Vandaag (donderdag, 30 maart) ben ik 7 dagen onderweg.
Morgen hoop ik mijn eerste doel te bereiken: de Pyreneeën. Niet dat ik haast
gehad heb, maar het doel was wel om naar het zuiden te komen. Dwars door
Frankrijk, via B-wegen, maar wel zonder onnodige omwegen. Wat me tijdens deze
week opgevallen is, is dat ik de indruk heb dat Frankrijk een minder ingeslapen
land lijkt dan een paar jaar geleden. Van noord naar zuid rijdend, ten westen
van Parijs, de grotere steden mijdend, ben ik door heel veel kleinere steden,
dorpen en dorpjes gereden. En eigenlijk waren daar maar weinig van die totaal
ingeslapen, stille dorpjes bij die ik me van vroeger kan herinneren. Of
misschien is dat gewoon een “alternatieve herinnering”, een variatie op
“alternatieve feiten”?
Vrijwel overal in de buurt van dichter bewoond gebied reed
ik door bedrijventerreinen, langs commerciële centra (met van die grote
winkels) en was er drukte en bedrijvigheid. Goed voor de Franse economie, maar
niet voor mijn herinnering aan een land van kleine boertjes, mannen met
alpinopetten (nog niet één gezien), Deux Chevaux (wel een paar gezien) en van
die oude, in het zwart geklede, kleine, kromme vrouwtjes (ook nog wel een paar
van gezien).
Maar vandaag slaap ik op een plaats die op het oog nog
helemaal het oude Frankrijk is. Helemaal alleen in een boomgaard bij een oude
boerderij aan het eind van een heel stil, doodlopend weggetje. Maar het is
schijn: het is gewoon een camperplek die in het boekje staat. Het beeld van het
oude Frankrijk wordt toeristisch uitgebuit. Al is het dan maar schijn, het is
in ieder geval schone schijn.
No comments:
Post a Comment