ZIENDEROGEN ZUIDWAARTS-12: Natuur is hier nog avontuur

Na drie weken in Spanje en Portugal weet ik dat natuur hier niet hetzelfde is als in Nederland. Ik ben hier nog geen paaltjes met geel, rood of blauw geverfde koppen tegengekomen die de route en de lengte van je wandeling aangeven. Ook andere risico’s dan verdwalen zijn in onze natuur te verwaarlozen. De gevaarlijkste dieren die je tegen kunt komen zijn de paarden en koeien die als levende maaimachines gebruikt worden. En die zijn nog makker dan Arie. Maar hier ben ik al twee keer op de vlucht geslagen. Eén keer omdat ik het risico te groot vond om verder te gaan en de tweede keer om echt te ontsnappen.

De eerste keer was in het noorden van Portugal. Vanuit de camper zag ik in een bocht een goede parkeerplek met daarbij een paadje dat geschikt leek om een eind te gaan wandelen. Als zo’n kans zich voordoet, dan is het ongeacht de tijd van de dag altijd uitlaattijd voor zowel Arie als mijzelf. Dus stoppen, camper op slot, nordic walkstokken mee, de paden op, de lanen langs. Het was een ideaal gebied voor een lange wandeling, een enorm uitgestrekt, licht golvend natuurgebied met lage begroeiing van bosjes en hier en daar een boom. Genietend van het lopen, de stilte en het uitzicht liep ik op het smalle paadje. Arie bleef een stuk achter, omdat er waarschijnlijk veel te snuffelen was. Ieder zijn meug.

Maar na een kwartiertje dacht ik in de bosjes niet ver bij mij vandaan een zacht, knorrend geluid als van een varken te horen. Dat kan niet, dacht ik. Dat moet ik me verbeeld hebben. Een tijdje stond ik stil en wachtte, maar ik hoorde niets meer. Arie was er inmiddels weer bij en samen liepen we verder. Nog geen 10 meter verder hoorde ik weer geknor, duidelijk van een varken. Maar dit keer veel harder en met een veel lagere toon. Direct daarna hoorde ik een luid gekraak en gezwiep van takken en bladeren. Dat was ongetwijfeld een heel flink wild zwijn dat zich gelukkig uit de benen maakte. En hij was dus niet alleen.

Wat moest ik doen? Er op gokken dat ze nu allemaal weg waren en gewoon doorlopen? Maar het paadje was kronkelend en onoverzichtelijk. Nergens was te zien of er nog meer van die wildemannen rondscharrelden. Bovendien, het is voorjaar, dan krijgen ze jongen en zijn ze prikkelbaar, herinnerde ik me eens gehoord te hebben. Hier over nadenkend liep ik voorzichtig verder, maar  achter elke bocht verwachtte ik oog in oog te staan met een enorme beer – mannetjesvarken -, die zich met blikkerende slagtanden op mij zou storten. In het belang van Arie  ben ik toen toch maar weer teruggegaan . . .

Maar vandaag moest ik echt vluchten om niet belaagd te worden. Hier bij het Spaanse stadje Valverde del Camino is een wat ze noemen Via Verde. Dat was vroeger een traject voor een spoorlijntje. Maar spoor en trein zijn verdwenen en nu is het een prachtig wandel- en fietspad door een eindeloos groot natuurgebied. Weer een mooie kans voor Arie en mij om de benen te strekken. Op de Via Verde bleken ook  verschillende leuke zijpaadjes uit te komen die naar heuveltoppen leiden. Altijd nieuwsgierig naar wat daar te zien is, nam ik zo’n zijpaadje. Na een paar honderd meter zag ik dat er op ongeveer 50 meter van het pad af bijenkasten stonden. Ver genoeg af leek me en ik liep door. Maar dit keer geen waarschuwend geknor en gekraak van takken, maar een eskader bijen dat zich met luid gezoem, zonder waarschuwing al vurend op mij wierp. Slaand met mijn hoedje rond mijn hoofd rende ik weer terug, het vege lijf reddend.

Wat heb ik hier van geleerd? Natuur is hier nog avontuur. Vluchten voor bijen en beren, dat is me in Nederland nog nooit overkomen.