Me and my dog, Arie

Met deze blog riskeer ik dat Kierskeurig een te hoog "facebookgehalte" krijgt. Zo van: "Ik zit nu lekker te chillen op een terrasje met een heerlijk glaasje witte wijn. Top". Precies het soort onzin waarom je mij nooit op facebook zult vinden. Bij een blog moet het volgens mij ook over iets meer gaan dan allerhande narcistische prietpraat. 
Maar nu wil ik toch iets vertellen dat nogal privé is. Dat doe ik natuurlijk wel vaker, maar dan probeer ik dat toch altijd in een wat breder kader te trekken. Of andersom, een onderwerp waar ik iets over vertel of van vind en dan een link maken met wat dat voor mij persoonlijk betekent.


Het nieuws is dat wij afgelopen zaterdag Arie, ons nieuwe hondje, opgehaald hebben. Mijn trouwe volgers weten dat "good old Willem" twee maanden geleden gestorven is - voor wie dat niet wist, zie de blog Willem is dood. Na zijn dood ben ik er nog meer dan anders van overtuigd geraakt dat het leven minder leuk is als je niet in de kou en de regen buiten met je hond moet gaan wandelen. Je elke dag twee keer met een plastic zakje zijn drol

op moet rapen. Je een vermogen kwijt bent aan zijn kwalen en kwaaltjes bij de dierenarts. Je altijd moet denken: wat doen we met de hond als we ergens heen willen. En zo nog wel honderd andere zaken. Inderdaad, voor een hondenhater onbegrijpelijk. Maar als je een keer gewend bent om zo'n harige scharrelaar om je heen te hebben, waar je tegen aan kunt praten, die je zo hartveroverend aan kan kijken en die er voor zorgt dat je wat in beweging blijft en ritme aan je dag geeft, dan heb je dat er allemaal voor over.

Arie is een Welsh terriër. Een middelgrote hond die gefokt werd om ratten, mollen en ander "ongedierte" te verdelgen. Dat hoeven ze niet meer te doen, maar het zijn nog steeds felle en actieve hondjes die veel beweging en aandacht nodig hebben. Maar met een consequente en geduldige aanpak wordt Arie vast een goede vervanger van Willem, die ik nooit zal vergeten.