Lied: Waarom nu treuren? (Look at the coffin)

Met humor kun je alle kanten op. Het kan verzachten, ontspannen en relativeren. Maar het kan ook bijten, pijn doen, beledigen en shockeren. Over het algemeen geldt hoe gevoeliger een onderwerp is, hoe gevaarlijker het is om er grappen over te maken.
In de tijd dat de dood door honger en armoede in Ierland een vaste gast aan bijna elke tafel was, zongen de Ieren nou juist daar een brutaal en grappig spotlied over, Look at the coffin.

Bravo Beatrix!

Als in de pers het leed in het leven van publieke figuren in onze samenleving, bondig samengevat met de term BN-ers, breed uitgemeten wordt, neem ik dat meestal schouderophalend tot mij. Ik heb namelijk vaak het idee dat ze tussen hun al of niet gemeend gesnotter door stiekem zitten te genieten van het feit dat ze toch weer lekker in beeld zijn. Liefst letterlijk natuurlijk.
Een uitzondering hierbij maak ik voor onze koningin. Met haar heb ik vooral de laatste jaren oprecht te doen. En dat vloeit niet voort uit het feit dat ik bijzonder konings- of Oranjegezind ben. Uiteindelijk is het een beetje een vreemde staatsvorm. En ook een aantal van haar illustere voorouders heb ik niet al te hoog zitten. Nee, het is zuiver de persoon zelf die bij mij een gevoelige snaar weet te raken.

Schaduwen uit het verleden

Ongeveer 1950

Tijdens een wandeling een paar weken geleden in de buurt van Delft kwam ik bij een volkstuinencomplex. Toen ik daar wat rond liep, moest ik aan mijn vader denken. Ik herinnerde me dat ik een foto heb van mijn vader en mij op een volkstuin. Mijn vader hield van plantjes en beestjes. Ongetwijfeld een erfenis van zijn boerenafkomst. Op vierjarige leeftijd is hij van Drenthe naar Rotterdam verhuisd, omdat opa Kiers niet in aanmerking kwam om de boerderij te erven.  
Waarom hij met die volkstuin gestopt is heb ik nooit geweten. Behalve die foto heb ik er geen enkele herinnering aan. Tuinieren was mijn vader zijn lust en zijn leven. Onze kleine tuin thuis moest er altijd pico bello bijliggen.

In het leven van mijn vader is volgens mij veel anders gegaan dan hij zich ...

Geld voor Geluk?

Veel gekker moet het ook niet worden, dacht ik toen ik in de
Elsevier een artikel las over het beteugelen van de kosten in de zorg, Alsof de zorg niets kost. De opening van het artikel is een verhaal over een project in de gemeente Almelo dat Geluksbudget heet -  nu omgedoopt in Geluksroute. Een in isolement geraakte persoon kan door een welzijnswerker hier voor aangemeld worden. In overleg met een 'geluksconsulent' gaat de cliënt dan de vraag beantwoorden: wat zou u nu graag willen doen? Waar zouden uw ogen weer van gaan twinkelen? De kosten van zo'n activiteit, maximaal € 500,-- worden door de gemeente vergoed uit de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo).

Treuren om Johannes

Dit weekend kon je maar beter niet Johannes heten. Johannes de Walvis ging dood en Johannes de Zanger verloor in TVOH. In het het hele land wordt nu getreurd. Maar nu kun je je afvragen: wie verdient ons verdriet en medeleven nu het meest?
Ik zou zeggen Johannes de Zanger. Immers, hij heeft heel erg zijn best gedaan. En op het cruciale moment hebben wij hem met zijn allen laten vallen. Dat moet een vreselijke teleurstelling voor hem zijn geweest.

Brief aan Fred Teeven

Beste Fred,

Was dat nou nodig, zo'n reactie? Schrijf ik één keer een ludiek kritisch stukje - Minder blauw achter de computer van 12 december. Toevallig over de bedrijfstak (nou ja 'bedrijf, bedrijf' ...) waar jij samen met opperbromsnor Opstelten wat over te zeggen hebt, en gelijk zet je een boos bericht in de krant. 

Een parel met zacht strijklicht

Het zijn de donkere dagen rond Kerst en Oud & Nieuw. Tot 8 uur is het donker. Na 4 uur begint het al te schemeren. De zon zien we ook niet veel. Zit ik nou te zeurpieten? Nee, want ik vind dit een heerlijk jaargetijde. De korte en vaak grauwe dagen zijn het beste excuus om lekker thuis en binnen te blijven en lekker te rommelen, zoals bijvoorbeeld met dit blog. En dan zit er ineens een heel mooie zomerachtige dag tussen. Een parel met het allermooiste zachte strijklicht.

Minder blauw achter de computer

In 2011 loste de politie bijna 289.000 zaken op. Dat lijkt heel veel maar het is 15% minder dan in 2005. Geen beste zaak, dacht ik. Helemaal wrang als je bedenkt dat het aantal mensen dat bij de politie werkt toegenomen is van 38.000 naar 55.000. Een groei van 44% in de laatste 20 jaar! We betalen ons blauw aan al dat blauw achter de computer. Want dat is het probleem. Al dat blauw is niet op straat, maar zit in een kantoor. Dat zijn "beleidsmedewerkers". Een soort mensen dat bijna niet uit te roeien is, omdat die zichzelf zelfs niet-geslachtelijk kunnen voortplanten. Allemaal cijfers uit de krant van vandaag, uitgezocht door onderzoeksjournalist Bart de Koning. 

Ben jij al ontmiept?

In de krant las ik een artikel over een nieuw boek, "Boek voor mannen". Daarin staat dat het tijd wordt dat de moderne man zich "ontmiept". Prachtig woord trouwens. Nog nooit gehoord, maar je weet onmiddellijk wat het betekent. De schrijver Eelco Smit vindt dat de mannen van tegenwoordig niet meer zichzelf kunnen zijn, omdat ze zich te veel aan moeten passen aan de wensen en luimen van de vrouwen. Hij vindt dat het tijd wordt dat ze hun eigen mannelijke waarden weer herstellen, ontmiepen dus. Hoe moet dat dan? Vrij simpel. Ze moeten zich in hun leven weer doelen stellen, want die zijn ze kwijtgeraakt. En die doelen, zoals een fietstocht naar Rome of de marathon lopen, moeten ze ook echt nastreven. Desnoods tegen de wens van hun vrouw in. Als ze dat doen, dan zullen ze zichzelf als echte man weer terugvinden en vanzelf weer gelukkig zijn. Want dat zijn ze nu niet heeft Eelco in vele gesprekken met mannen vastgesteld.

Lied: En de band speelde een vrolijke wals

"And the band played Waltzing Mathilda" is het mooiste anti-oorlogslied dat ik ken. Eric Bogle schreef het in 1971. Het gaat over de Slag om Gallipoli tijdens de Eerste Wereldoorlog tussen de geallieerden en de Turken, die zich bij Duitsland aangesloten hadden. Via een landing op de kust bij Suvla Bay moest de weg naar de hoofdstad Istanboel open liggen. Wat een gemakkelijke overwinning op de Turken had moeten worden, werd een waar bloedbad. Ten koste van heel veel levens, vooral van de jonge, onervaren Australische soldaten, moesten de geallieerden zich onverrichterzake terugtrekken.

Het lied vertelt het verhaal vanuit het perspectief van een jonge Australische soldaat die totaal onvoorbereid meegesleurd wordt in de verschrikkingen van de oorlog. Meer dan een jaar lang ben ik bezig geweest om dit lied te vertalen. Al puzzelend met woorden, lettergrepen, klemtonen en rijmwoorden ben heb ik geprobeerd het verhaal en de sfeer van het oorspronkelijke lied zo goed mogelijk te behouden. Omdat ik er van uitga dat de meeste mensen niet goed op de hoogte zijn van de details van de strijd in de Middellandse Zee tijdens de Eerste Wereldoorlog heb ik alle verwijzingen naar tijd en plaats weggelaten.

Natuurlijk moet zo'n mooi lied gezongen en gespeeld worden door iemand die dat heel goed kan. Maar ja ... een mens "ken niet alles kennen", niet waar? Daarom, als je ongeveer 7 minuten tijd hebt, een triest maar heel mooi verhaal wilt horen, iets wilt hebben om tijdens de kerstperiode over na te denken en ... bereid bent niet al te kritisch te luisteren, klik dan op het onderstaande filmpje!

 

Lichtpuntjes in donkere tijden

Misschien is het jullie ook opgevallen. Normaal gesproken zijn in deze tijd van het jaar de ramen, deuren, daken en vaak ook de tuinen van de huizen in Nederland onzichtbaar door de verlichte herten, kerstmannen, en arrensleden. En daaromheen dan een woud van slingers met al dan niet knipperend licht. Het ene huis al gekker en voller dan het ander. Soms lijkt het wel alsof buren met elkaar een stille strijd uitvechten wie zijn huis het meest bedolven heeft onder de kerstverlichting.

Praalgraf van de Prins

In de Nieuwe Kerk in Delft is het praalgraf van Prins Willem van Oranje. Het was de eerste keer dat ik het graf, een monument eigenlijk, in volle glorie zag. Jaren geleden was ik ook in Delft, maar toen werd het gerestaureerd.
Op 3 augustus 1584 is de Prins in de grafkelder in Delft bijgezet. Tijdens het Twaalfjarig Bestand (1609-1621) kreeg de beeldhouwer Hendrick de Keyser de opdracht een passend praalgraf voor de Prins te ontwerpen. In 1614 begon hij met de bouw, maar in 1621 stierf hij. Zijn zoon heeft het kunstwerk voltooid. 

Hier een impressie van het praalgraf, of eigenlijk meer een reclamespotje om het ook zelf een keer te gaan bekijken. Het is de moeite waard.

Rijk en beroemd in Delft

Zicht op Delft

Weer terug van weggeweest. Drie weken hebben Willem en ik met de camper rondgetoerd. Eerst een paar dagen in Delft. Vandaar naar Belgie. En de laatste dagen in Leiden. Ik ga jullie op dit blog niet vermoeien met een uitgebreid reisverslag. Een opsomming van wandelingen, musea bezoeken en boekjes lezen in de camper zou niet erg lezenswaard zijn. Toch wil ik er twee ervaringen uitlichten. Eerst een bezoek aan het Prinsenhof in Delft, wat overigens net als Leiden, een wonderschone stad is, waar de historie als het ware je voetzolen verwarmt.

Een rijdende bullenbak

Ik vertrouw helemaal op Willem

Zware tijden voor Rutte, Samsom, Zijlstra, ja zelfs voor Obama en natuurlijk ook voor jou, trouwe Kierskeurig-volger. Kierskeurig gaat niet op zwart, maar in tijdelijke stilstand. Ik ga namelijk samen met Willem een poosje met de camper op pad. En dan is er niet overal een goede internetverbinding beschikbaar om een nieuwe blog te plaatsen. 

Maar als het kan, zal ik jullie van onze avonturen op de hoogte houden. En met Willem achter het stuur komen die zeker. Waar we naar toe gaan? Geen idee. Dat is precies de charme van zo'n rijdende bullenbak. 

Obama's Care

Amerika heeft gekozen. Barack Obama mag verder gaan met wat hij vier jaar geleden beloofd heeft: "change". Maar ik kan nu al zeggen dat die "change" niet zal komen. In ieder geval niet dat de armoede in het land sterk zal verminderen, de rijken minder asociaal rijk zullen zijn, het onderwijs voor iedereen een stuk beter en toegankelijker zal zijn, de wegen weer goed onderhouden zullen worden.

Herinnering aan Hans Vandersmissen

In een plakboek van 1978 zag ik deze foto pas weer terug. Oudere zeilers en alle leden van de club van Drascombe-eigenaren zien onmiddellijk wie de jongeman op de foto is, Hans Vandersmissen.
Ik woonde in die tijd in Hellevoetsluis. Daar had ik ook een scheepje, een Kolibri 560.
Op een middag zag ik de Pride of the Fleet van Hans in de haven liggen. Met dit scheepje, een Drascombe Longboat met een kleine kajuit, zeilde hij zonder motor meerdere keren naar Engeland.

Lied: De wake van Tim Finnegan

Sinds mijn zeilreis naar Ierland in 2007 ben ik verslingerd aan Ierse muziek. Ik vind het heerlijk in het gehoor liggende muziek. Het is erg gevarieerd. En in bijna elk lied zit een mooi verhaal. Grappig, triest, vol heimwee, opstandig of gevoelig en altijd herkenbaar.

"Tim Finnegan's wake" is duidelijk een grappig lied. Maar zoals bij vrijwel alle Ierse liedjes schemert de zwaarte en de onvolkomenheid van het leven altijd direct onder de oppervlakte. Een wake was een oud gebruik in Europa waarbij de nacht doorgebracht werd bij een overleden familielid of vriend. In Ierland wordt dit op sommige plaatsen nog steeds gedaan. Maar ... zo'n nacht verliep in Ierland vaak anders dan bijvoorbeeld indertijd in Nederland. Luister maar naar de vertaling in "De wake van Tim Finnegan".

Herfstmijmering

Herfstbos bij Vaals

In de herfst is er in het bos een kleurenfeest van groen, bruin en geel. En dan dat tapijt van bladeren onder je voeten. Een rijkdom om te zien en heerlijk om over te lopen. Vooral bij stil weer, dan lijkt het alsof het bos de adem inhoudt voor de stormen, de regen, de sneeuw en de vorst die snel zullen volgen.

Is er een parallel tussen een bos in de herfst en de ouder wordende mens?
Verschillende vergelijkingen dringen zich aan mij op. Maar sinds prinses Irene met bomen is gaan praten en knuffelen, blokkeert er altijd iets bij mij als ik daar op door zou willen mijmeren. En misschien is dat maar beter ook.

De brede en de smalle weg

Kent u deze afbeelding? Wie niet christelijk opgevoed is, zoals ik, waarschijnlijk niet. Voor hen lijkt het nog het meest op een oude poster van een vakantieoord van rond 1900. Maar dat is het niet. Als u er wat beter naar kijkt (even vergroten door er op te klikken), dan ziet u dat er twee wegen zijn. Links is een brede, comfortabele weg, met een ruime poort met welkom erop. Er lopen veel mensen die allemaal leuke dingen doen. Rechts is een smalle weg, met een klein poortje, bochtig, moeilijker te begaan, met weinig mensen.

De nageboorte van Nederland

Man, boot en hond nietig op het grote Wad

Soms geeft ons bijzondere klimaat onverwacht een mooi cadeautje weg: een paar rustige dagen met een redelijke temperatuur. Dus kon ik nog één keer met Hollandia's Glorie en hond Willem er op uit. Maandagmiddag kwam ik na een mooi tochtje in een bleek zonnetje bij het baken aan de zuidoostkant van Schiermonnikoog uit. Daar heb ik het bootje in de buurt van de vloedlijn droog laten vallen.

King for today

Van mijn kleinkinderen Simon, Luca, Evi en Mattias kreeg ik zaterdag een verjaardagscadeautje. Een doosje met een plaatje van een hond op het deksel. Als je het deksel openmaakt gebeurt er dit ...
 

Amerikaanse droom een nachtmerrie

Al jaren volg ik met stijgende verbazing wat er in de Verenigde Staten gebeurt. Wij zijn bezorgd over ons begrotingstekort dat één of anderhalf procent te hoog dreigt uit te vallen. "Te hoog" is in dit geval het gevolg van een overigens nuttige afspraak in Europees verband. Dat het niet verstandig is structureel meer geld uit te geven dan je verdient, blijkt wel uit de problemen waar de Zuid-Europese landen (en wij dus ook) nu mee kampen.

Regenboog zonder wens

Bij het wandelen met hond Willem kreeg ik dinsdagmiddag de ene na de andere regenbui op m'n kop. Zonder regenkleren natuurlijk.
Maar tussen de buien door, precies op de juiste plek: deze regenboog. Even tijd voor genieten, bewonderen en een wens bedenken, die ik niet heb. Het zien is mij genoeg.

Op Urk

Gisteren was ik een paar uur op Urk. "Op Urk", want niet meer omringd door water,  je waant je nog altijd op een eiland. En de Urkers zijn altijd eilanders gebleven. Je ziet en voelt het als je door nauwe straatjes van het dorp op de bult zwerft, bij de haven kijkt en onderlangs bij de vuurtoren langsgaat.

Urk is God, visserij en de zee, voor de Urkers ook in die volgorde. Kijk maar naar de enorme Bethelkerk midden in het dorp, die elke zondag twee keer vol zit. De bedrijvigheid in en om de haven. Het prachtige beeld van de vrouw met de opwaaiende rok bij de zee, die tevergeefs wacht op de terugkomst van haar man, omringd door alle namen van de Urker vissers die op zee gebleven zijn. De fraaie witte vuurtoren die 's nachts trouw met zijn lichtbundel de schepen op zee waarschuwt voor de Vormt, de verraderlijke ondiepte ten noorden van het eiland.

Maar de foto's vertellen het verhaal veel beter, kijk maar ...

Lenen in plaats van kopen

Thomas Rau, architect

Donderdag 11 oktober gaf de architect Johannes Rau tijdens de Noordelijke Conferentie Duurzaam Verdienen in het Abe Lenstrastadion in Heereveen een lezing. Het verslag hiervan stond een dag later in de Leeuwarder Courant onder de kop "Betaal voor gebruik, niet voor eigendom".
Als ik dat artikel lees (en op internet meer over de spreker), denk ik dat het deze mannen (meer politiek correct "mensen") zijn waar we het in de toekomst van moeten hebben. Waarom? Johannes Rau denkt buiten de geijkte kaders. Tegenwoordig zeggen ze dan "out of the box denken". Maar dat is niet helemaal mijn taalgebruik.

Dure oudjes

Zorguitgaven per sector (Bron CBS 2012)

Tegen de tijd dat ik 61 jaar oud werd, kwam het vriendelijk verzoek van mijn werkgever, de NHL Hogeschool in Leeuwarden, om maar met werken te stoppen. Sterker, ze deden mij een aanbod waar ik geen nee tegen kon zeggen. Zo'n 10 jaar eerder had ik collega's die slechts enkele jaren ouder waren dan ik toen was en die met trompetgeschal het werk de rug toe konden draaien. 
Toen ik stopte was de situatie compleet anders. Ik had het gevoel dat ik me min of meer moest verdedigen waarom ik niet doorgegaan was met werken tot mijn 65-ste. "Mijn werkgever wilde dat", zei ik er meestal maar bij, ter verontschuldiging. Wat ook niet helemaal waar was, natuurlijk.  Ik wilde het zelf namelijk ook wel.

Zweten, varen en zwemmen in het oerwoud

Je bent niet in Suriname geweest als je het oerwoud niet gezien hebt. Zwetend, varend en zwemmend hebben we ons er aan overgegeven. In het Brownsberg Natuurpark, ten noorden van het Brokopondostuwmeer, hebben we lopend de Leo waterval bezocht. Dat was een pittige wandeling van een uur heen en een uur terug. Zweten dus. 
Gevaren hebben we op de Surinamerivier op een pont naast een splinternieuwe, maar kapotte brug. Ook op de Surinamerivier, maar nu bovenstrooms van het Brokondostuwmeer, zijn we met een korjaal naar Pokigron gevaren. Daar is een stroomversnelling waar we gevrijwaard van kaaimannen en piranha's konden "zwemmen". Een Surinaamse jacuzzi, waar we als jonge goden weer uitkwamen. Kijk maar!

Afscheid vaarseizoen

Twee dagen weg geweest met de boot. Redelijk rustig weer. Het plan was meerdere dagen weg te blijven, maar na Suriname was de overgang van 34 graden Celsius naar 10 graden 's avonds in de boot te groot. Het is bij één nacht gebleven. Een kort, maar mooi afscheid van deze vaarzomer met Hollandia's Glorie en Willem. Meer zeilavonturen, en binnenkort nieuwe filmpjes, op manboothond.nl.

Met de Sweet Merodia naar de plantages

In Nederland bestaat het idee dat Suriname altijd een armlastig land is geweest, waar "we" meer geld aan uitgegeven hebben dan verdiend. Dat is zeker niet het geval. Gedurende de bijna 300 jaar dat Suriname een kolonie van Nederland was, heeft het land zeker 200 jaar lang voor veel inkomsten gezorgd. In de noordelijke helft van Suriname waren honderden plantages gevestigd. Vooral de teelt van suiker, koffie en rijst is voor een kleine groep rijken in ons land zeer winstgevend geweest.

Over deze plantage-economie hangt echter een enorme slagschaduw. Twee honderd jaar lang moesten er uit Afrika slaven ontvoerd worden om deze bedrijven draaiende te houden. Vooral de suikerteelt was door de zwaarte en de risico's voor de slaven letterlijk moordend. Als je daarbij de vaak mensonterende behandeling van de slaven door de plantagehouders optelt, dan kan het niet anders dan dat bij een bezoek aan deze plantages die oude, wrede beelden zich aan je opdringen.

Petrus en Paulus kathedraal

Een monument van hout

Midden in Paramaribo staat een grote houten kerk, de Petrus en Paulus kathedraal. Gebouwd tussen 1883 en 1887. Het is het grootste houten gebouw van Zuid-Amerika. Maar in dit land is een houten bouwwerk van deze afmetingen te vergelijken met een ijsberg in de monding van de Surinamerivier. De termieten, de blakerende zon, de grote temperatuurverschillen zijn permanent in de aanval om het gebouw op de knieën te krijgen. In 1989 is de kerk ook enkele jaren gesloten geweest uit angst voor instortingsgevaar.
In 2007 had men voldoende geld bij elkaar geschraapt om een grondige renovatie uit te voeren. Maar het blijft een gebouw waar meer bouwvakkers dan priesters hun dagelijks brood verdienen.

Op herhaling, maar dan anders

Vertrek naar Suriname, afscheid van moeders en het meisje 

In april 1969, toen 23 jaar oud, vertrok ik met de boot uit Suriname. Ik was daar als dienstplichtig soldaat één jaar geweest. Vrijwillig had ik me bij de TRIS, de Troepenmacht in Suriname, aangemeld. Het leger als reisbureau gebruiken leek mij niet verkeerd. Voor mij, maar ook voor al die andere jongens die dezelfde keuze gemaakt hebben, was dit een heel belangrijk jaar. Onder moeders vleugels vandaan en in een vreemd land op eigen benen leren staan. Een betere manier om een flinke stap richting volwassenheid te maken is volgens mij niet denkbaar.

Terug uit Suriname

De Waterkant met uitzicht op de Wijdenboscch-brug

Weer thuis na bijna 2 weken Suriname. Even bijkomen en -werken en dan komen er verhalen, foto's en films over deze mooie reis in dit bijzondere land. Blijven volgen dus!

Kierskeurig kijkt verder

De verkiezingen zijn geweest. Henk Kamp speelt voor koningin en is door mij geadviseerd. In Nederland is het de beurt aan de achterkamertjes. Dus moeten we maar eens wat verder kijken dan Groningen en Geleen. Kierskeurig gaat daarom voor jullie twee weken naar Suriname.
Tot in oktober met nieuwe informatie en andere flauwekul.

Brief aan Henk Kamp

Beste Henk,

Allereerst gefeliciteerd met je benoeming als verkenner van de formatie. Overigens moeten we zo snel mogelijk van dat woord "verkenner" af. Klinkt zo padvinderachtig. De overgang met vorige formaties is nu veel te groot. Vroeger gingen de fractieleiders naar de koningin en nu naar de verkenner ... Ik stel voor om er "pre-informateur" van te maken. 

Peilers weer voor paal

De kiezer heeft gekozen. En weer is de uitslag een verrassing. Een verrassing voor u, voor mij en ... ook voor de mannen die zich er dik voor laten betalen om u en mij niet te laten verrassen. Hoe kan het dat deskundige mensen van gerenommeerde bureaus de plank weer zo ver missloegen? Voor het echte antwoord zal wel een lange studie nodig zijn, maar laat ik "uit de losse pols" eens een poging wagen.

Verkiezingen overzichtelijker

Allebei maar in de MPN?

Eén blik op het stembiljet en je constateert dat er veel te veel keuze is. Twintig partijen met bij elkaar 837 kandidaten! Bij mij ontstaat dan de behoefte hier enige ordening in aan te brengen. Ik denk dat in  Nederland de vlaggen van 4 politieke partijen de lading wel kunnen dekken. Een voorstel en gelijk maar met een mogelijke naam daarbij. 

Zwevend naar de toekomst

Morgen gaan we weer met z'n allen stemmen. Nou ja met zijn allen, zo'n 70 of misschien 80% van de kiesgerechtigden. 40% van die stemmers zal het daar moeilijk hebben. De z.g. zwevende stemmers. 
Als u mijn blogs gelezen heeft, zult u weten op wie ik deze keer ga stemmen. Ja, "deze keer", want ik ben al jaren een zwevende kiezer. En voor mijn doen wist ik het deze keer vrij snel.

Uit de oude doos

Ongeveer 55 jaar geleden. In die tijd spaarde ik foto's met handtekening van artiesten. Kennelijk vond ik mezelf in die tijd ook een beetje een artiest.

Meer is te veel

Prof. Dr. Cees Buisman

Soms lees je iets waarvan je denkt: maar zo denk ik er eigenlijk al jaren over en hier staat het gewoon! Als dat het geval is, dan moet je de schrijver dankbaar zijn. Hij laat je dan een kleine maar belangrijke "gedachtesprong" maken. Hij brengt onder woorden wat je zelf nog niet kon bedenken of nog niet wist.
Ik heb geen verstand van economie, maar ik denk al jaren: hoe kunnen wij het nou normaal vinden dat we hier in het westen tot in lengte van jaren steeds maar rijker worden, terwijl dat in de rest van de wereld niet gebeurt? Vaak het tegendeel.

Euro(pa)

Eén van de grote thema's van deze verkiezingen is Europa. In het bijzonder natuurlijk de monetaire (banken-, schulden, euro-) crisis. De antipolen zijn: vòòr Europa en alles doen om de euro te redden. D66 straalt dit standpunt uit. En tegen, een hek om Nederland en terug naar de gulden. De PVV dus. Over het laatste standpunt kunnen we kort zijn. Als we doen wat die partij (eigenlijk deze man) wil, moeten we binnenkort allemaal op klompen gaan lopen en blond haar hebben.

Zeilen vol verlangen

Niet wereldschokkend, maar wel een leuk nieuwtje. Donderdag- en zondagmiddag houd ik op de HISWA in Amsterdam een kleine spreekbeurt bij de presentatie van mijn e-boek: 

ZEILEN VOL VERLANGEN

De uitgever is Watersportmedia.
Kijk op http://watersport-e-boek.luondo.nl/2952178/zeilen-vol-verlangen.

Auschwitz

In de zomer van 2011 hebben wij een bezoek gebracht aan Auschwitz en Birkenau. Hier een impressie van dat bezoek.

Samsom een David?

Wie gaf er 2 weken geleden nog iets voor de kansen van de PvdA en haar voorman Diederik Samsom? Ik zeker niet. De partij dreigde gemarginaliseerd te worden, overvleugeld door de linksere en meer populistische SP van Emiel Roemer.

Maar wat gebeurt? Er zijn twee televisiedebatten met de lijsttrekkers geweest en de kansen lijken gekeerd. Ineens is de ster van Samsom gaan stijgen. Hoe kan dat zo ineens?

Engelsmanplaat

12 mei 2011, Engelsmanplaat op de Wadden, mijn eerste tochtje met Hollandia's Glorie en hond Willem buitengaats vanuit Lauwersoog. Meer hierover? Kijk op manboothond.nl.

Kiers blogt Kierskeurig

De zomer loopt op zijn eind. Een nieuw blog begint. Het ene is onvermijdelijk, het andere een keuze. In  het onvermijdelijke moet je je schikken. Keuzes moet je kunnen verantwoorden, of op zijn minst beredeneren. Allebei niet gemakkelijk moet ik zeggen. 

Voor het blog Kierskeurig is eigenlijk maar één argument: het lijkt me leuk om te doen. Zoals er zo veel "leuk is om te doen". En vrij vaak denk ik dan: ik wilde dat anderen dit ook konden zien, horen of lezen. Dan is een "blog" een goed middel om dat te mogelijk te maken.

Maar omdat ik nogal vaak iets leuk, spannend, mooi maar ook afschuwelijk, en onvoorstelbaar vind, heb ik het blog maar Kierskeurig genoemd. Om mezelf eraan te herinneren dat een zekere selectie noodzakelijk is.