 jaar geleden door tsaar Peter de Grote was gesticht. Het was ook mijn kennismaking met Rusland.  Zeilend langs Polen en de Baltische staten trof ik steden aan die door 40 jaar communisme totaal uitgewoond waren. Slechte wegen, troosteloze flatgebouwen, zichtbare armoede en zwaar verwaarloosde, verpauperde oude panden en monumenten. Maar overal zag ik dat er hard gewerkt werd om de aansluiting met het westen te krijgen door te renoveren, restaureren en te innoveren. Wat ook opviel was dat de mensen jong en oud vaak lang en hard werkten. Je zag het, maar je kon het ook vragen, want vooral jonge mensen, die vaak uitstekend Engels spraken, wilden heel graag met ons praten. Kortom, het was niet allemaal hiep, hiep, hoera en zonneschijn, maar ik zag wat er gebeurde, ik vond dat logisch en ik begreep de mensen.

To consume, or not to consume? That's the question

In onze dagelijkse krant, de Leeuwarder Courant, stond op dinsdag 21 oktober een opiniërend artikel van Drs. Riens Meijer (veranderingseconoom). De stelling en tevens de kop van het artikel "Laat ondernemers het land besturen" dekte volgens mij niet helemaal de lading. Meijer maakt in het stuk duidelijk dat het industriële tijdperk voorbij is en het kennis- en innovatietijdperk daarvoor in de plaats komt. Geen wereldschokkende of verrassende stellingname, want zelfs een blind paard ziet zo'n verschuiving nog plaatsvinden. Interessanter is één aspect dat hij er in verband hiermee uit haalt. En dat is de consequentie dat hiermee ook de tijd van de politieke ideologieën voorbij is.

Telefoongesprek: Henk Krol met Camiel Eurlings

Daags na het bericht dat Kierskeurig na het zomerblogreces weer in de lucht is, kregen wij van een bij de redactie bekende betrouwbare bron een interessant item aangereikt. Met het verzoek dit zo snel mogelijk wereldkundig te maken. Het betreft een opgenomen (afgeluisterd, gehackt of wat dan ook) gesprek tussen Henk Krol, plaatsvervangend fractievoorzitter van 50PLUS, en Camiel Eurlings, voormalig minister van Verkeer en Waterstaat en ontslagen CEO van de KLM. Na uitgebreid overleg over 'voors en tegens' hebben wij toch besloten deze informatie op de site te zetten.

Het is voorbij die lange zomer

Als het bootje weer op de wal staat - de komende winter voor het eerst onder de eigen carport - dan weet je dat de zomer echt voorbij is. Een lange zomer. Zes maanden lang heb ik blog-vakantie gehad. Het was ook een mooie zomer. Veel mooi weer. En veel tijd en gelegenheid om er van te genieten. Met het bootje heb ik op de Waddenzee gezworven. Ook een paar weken op de Duitse Wadden, maar dat viel wat tegen.

Kierskeurig komt tot stilstand

Beste volgers van Kierskeurig, ik moet jullie mededelen dat dit blog nog eerder met zomerreces gaat dan Pauw & Witteman. De camper in de loods hoor ik hier in huis brullen. De boot onder de carport staat er weer bij als een jonge meid, opgedoft en met uitgaanskleren aan. Het zonnetje schijnt. De temperatuur loopt op. De blaadjes komen aan de bomen. Het wordt de hoogste tijd om achter de computer vandaan te kruipen en er weer varend en rijdend op uit te trekken.

Kierskeurig gaat niet op zwart, maar komt wel een tijd tot stilstand. Een mooie gelegenheid om eens door al die oude blogjes te scrollen. Al is het maar om af te kicken.

Allemaal een mooie zomer gewenst, groet Jaap Kiers

Ontwikkelingswerk, zinvol of zinloos?

Leerlingen van het voortgezet onderwijs hebben hun profielwerkstuk (pws) weer ingeleverd. Vorig jaar heb ik hier ook een blog aan geweid (Neerlands hoop in bange dagen in het echt). Ook dit jaar verzorgt de Leeuwarder Courant een bijlage met een aantal van deze werkstukken. Dit jaar ben  ik helaas minder enthousiast over de ideeën en de uitvoering van de producten van de jongelui. Maar misschien komt dat omdat een mens zich over het algemeen niet twee keer door hetzelfde laat verrassen. 

Jan Kiers en Joe Hill

Mijn vader, geboren in 1906, sprak vaak over de crisis van de jaren '30 van de vorige eeuw. Ook een lange periode waarin het moeilijk was voor (jonge) mensen om werk te vinden. Vaak hoorde ik hem met afschuw in zijn stem vertellen: 
"Ja Jaap, zelfs mensen met een ingenieursdiploma op zak stonden als conducteur op de tram". 
En als je daarbij bedenkt dat er toen nog geen sprake was van wat wij nu een verzorgingsstaat noemen, dan kun je je voorstellen dat de invloed van de toenmalige crisis heel groot was op het denken van de jonge man die mijn vader toen was.

Geert had een goed gesprek

Gisteren was onze Geert van de Partij Voor Vandalisme weer eens op verkiezingscampagne. In Den Haag, niet ver weg, want de jongens van de bewaking wilden ook wel eens een vrije avond. Na een uitgebreide screening door de eigen PR-afdeling en de "jongens met de oortjes" mocht Geert even praten met twee Haagse dames en twee pekineesjes. Trots toonden de dames van  onbestemde leeftijd - immers van oor tot oor onder de plamuur - hun kleine keffertjes aan "de" mensen in het land. In plat Haags verklaarden ze dat na hun hondjes ... 

Brief aan Mark Rutte

Beste Mark,

Hoe gaat het met de CEO van onze BV Nederland? Je draai weer een beetje gevonden met je nieuwe ploeg? Je hebt het even wat moeilijk gehad, maar met je geniale lenigheid van geest - sommigen noemen dat visieloos opportunisme, maar dat is natuurlijk gewoon de kift - heb je situatie volgens mij weer aardig in de klauw. Natuurlijk was de omschakeling van die brave CDA'ers, gedoogd door die malloten van de Partij Voor het Vandalisme, naar die betweterige socialisten niet gemakkelijk. Dus wat mij betreft "chapeau" voor je prestatie. 

Goed gedaan jochie! Doorgaan zo.

Afgelopen zondag zag ik bij de VPRO een stuk van een interview met Rutger Bregman. Wat ik van deze jonge (25) historicus in de gids las boeide me wel. Enkele uitspraken: "Denken is doen", "Ik ben erg voor de vrijheid van meningsverandering", "... echte originaliteit is een hopeloos overschatte romantische mythe". Toch zag ik maar de helft van dit programma, want televisie kijken zit niet "in mijn systeem". Maar wat ik hoorde was al interessant genoeg. 

Me and my dog, Arie

Met deze blog riskeer ik dat Kierskeurig een te hoog "facebookgehalte" krijgt. Zo van: "Ik zit nu lekker te chillen op een terrasje met een heerlijk glaasje witte wijn. Top". Precies het soort onzin waarom je mij nooit op facebook zult vinden. Bij een blog moet het volgens mij ook over iets meer gaan dan allerhande narcistische prietpraat. 
Maar nu wil ik toch iets vertellen dat nogal privé is. Dat doe ik natuurlijk wel vaker, maar dan probeer ik dat toch altijd in een wat breder kader te trekken. Of andersom, een onderwerp waar ik iets over vertel of van vind en dan een link maken met wat dat voor mij persoonlijk betekent.

Papier versus scherm

Kranten, boeken en tijdschriften op papier hebben het moeilijk. Dat is algemeen bekend. Steeds minder mensen lezen van papier en steeds meer van een scherm. Een ontwikkeling die niet te stuiten is. Het is nog altijd zo geweest dat een nieuwe technische ontwikkeling die superieur was aan de vorige het gewonnen heeft. Terecht. Auto's van paard en wagen. Een typemachine van schrijven met de pen. Digitale foto's van analoog. Diesel en benzine van stoom. Enzovoorts, enzovoorts.

Sotsji en Berlijn, zoek de verschillen

In 1936 stond de wereld in Berlijn te juichen bij de opening van de Olympische Spelen. Die spelen waren, dat wist iedereen, de triomf van Adolf Hitler. Een paar jaar eerder had hij met een coup de macht gegrepen. Hij liet de wereld zien dat Duitsland een beschaafd en modern land was waar rekening mee gehouden diende te worden. Openlijk verklaarde Hitler toen al dat de Joden in zijn land niet gewenst waren. Ze waren gevaarlijk en de oorzaak van alles wat vóór zijn komst verkeerd gegaan was in Duitsland.

Vandaag, 78 jaar later, staan we weer te juichen. Nu voor de opening  van de Spelen in Sotsji. Weer staat er een 'sterke', kleine man, Vladimir Poetin. Aan de macht gekomen en tot nog toe gebleven met gefraudeerde verkiezingen, vieze politieke machtsspelletjes met de corrupte, gelegitimeerde maffia, de nieuwe rijken van het land. Ook voor hem is dit duidelijk zijn "feestje". Wat Rusland wil, kan het ook. Dat wordt ons nu weer verteld. Ook hij verklaart openlijk dat er een groep mensen in zijn land is die gevaarlijk is voor het land en de rest van de bevolking. Dit keer zijn het homoseksuele mannen en vrouwen. Ze mogen er (nog) wel zijn, maar ze moeten hun geaardheid wel geheim houden.

Zeven dagen alleen op een zandplaat

De klus is geklaard. Het boek is af. Ja, ja, lieve en beste blogvrienden, Japie heeft een boek geschreven. Het is een e-boek en het heet: Zeven dagen alleen op een zandplaat. Met als ondertitel: zoals Godfried Bomans en Jan Wolkers in 1971 op Rottumerplaat. Uitleggen waar het over gaat, hoeft nu niet meer, toch? Volgens mij heb ik namelijk alleen maar intelligente blogvolgers. 

Hebzucht is een hakenkruis

Obama gaat dit jaar iets doen aan het belachelijk grote inkomensverschil tussen arm en rijk in Amerika, zei hij vannacht in zijn State of the Union. Goed plan. Maar ik denk dat hij bij de uitvoering hiervan op meer moeilijkheden gaat stuiten dan bij zijn pogingen om Guatanamo Bay te sluiten, een menswaardige ziektekostenverzekering in te voeren en de oliekraan dicht te draaien bij elkaar. Waarom?

Het betere jatwerk

Beter goed gejat, dan slecht verzonnen. In die uitspraak kan ik me wel vinden. Toch vind ik dat je je daar als blogger verre van moet houden. De definitie voor "bloggen" bestaat natuurlijk niet (bij mijn weten), maar mijn invulling is dat je bij het maken van een blog uiteraard gebruik mag maken van informatie die anderen aandragen, maar dat er op zijn minst een flinke dosis eigen inbreng moet zijn.

Gronings gas en Mattheüs 5, vers 3

Vanavond heb ik weer vol verbazing naar die trouwe hondenogen van onze minister van economische zaken met het uiterlijk van een zwaar doorgefokte ambtenaar zitten kijken. De Groningers worden gecompenseerd voor de door gaswinning beschadigde huizen met 1,2 miljard Euro. Dat lijkt veel, maar daar moet alles uit betaald worden: verbetering van infrastructuur, verbetering leefbaarheid en nog een heleboel en ... ook een paar miljoen voor scheuren in huizen. De commissaris van de koning Max van den Berg was enthousiast, maar die arme man die al jaren met een stutpaal in zijn woonkamer zit en zijn huis nog niet eens als kippenhok kan verkopen een stuk minder.

Voedervilla voor vogels

Mijn vrouw had al jaren een vaak uitgesproken wens om met een voederhuisje in de tuin de vogels de winter (hoe zo winter, welke winter?) door te helpen. Ik zag dat niet zitten zo'n lelijk, wegrottend houten gevalletje voor het raam. Maar op een gegeven moment, je weet hoe dat gaat, wordt de druk te groot: een vogelvoederhuisje moet er komen! Dan maar eens op internet kijken. En wat blijkt: er is een keuze uit wel meer dan honderd vogelvoederhuisjes. Mijn keuze viel op dit fraaie en ook niet dure roestvrij stalen exemplaar. Ik vind dat je dit met recht een voedervilla voor vogels mag noemen. Er is maar één probleem: hij past niet in de stijl van onze tuin ... Ik denk niet dat de vogeltjes hier veel moeite mee hebben. En ik ook niet.

Lied: Donegal Danny

Toen ik een aantal jaren geleden voor de eerste keer Ronny Drew van de Dubliners het lied Donegal Danny hoorde zingen, was ik er gelijk weg van. Maar waar het verhaal nu precies overging? Dat had ik aanvankelijk mede door de lengte van meer dan vijf minuten niet door. Het ging over een tragische gebeurtenis, dat hoorde ik wel. Maar toen ik er eens goed voor ging zitten, ontdekte ik dat het een prachtig tragisch verhaal is over een zeeman die iets vreselijks meegemaakt heeft. 

Ik besloot een poging te wagen het zo te vertalen dat het oorspronkelijke verhaal en de melancholieke sfeer zo veel mogelijk bewaard zouden blijven. Na veel puzzelen met zinsconstructies, woorden, klemtonen en natuurlijk rijmwoorden is dit het geworden. Natuurlijk weet ik dat dit lied door een goede bas of bariton gezongen moet worden, begeleid door iemand die echt gitaar kan spelen. Om dat gemis min of meer te verhullen heb ik het weggestopt achter een heleboel mooie plaatjes.

De kapitalisten zijn onze eeuwige vijanden

Het meest geniet ik van non-fictie als ik iets lees dat perfect onder woorden brengt wat ik zelf met mijn boerenverstand al lang wist, maar niet genoeg kennis en  inzicht had om het zo te kunnen verwoorden. Herkennend leren noem ik dat. Het beste leren dat er is. Het afgelopen weekend werd ik weer eens getrakteerd met een stuk in de NRC, Gezocht: een nieuwe Henry Ford. Van Ewald Engelen, hoogleraar financiële geografie aan de Universiteit van Amsterdam. 
In een prachtige stijl brengt hij messcherp onder woorden hoe onze democratische samenleving is veranderd in een "corpocratie" van bedrijven. We leven daardoor in een wereld waar de machtsverhoudingen, de verdeling van kosten en baten, de zeggenschap en het nemen van verantwoordelijkheid helemaal scheef gegroeid is. Het is volgens mij een belangrijk artikel om te lezen, maar onmogelijk om het hier kort samen te vatten. Daarom hieronder en kopie van de integrale tekst, hopelijk zonder problemen te krijgen met de NRC. 

Weer naar m'n werk

Een paar weken geleden kocht ik in het Maritiem Museum in Rotterdam de "Rotterdam Scheurkalender 2014". Leek me leuk om de dag geestelijk te beginnen in Rotjeknor met een paar regeltjes gezond chauvinisme en humor die ik van huis uit ken. Je zou het kunnen zien als een poging om de stad die eigenlijk alleen nog in mijn herinnering bestaat weer wat dichterbij te brengen.
Maar wat diep van binnen in je verankerd zit, is sneller aan de oppervlakte dan je denkt. Al op het blaadje van vandaag, 3 januari 2014 staan zeven regeltjes die me een ouderwetse Rotterdamse schop onder mijn kont hebben gegeven. De dood van hond Willem is vandaag twee weken geleden. Het waren 14 dagen van stom voor me uit lopen kijken, niets nuttigs doen, te veel zelfmedelijden hebben en tobben over zaken die toch geen keer nemen. Misschien begrijpelijk (waarschijnlijk alleen voor degenen die zelf een hond hebben en daar gek op zijn), maar je schiet er niets mee op. 

Het waren de onderstaande prachtige, typisch Rotterdamse regeltjes van een van de samenstellers Jack F. Kerklaan die mij de noodzakelijke schop onder mijn kont gaven: