ZIENDEROGEN ZUIDWAARTS-14: De molens van Don Quichot

In mijn eerste blog, die ik vóór vertrek geschreven heb, vertelde ik dat ik op zoek zou gaan naar de wereldberoemde, dwaze ridder Don Quichot, een creatie van de 17^de eeuwse schrijver Miguel Cervantes. Maar eerlijk gezegd is de hele Don Quichot tijdens de bijna vijf weken die ik nu onderweg ben nauwelijks in mijn gedachten geweest. Hij dook ook nergens een keer op.

Maar in het dorp  Puerto Lapice is dat anders. Ik ben hier namelijk in het gebied La Mancha, waar de schrijver Miguel Cervantes onze dolende edelman al die avonturen heeft laten beleven. In het centrum van dit dorp is juist heel veel aandacht voor Don Quichot, vooral in winkels met veel prullaria.

Interessanter zijn de drie authentieke windmolens, hoog op een heuvel, die ik vanuit de camper in de verte zie staan. Het meest beroemd is Don Quichot immers geworden door zijn strijd tegen de windmolens. In zijn verstandsverbijstering zag hij die aan voor enorme reuzen die bestreden moesten worden om de wereld van het kwaad te verlossen.

Ik vraag mij af wat ik kan doen met mijn belofte om “iets” met deze beroemde fantasiefiguur te doen. Dank zij deze creatie van Miguel Cervantes zien we, als we eerlijk zijn, toch allemaal een beetje een Don Quichot in de spiegel? Wie kan zeggen dat die nooit tegen windmolens gevochten heeft? Ik zeker niet.

Ik weet wat ik ga doen. Vanaf de plaats waar de camper staat is het een lange wandeling, maar ik ga proberen naar de windmolens in de verte te lopen. Ik ga net als Don Quichot de uitdaging aan van die reuzen daar hoog en ver weg. Met de verrekijker meen ik te kunnen zien dat er een zandpad omhoog gaat.

Na vertrek heb ik dat pad vrij snel gevonden. Maar na een paar honderd meter is er een tweesprong. Linksaf blijft het pad breed, maar gaat het van de molens af en na een klein heuveltje ogenschijnlijk weer omlaag. Het pad naar rechts is smal en loopt in de richting van de heuveltop en gaat omhoog. Rechtsaf dus. Maar na een paar honderd meter slaat de twijfel toe. Steeds meer buigt het pad van de top van de heuvel af. En verder omhoog gaat het al ook niet meer. Na een tijdje zelfs omlaag. Nee, dit gaat niet de goede kant op. Na een half uur zie ik mijn vergissing: het smalle paadje komt gewoon op een andere plaats in het dorp. Terug dus. De top van de heuvel en de molens zal ik niet gaan halen. Ik baal stevig. Maar terug wandelend denk ik: eigenlijk is dit wel goed. Net als Don Quichot faal ik in mijn strijd tegen de windmolens. We kunnen immers nooit van windmolens winnen. Dat wordt een mooi slot van het stukje dat ik hierover wil gaan schrijven.

Terug bij de splitsing denk ik: laat ik toch eens gaan kijken waar dat brede pad naar links eigenlijk heen gaat. Als ik over het kleine heuveltje heen ben, zie ik het al: gewoon naar de top . . . Wat te doen? Toch nog naar boven gaan of niet? Ik heb er niet zo veel zin meer in. Het is warm en nog een heel eind lopen. Zonder echt een besluit te nemen begin ik toch naar boven te lopen. Als het niet meer gaat, dan stop ik en dan wordt het verhaal dat ik wil gaan schrijven alleen maar mooier.  Maar rustig doorlopend worden de windmolens, als ze tussen de bosjes te zien zijn, steeds groter. De twijfel verdwijnt: ik ga het halen. Een half uur later ben ik boven en sta ik hijgend maar tevreden tussen de drie witte molens.

Misschien is dat de les die we van Don Quichot kunnen leren: met windmolens moet je geen gevecht aangaan, je moet ze bedachtzaam en volhoudend benaderen. En als je er dan naast staat, zie je dat het geen gevaarlijke reuzen zijn, maar nuttige werktuigen.

Kom op, klik even op het onderstaande filmpje. Dan lopen we samen nog een keer omhoog. Wel zo gezellig.