Het grote nadeel van veel beroemde historische plaatsen is
dat je daar altijd met zo veel mensen tegelijk bent. Een bezoek aan de
universiteit van Oxford twee jaar geleden was een dieptepunt. Alleen met je
handen maaiend kon je je daar een weg banen tussen de horden zichzelf en elkaar
fotograferende Japanners. Het maakt die mensen kennelijk geen bal uit waar ze
zijn. Alleen zij in het hier en nu zijn belangrijk. En dat is volgens mij nou
precies wat de geschiedenis ons niet
probeert te vertellen.
Nee, dan vandaag net voorbij het plaatsje Poza del Sal in
het noordwesten van Spanje. Recht uit een uitgestrekte laagvlakte rijst daar
als een enorme taart een massief gebergte op. Met scherpe bochten ga ik met de
camper omhoog. Op één van de bergtoppen zie ik de ruïne van een kasteel. Daar
zal ik wel niet bij kunnen komen, denk ik. Maar wat een wonder. Bij een bocht
is een onverharde zijweg met een bordje dat ik zo naar het kasteel kan. De
camper gaat aan de kant. Lopend ga ik er heen.
Na een korte wandeling zijn we bij wat vroeger een
onneembare vesting geweest moet zijn. In ieder geval, zo ziet het er uit. Het
ligt boven op een puntige bergtop. Alleen via een steile en smalle trap van
grote stenen kun je er komen. Dan is er een kleine ingang. En daarachter een
nauwe donkere gang. Dat alles bij elkaar vind ik ook zonder bekogeld te worden
met kokend water, hete pek en uitwerpselen al lastige hindernissen. Maar wat hadden
die oude ridders en hun gevolg er veel voor over om zich veilig te voelen! Wat
een ongemak zo’n klimtocht. En dan hebben we het nog niet eens over de grote,
koude en vochtige ruimtes die er geweest moeten zijn, of nog zijn. Ik zie het
helemaal voor me, omdat ik hier nu rustig in mijn eentje rond kan wandelen. Daarom:
om het verleden te kunnen beleven moet je het soms even voor jezelf alleen hebben.
Nou ja, met zijn tweeën dan, kijk even naar het filmpje hieronder, dan maken we
samen de afdaling.
No comments:
Post a Comment