Gedicht van de maand: De schalmei

Mijn plan is om Kierskeurig met een een paar vaste rubrieken te verrijken. Eén daarvan wordt de rubriek "Gedicht van de maand: ... ". Elke maand wil ik een blogje maken waarin een gedicht dat mij aanspreekt centraal staat. Niet simpel een gedichtje overtypen en op het blog plaatsen, maar er wel iets aan toevoegen. Niet om het mooier of begrijpelijker te maken, maar om aan te geven waarom ik dit gedicht de moeite waard vind om gelezen te worden. 
Met het gedicht De schalmei van mijn lievelingsdichter Jan Jacob Slauerhoff heb ik al heel lang een bijzondere band. Vanaf de eerste keer dat ik dit gedicht las (ik was ongeveer 20 jaar oud) heb ik het gevoel dat ik zelf de hoofdpersoon "Wankja die Iwan heette" ben.

Wankja heeft zes broers. Ze werken allemaal hard en maken zich nuttig. Alleen Wankja werkt niet. Hij wil ook niet werken. Wankja heeft genoeg aan zijn schalmei. En altijd heb ik gedacht: eigenlijk zou ik die Wankja wel willen zijn. Ik hoef ook niet zo nodig te werken. Maar ja, je wordt volwassen. Het leven grijpt je bij je lurven en je gaat natuurlijk wel gewoon werken. Maar nu bijna 50 jaar later voel ik mij echt Wankja. Ik zit in de zon, ik speel en voor mijn gevoel heb ik ook genoeg aan mijn schalmei.

De schalmei

Zeven zonen had moeder:
Allen heetten Peter,
Behalve Wankja die Iwan heette.

Allen konden werken:
Eén was geitenhoeder,
Eén vlocht sandalen,
Eén zelfs bouwde kerken;
Maar Iwan die Wankja heette
Wilde niet werken.

Op een steen in de zon gezeten
Bespeelde hij zijn schalmei.

"O, mijn lieve,
Mijn lustige,
Laat mij spelen
In de schaduw van mijn
Korte rustige vallei.
Laat andren werken,,,
Sandalen maken of kerken.
Wankja heeft genoeg aan zijn schalmei."

JAN JACOB SLAUERHOFF (1898 - 1936)