ZIENDEROGEN ZUIDWAARTS-9: Verleden hebben en verleden zijn

De uit Nederland meegenomen port is na 2 weken bijna op. Vanuit de Spaanse plaats Braganca is het niet meer dan een halve dag rijden naar Porto in Portugal. Een betere reden om daar dan met de camper heen te gaan is volgens mij niet te bedenken. En inderdaad, hier in Porto leeft men van de port. Of eigenlijk, niet in Porto zelf maar in Gaia,het kleinere, vrijwel onbekende stadje aan de andere kant van de rivier de Douro.

Daar zijn al die beroemde portkelders. Ik heb daar in een klein winkeltje, in een niet toeristisch zijstraatje een paar leuke flessen ingeslagen. Niet te veel, want ik moest nog wel naar de camper kunnen fietsen.

En ik heb natuurlijk ook de kans waargenomen om de stad Porto te bekijken. Een mooie, heel oude stad, waar in tegenstelling tot bijvoorbeeld Amsterdam, nog gewone mensen wonen. Geen “Dourogordelgedoe” dus. Maar van een hele dag door een stad dwalen word je moe. Moe van het lopen, maar ook van kijken naar al die oude huizen en barokke kerken. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een rustpunt in de vorm van een museum. Dat is het fotografiemuseum van Portugal geworden. Gevestigd in een oud (uiteraard) en voor een museum totaal ongeschikt gebouw. De foto’s vond ik niet veel voorstellen. Maar wel leuk was dat ze een paar zalen hadden met de geschiedenis van de fotoapparatuur. Van oude, houten glasplatenkasten van rond 1900 tot redelijk moderne digitale camera’s.

Daar zo rondkijkend bedacht ik dat ik zelf eigenlijk al een flink stuk geschiedenis begin te worden. Mijn eerste camera stond er ook bij. Een Agfa Clack (spelling?) uit de jaren 50. Zo’n vierkant doosje met een heel klein kijkgaatje waar je je hand voor moest houden. En dan zag je nog bijna niets. Daar moest een rolfilm in met 8 opnames van 6 bij 9 cm. Ook mijn volgende camera, van een oom gekregen (of geleend en nooit teruggegeven), met zo’n balg die je uit moest klappen. Waar later een klein gaatje in kwam, waardoor alle foto’s vlekken kregen. En natuurlijk mijn lievelingscamera, de dubbeloog reflexcamera. Mijn droom was een Rolleiflex, maar wegens geldgebrek werd het een Yamaha. Fotograferen doe ik er niet meer mee, maar ik pak hem nog wel af en toe op, kijk er dan in, draai er wat aan en laat hem dan zo mooi klikken.

Daar zo rondlopend en kijkend dacht ik, terwijl ik gemakzuchtig digitaal met mijn mobiel liep te fotograferen: ik heb inmiddels zo veel “verleden”, er hoeft alleen nog maar een “O” voor, dan ben ik het verleden . . .