ZIENDEROGEN ZUIDWAARTS-13: Naakt of niet naakt te zijn, dat is de vraag

Ik zit hier op de camping in Aznalcazar een beetje zenuwachtig te wachten. Ik durf namelijk niet zo goed de camper uit. Niet dat ik denk dat het gevaarlijk is of zo, of dat ik me bedreigd voel. Helemaal niet. Maar ik voel me een beetje als een kat in een vreemd pakhuis. Wat is het geval? Ik ben terechtgekomen op een naturistencamping. En de wereld van de naturisten is mij totaal onbekend. Ik heb geen idee wat hier de gewoontes zijn en hoe je je moet gedragen. Beter gezegd, moet kleden. Of nog beter, ontkleden.

Gisteravond plande ik de bestemming voor vandaag. De camping in Aznalcazar leek me niet verkeerd: niet te ver rijden, gelegen in een natuurgebied en staanplaatsen onder de bomen, dus lekker koel. Maar toen ik vanmorgen nog een keer in de gids keek om het adres in de Tom Tom in te voeren, zag ik dat het een naturistencamping was. Ach, wat kan mij het schelen, dacht ik. Ik heb niet zo veel met naturisme, maar er zeker ook niets tegen. Ga ik toch ook lekker in m’n blote kont lopen.
Maar hoe dichter ik bij de bestemming kwam, hoe meer ik ging twijfelen. Zou aan mijn manier van kijken naar en bewegen tussen als die bloten mensen te zien zijn dat ik geen echte naturist ben? Wat kon ik doen om niet ontmaskerd te worden?

Het eerste probleem was natuurlijk al bij de receptie. Ik had geen idee hoe ik mij bij de receptie moest melden. Verwachten ze dat ik gelijk met mijn blote toges naar binnen zal stappen, of gaan de kleren pas later uit? Stel je voor dat ik daar volledig gekleed binnenkom en achter de balie zit een poedelnaakte receptionist. Of nog erger: een receptioniste! Of zou het andersom erger zijn: ik naakt en de mensen op de receptie gekleed? Naakt of niet naakt te zijn, dat is de vraag. Ik voelde me als een met twijfels worstelende Hamlet van Shakespeare.

Maar omdat ik geen sterveling zag - naakt of gekleed - en ik met de camper nog buiten de poort stond, nam ik het zekere voor het onzekere en ben ik mij gekleed gaan aanmelden. Als het moest zou ik net doen alsof ik niet wist dat dit een naturistencamping was. De zenuwen gierden door mijn keel. Maar binnen was helemaal niemand. Daar werd ik nog nerveuzer van. Ik wachtte en keek om me heen. Misschien zag ik ergens foto’s of afbeeldingen van blote of geklede mensen. Of hing er een lijstje met regels of aanwijzingen. Maar niets daarvan. Toen hoorde ik achter me een zachte kuch, maar inmijn hoofd galmde die als een kerkklok op anderhalve meter. Zo ontspannen en onbevangen mogelijk draaide ik me om. Er stond een jongeman . . . en hij was volledig gekleed. Gelukkig, de eerste fout had ik in ieder geval niet gemaakt.

Ik vroeg hem of ik hier een nacht kon blijven. Dat was geen probleem en we handelden de administratieve zaken af. Over al of niet naakt rondlopen werd met geen woord gesproken. En ik durfde ook niet te vragen of dit een naturistencamping was. Dan laat je helemaal zien dat je hier niet thuishoort. Een echte naturist weet dat natuurlijk. Je staat dan gelijk te boek als een indringer of nog erger, een vieze gluurder. Ik kom daar zelf wel achter, dacht ik. Maar nu sta ik dus op mijn plaatsje onder de bomen en wacht ik al een paar uur in de camper tot ik iemand zie verschijnen. Dan weet ik of ik naakt of gekleed Arie uit kan gaan laten. Het arme beest zit al een hele tijd te piepen.