Heb jij dat ook wel eens, dat gevoel dat de geesten van
vroeger op je neer kijken? Ik zelden, maar op de camperplek bij Porto had ik
dat gevoel wel een beetje. Op een parkeerplaats aan de rivier de Douro stond ik met minstens 20 andere campers. Maar ruim 10 meter boven die verzameling witte, rijdende dozen, aan de rand van de rots is er een prachtige, licht gele villa. Dat wil zeggen, ondanks de
staat waar dit gebouw in verkeert, kun je zien dat het echt een fraai en lux landhuis
is geweest, waar zeer rijke mensen gewoond moeten hebben. Nu is het een
ruïne.
Als er echt geesten zouden zijn van de mensen die vroeger in dat
gele paleis gewoond hebben, zou ik er heel wat voor over hebben om te weten
hoe zij denken over de mensen in die “witte schimmel” beneden hen. Ongetwijfeld
weinig goeds. Voor hen moet het lijken of iedereen tegenwoordig maar tot de
“gegoede stand” behoort. Vroeger was alles anders en ongetwijfeld beter. “Ons
soort mensen” had geld, de anderen niet. Zo hoorde het en zo moest het blijven.
Maar zo is het niet gebleven. De mensen die daar woonden
zijn dood en hun gele paleis ook. Onder hen, in wat vroeger een prachtige tuin
geweest moet zijn, sta ik nu, ook bij zo’n witte blokkendoos. En als ik naar
boven kijk, zie ik geen geesten, maar heb ik wel vragen. Hoe is het leven hier vroeger
geweest? Hoe gaat het met hun nazaten? Behoren zij hier in Portugal nog steeds
tot de bevoorrechte klasse of zijn zij net als de villa op de rots aan lager
wal geraakt? En is het gele paleis verlaten, omdat er geen geld meer was? Of
omdat de locatie toch een tikkie te “ordi” werd?
Vanmorgen, vlak vóór ik ging vertrekken, heb ik er
rondgezworven. Ik heb de antwoorden niet gevonden. De geesten ook niet
trouwens. Beneden mij zag ik de parkeerplaats met al die lelijke, witte
campers. Met daartussen mijn rijdende huisje. Net zo wit en lelijk als de rest,
maar ik voel me er rijk in.
No comments:
Post a Comment