Toen ik vanmorgen (zaterdag, 1 april) vertrok van een
camperplek bij het plaatsje Campan, had ik geen vastomlijnd plan. Voorlopig wil
ik een tijdje rijden waarheen mijn ogen, intuïtie of verwachting met leiden. Maar
na een kwartier steil klimmen was er al een mooie tussenstop: een open vlakte
met veel licht, de top van de Col d’Aspin – een beroemde Tour de France berg.
De zon scheen en overal lag sneeuw. Rechts was een groot, leeg parkeerterrein.
Het stuurwiel omgooien was geen besluit, maar een reflex. Een lange wandeling
in de sneeuw op de Aspin lag in het verschiet. Ik verheugde me erop.
Samen met hond Arie heb ik meer dan twee uur genoten van de
flanken van die immense berg. De weg naar de echte top kon ik niet vinden. Maar
het maakte me weinig uit. In de bergen lopen maakt me altijd gelukkig. Wat het
is weet ik niet. Misschien de wat ijlere lucht? Of de stilte? Of het landschap
dat ik van huis uit helemaal niet ken en waar ik maar een paar keer in mijn
leven ben? Als ik gelovig zou zijn, zou ik nog kunnen zeggen dat ik daar
dichter bij God ben. Een mooie gedachte, je zou er bijna gelovig voor willen
worden.
No comments:
Post a Comment