DIT HEBBEN WIJ GEDAAN!

Foto: Talisma Akhter, Dhaka 24 april 2013

Je ontsnapt er niet aan. De golf van  waanzin die over je heen gestort wordt in de maand december. Eerst Sinterklaas, leuk voor de kinderen maar dit jaar ontsierd door een stel kleinzielige en onverdraagzame geesten. Dan het ergste, de kerstdagen. Een indoctrinatie met commerciële motieven om je huichelend over vrede vol te gaan zitten vreten. Eindelijk is het 31 december, dan is al die geforceerde 'vrolijkheid' weer voorbij.

Willem is dood

Vanmiddag is mijn hond Willem gestorven. Een tumor onder zijn anus, die een half jaar eerder operatief verwijderd was, is weer teruggekomen en gaan ontsteken. Het werd nu een weeïg stinkende, bloedende  bobbel. Medicijnen hielpen niet. Een tweede operatie en andere medicijnen zouden niet meer tot genezing of zelfs maar tot enige verbetering leiden. Toen moest ik de moeilijke beslissing nemen die ik vanmiddag genomen heb. Met zijn kop op mijn schoot is hij ingeslapen, waarna de dierenarts hem de laatste injectie heeft gegeven.

Blokhuispoort voorbeeld voor de binnenstad

"Funshoppen" of "recreatief winkelen" is aan mij niet besteed. Winkel in en winkel uit lopen op zoek naar iets dat je niet nodig hebt, maar wat wel leuk is om te kopen is voor mij eerder een gruwel.
Toch loop ik wel graag door het mooie centrum van Leeuwarden - waar wij wonen - en andere centra van oude steden in ons land. Maar meestal zoek ik dan snel naar de straatjes achter de bekende winkelstraten. De reden daarvan is dat ik vind dat de neringdoenden al jaren hun uiterste best hebben gedaan de mooiste straat van elke historische stad in Nederland grondig te verzieken. En daar zijn ze ook uitstekende in geslaagd. Het maakt al heel lang niet meer uit in het centrum van welke stad in Nederland je loopt: overal zie je alleen maar de identieke etalages van dezelfde grote winkelketens. De centra van alle steden in Nederland zijn eenvormig geworden en dus saai. 

Kleine wildernis in achtertuin

Dit keer geen "afzeik"-stukkie, geen "ik weet het beter"-stukkie, geen "popie-jopie"-stukkie, geen zogenaamd "humor"-stukkie.  Nee, een filmpje. Hebben jullie ook genoten van de film De Nieuwe Wildernis die zich afspeelt in de Oostvaardersplassen? Ik wel.
Ineens ging ik anders kijken naar de vogeltjes in onze eigen achtertuin. Vanuit de aangenaam verwarmde woonkamer door het raam een uurtje de vogels filmen en ... je hebt je eigen De Kleine Wildernis. Geen bal aan, iedereen kan het.

Xiao Wang mailt Gordon

Dankzij onze uitstekende contacten met de AIVD was deze nuttige, professionele en uiterst efficiënte instelling bereid ons inzage te geven in het mailverkeer van onze bekende relnicht Gordon H. Uiteraard kunnen wij jullie hier uit privacy-overwegingen geen inzage in geven. Maar voor één mail maken wij een uitzondering. Het belang van de direct betrokkenen weegt in dit geval niet op tegen het landsbelang.

Euthanasie van euro redt EU

"Laten we in een rustig herfstweekend de euro afschaffen", stond er als kop boven een artikel in de NRC van 16 november. Ik dacht toen, dat is weer zo'n rare mening van een of andere wereldvreemde, Wildersachtige, rechtse rakker die terug wil naar een niet reëel, romantisch verleden van nationale landen met hoge hekken en slagbomen. Terug naar de illusie van de goede, ouwe tijd toen alles nog goed en overzichtelijk was en we onze eigen boontjes konden doppen.
Als je dan begint te lezen, doe je dat in de verwachting: hoe veel munitie kan ik hier tegen in stellling brengen om mijn eigen gelijk (niet terug naar een Europa van geheel onafhankelijke nationale staten) bevestigd te krijgen?

Wil Sven Kramer straks het licht uit doen?

Sluit Sven Kramer de lange rij bekende namen van Nederlandse schaatsidolen? Het lijkt er op. Volgens mij is de schaatssport zoals wij die de afgelopen jaren gekend hebben in zijn nadagen en maken we nu de doodsstrijd mee. Hoe weet ik dat? In de eerste plaats van mezelf. Jaren geleden ben ik al afgehaakt met het volgen van die rondjesrijders die in alles op elkaar lijken: identieke poppetjes, in uitwisselbare wedstrijden, met vrijwel altijd dezelfde uitslag.

Missverkiezing niet namens mij

Het zal je maar gebeuren. Er raast een alles verwoestende tyfoon over je land. Geen huis en boom meer overeind en duizenden doden achterlatend. En dan zijn er mensen die bedenken dat er juist in jouw land, te midden van die totale chaos, een grote internationale missverkiezing gehouden moet worden. Ja, en wij sturen ook een miss: de - ik ken het bijna niet uit me bek kraige - Rotterdamse Wendy-Kristy Hoogerbrugge.

Potemkin-dorp, van glimlach tot grimlach

Zoals beloofd in de vorige blog nu meer over de term "het lijkt wel een Potemkin-dorp". Hoe is die term ontstaan? De Russische Graaf Grigori Alexandrovich Potemkin was minister in de regering van de Russische tsarina Catharina de Grote, weduwe van Peter III, de kleinzoon van Peter de Grote. Maar daarnaast was Potemkin ook haar minnaar. En vooral als minnaar had hij veel concurrentie, want Catharina was tot op vrij hoge leeftijd een echte mannenverslindster. Potemkin wist als geen ander dat de zaken en het meisje hier onlosmakelijk met elkaar verbonden waren. Dus had hij er  alle belang bij zijn dubbele voorkeurspositie goed te bewaken. 

Chinees vertrouwen

Soms wordt het me als blogschrijver wel erg gemakkelijk gemaakt. Hoe triest het bericht in feite ook is, ik heb me er rot om gelachen. En weer komt er een brede grijns op mijn gezicht als ik lees: Op die manier hoopt de communistische partij het vertrouwen van de bevolking terug te winnen ...

Dit lijkt wel heel veel op wat de Russen noemen een "Potemkin dorp". Volgend keer meer hierover, want de wereld zit vol met "Potemkin dorpen". Maar of ik daar om moet lachen ..?

Voor het hele artikel klik even op "Read more"

Krimp is de toekomst

In verschillende delen van ons land - ook in Fryslân, waar ik woon - is er paniek bij politici en andere beleidsmakers: de groei van de bevolking verdwijnt! Oh, wat erg. Dan krijgen we minder geld van de hogere overheid - logisch toch? Dan gaat de werkgelegenheid achteruit - raar argument, maar goed. Door teruglopende voorzieningen verdwijnen er hele dorpen van de kaart - nou èn?

En daar moeten we wat tegen doen, want dat schijnt te moeten. Nieuwe wegen aanleggen - de Centrale As bijvoorbeeld - om de mensen naar de leeglopende gebieden te lokken. Bij elk dorp een bedrijventerrein om de werkgelegenheid te stimuleren. Bouwterreinen voor nieuwe woonwijken bij steden. Twee vliegen in één klap: geld verdienen met grondspeculatie en door bevolkingsgroei als gemeente groter worden dan de buurgemeente.

Piet is niet zwart als roet

Is Zwarte Piet discriminerend voor mensen met een donkere huidskleur? Dat is de vraag. Zalig natuurlijk het volk dat zich zelfs in tijden van crisis de luxe kan veroorloven hierover wekenlang met elkaar in debat te gaan. Nou ja, in debat gaan ...  Een handvol donker gekleurde mensen heeft gezegd, verschillende in het Engels omdat ze de Nederlandse taal niet beheersen, dat zij zich door ons eeuwenoude volksvermaak gediscrimineerd voelen. Zij krijgen bijval van een dame uit Jamaica, aldaar professor en werkzaam voor de VN. Zij heeft zich hier al krachtig over uitgesproken. Ja, zegt ze: het is discriminatie en het moet gestopt worden. Nog voordat haar eigen onderzoek goed en wel begonnen is ...

Vivisectie op een Rotterdammer

Trouwe volgers van mijn blogs weten al dat als er uit mijn geboortestad Rotterdam iets te melden is, ik dat steevast doe. Alhoewel ik al meer dan 30 jaar in het "verre" Friesland woon, klopt er nog steeds een warm Rotterdams hart in mijn lijf. Al moet ik eerlijk bekennen dat er langzamerhand steeds meer Rotterdams bloed uit sijpelt. Zo kan ik bijvoorbeeld niet meer spontaan en goed Rotterdams spreken, wat toch echt mijn moedertaal geweest is. Als ik het probeer, hoor ik mezelf vertalen. Alleen als ik over vroeger praat en bijvoorbeeld mijn vader en vooral mijn moeder na doe, dan stap ik weer feilloos in. 

Hond Willem, mijn alter ego?

Wij hebben een hond en zijn naam is Willem. Willem is, laten we eerlijk zijn - zie de afbeelding hiernaast -, oerlelijk. Willem is lui als de neten. Willem is tien keer eigenwijzer dan ik ben. En uit onderzoek blijkt dat een Engelse bulldog, Willem dus, de op drie na domste hond is van alle hondenrassen. Waarom heb je juist Willem gekocht, vragen mensen me wel eens, niet begrijpend waarom iemand voor juist zo'n exemplaar kiest. Mijn antwoord is dan altijd een wedervraag: kun je mij vertellen waarom je de vrouw of man gekozen hebt waar je nu mee getrouwd bent? Behalve natuurlijk als hij of zij stinkend rijk is.

Laamia Elyounoussi, een Rotterdams wereldwijf

Foto van Paul Kampman - fotograaf (www.paulkampman.nl)

Er zijn momenten dat ik apetrots ben op Rotterdam, de stad waar ik ben geboren en getogen. Vooral als ik hoor of lees over een Rotterdammer die het credo van die stad, "niet lullen maar poetsen", op een fantastische manier in de praktijk brengt. Helemaal week wordt mijn hart als die persoon iemand is die de helft van haar leven in Marokko gewoond heeft en ook nog een prachtige jonge vrouw is: Laamia Elyounoussi (33).

Eerde Beulakker wordt gemist

Het is weer herfst. Een tijd van weemoed en neerslachtigheid, zegt men. Ik heb daar nooit veel last van gehad. Maar dit jaar toch wel. Eén van de ankers in mijn leven is weggevallen, de gesprekken met Eerde Beulakker die wij sinds een aantal jaren in de herfst, na het vaarseizoen, met elkaar hadden. Die gesprekken waren een voortzetting van onze contacten die we als collega's hadden op de NHL-Leeuwarden, waar wij beiden docent waren. Als we elkaar in de koffiepauze tegen het lijf liepen, was het altijd dezelfde gang van zaken: tegenover elkaar zitten en in tien minuten tijd zo snel mogelijk bijpraten, het liefst met een mooi verhaal over een bizarre zeilervaring of over een volgende prachtige zeilreis die we bedacht hadden.

Ray Kurzweil de opvolger van Jules Verne?

Jules Verne schreef over gebeurtenissen die in de 19de eeuw onmogelijk waren en waarvan vrijwel iedereen dacht dat die ook nooit mogelijk zouden zijn. Een reis in 80 dagen om de wereld? Onmogelijk. Twintigduizend mijl onder zee? Belachelijk. Een reis naar een andere planeet? Te gek voor woorden. Voor fantast werd hij uitgemaakt. Nu weten we dat hij dat niet was. Niet alleen zijn veel van zijn ideeën voor ons alledaagse werkelijkheid geworden. Bovendien was het ook niet zo dat zijn bron een hele grote duim was. Jules Verne baseerde zijn boeken en ideeën op technische ontwikkelingen die hij nauwgezet volgde en trok de lijn van die ontwikkkelingen gewoon door.

De zitcrisis

Net terug van mijn blogreces, na een prachtige zomer met veel zeil- en camperavonturen, schiet ik volledig in de stress door een bericht in de NRC. Zitten is dodelijk! Wie meer dan 8 uur per dag zittend doorbrengt heeft een aanzienlijk grotere kans op gevreesde ziektes als kanker, diabetes, hart- en vaatziektes en uiteindelijk een voortijdige dood. Wat blijkt? We zijn steeds meer een zittend leven gaan leiden: thuis, in de auto en met de komst van de computer ook op het werk. Daar heeft Onze Lieve Heer in de ontwerpfase met al zijn wijsheid geen rekening mee gehouden.
Tot nog toe troostte ik mij met de gedachte dat een half uurtje per dag met de hond lopen - wat ik doe - dat wel kon compenseren. Maar dat is niet waar. Langdurige zitten is gewoon dodelijk. We zitten midden in een zitcrisis!

Gedicht: Compromis

De zon verwarmt mijn oude botten. De bomen krijgen bladeren. De dagen lengen. Hoe veel prikkels heeft een mens nodig om op deze uitnodiging in te gaan? 
Voor mij is het genoeg. Boot Hollandia's Glorie is gereed voor vertrek. Samen met hond Willem ga ik mij bij de zeehonden, vogels, krabben en andere dieren van het Wad voegen. Wil je zien hoe ons leven er dan uitziet? Kijk op manboothond.nl. 

Dus gaat dit blog in zomerslaap. Maar het wordt een afscheid in stijl met een mooi kort gedicht van onze "huisdichter" Jan Jacob Slauerhoff uit de bundel Al dwalend:

Compromis

De berg der stilte kan ik niet bestijgen
Door het verwarrend woud herinnering;
Dus wil ik onder zeil van mijmering
Voortdrijven op een zee van eeuwig drijven.

Jan Jacob Slauerhoff (1898 -1936)

Veruit de meeste mensen deugen gewoon.

Onze Nationale Ombudsman Prof. Dr. Alex Brenninkmeijer heeft zijn jaarverslag de onheilspellende titel meegegeven "Mijn onbegrijpelijke overheid". Kijk, als een boerenlul als ik zou zeggen dat de logica van de maatregelen en het beleid van de overheid mij vaak ontgaat, dan kijkt niemand daar van op. Maar als een geweldenaar als Alex Brenninkmeijer dat als titel van een jaarverslag kiest, dan wordt het tijd om daar meer notitie van te nemen. In de bijlage "Letter & Geest" van het dagblad Trouw stond een interview met hem.

Prediker 4, Vers 6

Vele jaren geleden - ik was nog heel jong, vol verwachting en ambitie - heb ik het boek "De wereld gaat aan vlijt ten onder" van Max Dendermonde gelezen. Het maakte op mij een diepe indruk. De beste samenvatting van het boek geeft de schrijver zelf als hij de hoofdpersoon Alec J. Weatherwood in een gesprek over zijn levenswijze en -visie laat zeggen: lees Prediker 4, Vers 6 maar. 

Toen ik dat bijna een halve eeuw geleden las, heb ik meteen opgezocht wat daar staat: "Beter een hand vol rust, dan beide vuisten vol zwoegen en najagen van wind". Ik ben het nooit meer vergeten. En bij het lezen van het artikel "Lummelen is van levensbelang"in de NRC weekend, moest ik onmiddellijk weer aan dat boek en die bijbeltekst denken.

SS tegen RAF

Eigenlijk schrijf ik deze blog alleen maar omdat ik de titel zo leuk vind. Tien tegen één dat jullie denken dat het gaat over de Tweede Wereldoorlog. Nee, wees gerust. Ik ben niet van plan om die voor Nederland en zeker ook Duitsland verschrikkelijke jaren - waarvan ik er 3 maanden in de buik van mijn moeder meegemaakt heb -  in herinnering te brengen. Aan opgeklopte anti-Duitse gevoelens en humor ("Wanneer krijg ik mijn fiets terug?) doe ik niet mee.
Maar het heeft wel met onze reis naar Duitsland, die wij net achter de rug hebben, te maken. Zoals altijd als ik in "een" buitenland ben, koop ik regelmatig een landelijke of regionale krant. Dit onder het motto: when in Rome, do as the Romans do.

Brief aan Prins Willem-Alexander

Hallo Willem-Alexander,

Nog een maandje en dan ben je de CEO van BV Nederland. Dat mag ik zo natuurlijk niet stellen, dat weet ik wel. Maar het is toch leuk om hier informeel en "entre nous" wat over te filosoferen, niet waar? Ondanks dat wij over een aantal zaken met elkaar van mening verschillen, hebben wij volgens mij toch ook overeenkomsten. Net als jij heb ik er niet al te veel vertrouwen in dat de politiek, zoals die hier in Nederland functioneert, het Schip van Staat in stormweer op een adequate wijze naar een veilige haven zal weten te loodsen. Het is en blijft toch een kwestie van het één zeggen en het andere doen en halve oplossingen bedenken. Pappen en nathouden dus, waar we - de eerlijkheid gebiedt het te zeggen - de laatste 50 jaar van wereldwijde groei een rijk land van zijn geworden. Maar bij de formidabele crisis waar we nu mee te maken hebben, is dat absoluut niet de juiste koers. Zijn we het over eens, toch?

Zorg om zonnepanelen

Deze week heb ik met de buren overleg gehad of het voor ons blokje huizen verstandig zou zijn om zonnepanelen op onze platte daken te laten plaatsen. Wat zijn onze overwegingen om dat nu te willen? Om eerlijk te zijn, voor mezelf is het terugverdienaspect een sterk argument. Bij mijn echtgenote hebben meer idealistische overwegingen de overhand. Maar het een sluit het ander natuurlijk niet uit.
Bij ons overleg was een man van een zonnepanelen plaatsende firma aanwezig. Hij rekende ons snel de volgende feiten voor. Ten eerste: de terugverdientijd van zonnepanelen is op dit moment is ongeveer 9 jaar. Als 65-plusser kun je dan de verwachting uitspreken, met een zeker optimisme, dat het gezien de gemiddelde levensverwachting "uit" zou moeten kunnen. De "rekenende" burger in mij is dus op grond hier van geneigd te antwoorden: "Oké, laten we het doen."

Moe van het leven

Soms staat er iets in de krant dat me diep ontroert. Dan gaat het nooit over mensen die zich bezig houden met geld en graaien of macht en media. Nee, dan gaat het over "gewone" mensen. Mensen  die ik herken en die ik bewonder. Zo'n "gewoon" mens is mevrouw Wilhelmina Tomas-Marree. Zij is 101 jaar oud en woont in een verzorgingshuis.
In de weekendbijlage van het NRC Handelsblad - sinds kort ben ik daar op geabonneerd, dat kan ik iedereen aanraden - staat een interview met haar in de rubriek "Het laatste woord". Daarin praten mensen over hun laatste levensfase.

Wim Deetman, hoe diep kun je zinken?

Wim Deetman

Eigenlijk wilde ik vandaag een blog schrijven over het opkomend verschijnsel "name and shame", het publiekelijk aan de schandpaal nagelen van mensen. Vooral mensen van "naam en faam", die grof, vaak opzettelijk en meestal uit schandalig eigenbelang de fout in gaan. Een nuancerend stukje over de voors en tegens leek me op zijn plaats. 
Maar toen ik vandaag het verbijsterende artikel Wat Deetman niet opschreef in zijn misbruikrapport in de NRC  over zijn bewust onvolledige onderzoek naar de misstanden in de RK-kerk gelezen had, dacht ik: dit is zo schandalig, dit moet de wereld in: met naam en toenaam!

Ich habe es nicht gewusst

"We hebben een nieuwe paus!", jubelde het NOS-journaal van 8 uur gisteravond de hele uitzending lang. Ander nieuws leek er niet meer te zijn. De economische crisis ging kennelijk maar over een een paar rotcenten. In Syrië werden zeker geen mensen meer vermoord. In Afghanistan werd wellicht een onbeduidende burenruzie uitgevochten. Amerika stond ineens niet meer financieel op het punt van omvallen? Allemaal niet meer de moeite van het volgen waard, vond men. Ik heb op het punt gestaan om ze te bellen - voor andere social media ben ik niet te oud, lees te dom - met het verzoek, nu ze toch bezig zijn met naamswijzigingen in omroepland er gelijk maar KROS-journaal van te maken. 

Gedicht: De Schalmei

Het gedicht De Schalmei vertelt over een moeder die zeven zonen heeft. Zes van hen werken en maken zich nuttig in de maatschappij. Maar één doet niets. Hij wil niet werken en nuttig zijn. Hij wil spelen en rustig zitten. Het verhaaltje is duidelijk, maar ik vind het ook een beetje een mysterieus gedicht. Wat wil Slauerhoff ons vertellen? Mensen, werk niet zo hard, want daarin vind je het geluk toch niet? Of past die ene zoon niet in het ritme en de gang van zaken van alledag en moeten we mild zijn voor hen die anders zijn? Of gaat het over hemzelf? De kunstenaar, die van nature een buitenbeetje is en zijn plaats onder de zon opeist?
Hoe het ook zij, het is een heel lief gedicht dat je al lezend het gevoel geeft even Wanjka met zijn schalmei te zijn. Misschien wil Slauerhoff ons juist dat vertellen: wees allemaal op zijn tijd eens gewoon Wanjka, daar word je niet slechter van.

Ere wie ere toekomt

 

Dat wij als Nederlanders af en toe iets te veel het idee hebben dat wij in een maakbare samenleving wonen is niet zo vreemd. Loop net als ik vanmiddag gedaan heb eens door een eenzame polder en je snapt het onmiddellijk: God schiep de Aarde, maar de Nederlanders schiepen Nederland.

Bankiers, bestuurders en andere boeven

De reden waarom ik de afgelopen zomer dit blogpodium beklom, was dat ik voor mijn gevoelens van bewondering, afschuw en verbazing een uitlaadklep zocht. Na een paar maanden bloggen merk ik dat ik mij al schrijvend vooral op twee hoofdthema's richt. In de eerste plaats zijn dat onderwerpen, ideeën en berichten die hoopgevend zijn voor een toekomstbestendige wereld. Ik merk ook dat ik juist daarop gericht de kranten en de opiniebladen lees.
Het tweede hoofdthema waar ik in de berichtgeving over struikel, maar waar ik liever niet te veel over schrijf omdat dat vooral humeur bedervend is, is de berichtgeving over de waanzin, stupiditeit, egoïsme en onkunde van veel van de "boven ons gestelden". Om maar eens een typering van wijlen Theo van Gogh te gebruiken. Daarom, vooral om mij te ontlasten, hier een opsomming van zaken (verre van volledig) die een mens tot wanhoop kan brengen.

Wie het weet, mag het zeggen

Al vele jaren lang koester ik de wens om het Teylers Museum, zonder twijfel het mooiste museum van Nederland, te bezoeken. Telkens als ik iets las, hoorde of zag van of over dit museum steeg het schaamrood me naar de kaken in het besef dat ik zelfs na een lang leven en vele bezoeken aan talloze musea in binnen- en buitenland hier nog nooit een voet over de drempel had gezet.

Bejaarden in een koektrommel

Na twee weken van stilte meld ik me weer aan het blogfront. De mensen die mij niet alleen lezen maar ook kennen, wisten de reden waarschijnlijk wel: ik ben er weer met de camper op uit geweest.  Het rondtrekken met een rollend huis vind ik een aantrekkelijke bezigheid. Je kunt bijna letterlijk 'gaan en staan' waar je wilt. Dus ook naar de aardigste plaatsen. Een moderne camper is ook in de winter een redelijke comfortabele verblijfplaats. En juist de winter is aantrekkelijk, omdat het dan bijna overal erg rustig is.

Zeeroep

Eén van de mooiste gedichten van Jan Jacob Slauerhoff (1889 - 1936) vind ik Zeeroep. Slauerhoff is wat mij betreft onze grootste, en misschien wel de enige, romantische dichter. Na zijn studie heeft hij voornamelijk gewerkt als scheepsarts. Vooral op zijn reizen naar het Verre Oosten deed hij veel inspiratie op.
Hij is geboren op minder dan 5 kilometer van waar ik woon. Raar of niet, maar ik vind dat een prettige gedachte.

Een drol in een gebaksdoos

Toch maar weer eens over het onderwijs. In de NRC-Weekend van afgelopen zaterdag staat een artikel over de treurige staat van het Nederlandse onderwijs. Het meest verdrietige van dat artikel is dat het weinig nieuws bevat - zelfs een blind paard kan zien dat "men" al jarenlang bezig is het onderwijs naar de verdommenis te helpen -, maar dat zo'n opsomming van feiten je toch weer tot hoofdschuddende meewarigheid kan brengen. Daarom, voor wie daar tegen kan, dit wordt helaas weer één van de meer trieste blogjes.

Shakespeare in de Tweede Kamer

Als ik op televisie naar de debatten in de Tweede Kamer kijk en luister, dan heb ik heel vaak het idee dat het allemaal ingestudeerde, luchtige eenaktertjes zijn die opgevoerd worden door professionele acteurs en actrices. "Much Ado About Nothing" dus eigenlijk. 

Af en toe heb ik de indruk dat het wel over echte problemen gaat. Maar daar zien we nooit iets van op het scherm, want dan wordt het te serieus. Volgens de almachtige televisiebazen is dat niet geschikt voor ons. Wij zijn immers allemaal debiele zappdwazen die daar toch niet naar kijken. Alleen maar slecht voor de kijkcijfers ...

Natuurherstel of natuurmanipulatie?

Tijdens mijn dagelijkse wandeling met hond Willem zag ik aan de rand van een gebied bij ons in de buurt, met meertjes, weilanden en een parkachtig bos, tien ooievaars rondstappen. Ze liepen vlak bij de weg en Willem en ik moesten er om onze weg te vervolgen vrij dicht langs lopen. Dat was geen enkel probleem, want meer dan een stapje opzij deden ze niet. En aan  de vleugels zag ik dat ze niet gekortwiekt waren. Helemaal verrast was ik hier niet door, want er is hier ook een ooievaarsopvang- cq. opfokstation.

Voorbij die mooie winter?

"Het is weer voorbij die mooie zomer", zong Gerard Cox ooit. En elke nazomer horen we dat liedje wel een keer op de radio voorbijkomen. 
Maar waarom zingt nooit iemand dat straks die mooie winter weer voorbij is?

Neerlands Hoop in bange dagen in het echt

Van het onderwijs als geheel heb ik eerlijk gezegd geen al te hoge pet meer op. Uit de krant, maar ook uit eigen ervaring, weet ik dat zeker de laatste 30 jaar in het onderwijs door een combinatie van factoren  een enorme uitholling plaatsgevonden heeft. Scholen zijn fabrieken geworden waar diploma's uitgereikt worden, waar megalomane bestuurders vooral goed voor zichzelf zorgen, waar competenties invullen het onderwijs vervangen heeft, waar onderwijzers rond lopen die zelf niet kunnen spellen en rekenen. Kortom plaatsen waar middelmaat heerst - tenminste, dat mag je hopen - waar je je kind liever niet heen stuurt. Eigenlijk is leerplicht net zoiets geworden als dienstplicht vroeger. Je moet er heen, maar je hebt er weinig aan.
Maar als jullie nu denken dat dit een blog gaat worden met allemaal sombermanspraat van een oude man, dan hebben jullie het mis. Nee, ik ben zeer optimistisch. Niet over de ontwikkelingen in het onderwijs, voor zo ver ik die nog ken, maar over de jeugd die verplicht is naar die kindfabrieken te gaan. Ik zou bijna willen zeggen: ondanks de school gaat het met hen vast goed komen. Zij zijn "Neerlands Hoop in bange dagen", alleen nu in het echt en niet in het theater.

De kunst van het doodgaan

"Denk jij wel eens aan de dood?", vroeg ik een keer aan een vriend, die net als ik al ruim in de tweede helft van zijn leven zit.
"Nee, nooit", zei hij tot mijn verbazing.
"Ik bijna elke dag", zei ik. 
De grondslag voor deze zo verschillende antwoorden is volgens mij dezelfde: angst voor de dood. De genietingen van het leven verliezen. Je naasten niet meer zien. Het onbekende dat dan volgt. De hemel? De hel? Reïncarnatie? Iets geestelijks? Of helemaal niets? En dan het lijden vòòr de dood dat bij veel mensen een onderdeel van het sterfproces is. Ook niet iets om enthousiast naar uit te kijken. De een gaat hier mee om door de vraag uit de weg te gaan. En de ander door alle facetten van de dood in zich om te laten gaan, in een poging die angst hanteerbaar te maken. 

De Dikke en de Dunne over doping

Ook gekeken naar de "bekentenissen" van Lance Armstrong bij de om haar "grote kennis" van de wielersport bekend staande Oprah Winfrey? Zelden heb je duidelijker kunnen zien dat hier om wille van geld - en we praten waarschijnlijk over heel veel geld - een strak geregisseerde show werd opgevoerd. Dit had niets en dan ook helemaal niets met een eerlijk, onbevangen en diep doorgravend interview te maken. Overduidelijk was dat alles van A tot Z was voorgekookt. 

Rollin', Rollin', Rollin'

Keep movin', movin', movin',
Though they're disapprovin',
Keep them doggies movin' Rawhide!
Don't try to understand 'em,
Soon we'll be living high and wide.
Boy, my heart's calculatin',
My true love will be waitin', 
waiting at the end of my ride.

Een Foto met een grote F

Een tijdsbeeld van Ed van der Elsken

Een foto uit de jaren 70 van Ed van der Elsken. Een ouder echtpaar met badkleding aan loopt op het strand, met daarachter een jong stel zonder kleren. Het oudere stel voelt zich duidelijk ongemakkelijk in deze situatie. Met kleren aan voelen zij zich zelfs naakt. Je ziet ze denken: wat gebeurt er tegenwoordig allemaal in deze wereld? Het jongere stel is duidelijk trots. Trots op hun mooie lichamen. En trots op het besef ze zo ruim van geest zijn. Voor hen bestaan er geen taboes meer. Zij lopen daar om de wereld te laten zien dat zij de nieuwe mensen zijn. Een duidelijker beeld van de generatiekloof in de jaren 70 kun je bijna niet geven.

Hebben en zijn

Af en toe ben ik zo vrij jullie een eigen vertaling van een liedje toe te sturen. Dan heb ik ook de brutaliteit dat zelf te zingen. En (nog erger) mezelf daar bij te begeleiden op de gitaar. Op de zeldzame momenten van twijfel die ik daar over heb, zeg ik altijd tegen mijzelf: "Jaap jongen, op jouw leeftijd moet dat kunnen. Dat is nu juist één van de voordelen van het ouder worden. Ze nemen je minder kwalijk." Een drogreden natuurlijk, maar genoeg om mij dat genoegen om daar heel lang lekker mee bezig te zijn (je moet toch wat als pensionado, niet waar) niet af te laten nemen.

Gelukkig Nieuwjaar

De sinterklaascadeaus zijn uitgepakt en opgeborgen. De kerstboom in de kamer begint steeds meer op een geplukte kip te lijken. De laatste oliebollen en appelflappen zitten dwars in mijn keel. De enkele knal die ik nog buiten hoor, is de echo van een jaarlijks miljoenen kostende rituele waanzin. Kortom, de feestdagen zijn weer voorbij.

Het is elk jaar hetzelfde. Ik neem me voor niet aan die poppenkast van sentimentaliteit en overconsumptie mee te doen. En elk jaar word ik er sluipenderwijs weer meer in meegezogen dan ik wil. Om dan ergens tussen Kerst en Oud & Nieuw tot de conclusie te komen: kon ik iedereen maar weer een gelukkig nieuw jaar toewensen, dan hebben we dat hele gedoe weer achter de rug. Bij deze!