2019 in woorden

De laatste dag van het jaar. In de media worden we overspoeld met terugblikken in lijsten jaar-overzichten van van alles en nog wat. In tegenstelling tot andere "ophefdagen" (kerst, sinterklaas, verjaardagen) vind ik terugblikken bij de jaarwisseling wel leuk. Vaak krijg je dan een soort "Oh ja-belevenis": "Is dat dit jaar gebeurd? Ik dacht veel eerder.", "Goh, ik wist niet dat die dit jaar dood gegaan is", "Dat was ik nou helemaal vergeten.", " en "Ja, dat was schrikken,  of. ". . belachelijk, of ". . afschuwelijk" .

Het schoteltje als climax

Na het verscheiden van Jules Deelder vorige week komen er bij mij meer herinneringen aan hem boven. Ik vertelde al in een vorige blog dat ik Jules Deelder rond 1970 voor het eerst gezien en gehoord had tijdens een poëzie-avond in Het Venster in Rotterdam , waar hij op Deelderiaanse wijze het gedicht Peyton Place Deel 4711 voordroeg. Zie de video bij de blog. Op diezelfde avond was ook Johnny de Selfkicker aanwezig. Ook hij was mij toen nog totaal onbekend. 
De dichters zaten op het podium achter een lange tafel rustig te wachten tot ze aan de beurt waren. Maar Johnny viel op. Het leek wel of hij al wachtend al met zijn "act" begonnen was. Hij was onrustig, zat op zijn stoel heen en weer te schuiven en goot het ene flesje pils na het andere naar binnen. Zijn opkomst was dan ook een moment van spanning. De zaal hield zich muisstil en vroeg zich af wat er komen ging. Hij leek stomdronken, ongecontroleerd en keek onrustig om zich heen. Dwingend de zaal in kijkend begon hij met het voordragen van zijn gedicht:

Trump wordt Queen

Je zult in een land wonen met zo'n president . . .

Jules Deelder: hoe langer je leeft, hoe korter het duurt

"Hoe langer je leeft, hoe korter het duurt", dichtte de oer-Rotterdammer Jules Deelder. Afgelopen week is hij overleden. Als stad- en leeftijdsgenoot heb ik altijd een band met hem gevoeld. Misschien wel vooral omdat ik 40 jaar geleden naar Friesland ben "geëmigreerd". Zo voelde dat toen.