Na acht weken lang bijna
dagelijks 30 tot 40
kilometer te hebben gepeddeld voeren we de Nieuwe Maas
bij Rotterdam op en waren we weer thuis. Daar pakten we ons “gewone leven”
leven weer op: nog twee jaar in de schoolbanken van de Kweekschool om schoolmeester
te worden. En daarna het “echte” leven in.
Maar we beleefden
eerst nog een kort moment van glorie. Eén dag waren we wereldberoemd in
Rotterdam. We kwamen met een bericht van wel een halve pagina groot in wat toen
de grootste krant van de stad was, Het Rotterdamsch Nieuwsblad.
Op een
wonderbaarlijke wijze heeft dit krantenknipsel de stormen van de tijd
doorstaan. Het is net als wij nu zelf zijn: vergeeld, verkreukeld en met
plakband bij elkaar gehouden.
Als ik het artikel
– met enige moeite – teruglees en stilsta bij de reis die we toen gemaakt
hebben, bedenk ik dat wat wij meer dan een halve eeuw geleden samen gedaan hebben echt
iets is voor jonge mensen: een uitdaging zien en aangaan, je soepel over
tegenslagen heen zetten, ontberingen zonder zeuren doorstaan en moeilijkheden
schijnbaar moeiteloos overwinnen. Als ik dat vergelijk met wat ik de afgelopen
weken rijdend in mijn comfortabele campertje gedaan heb, komt dat neer op
herinneringen ophalen, met nostalgische gevoelens plaatsen bezoeken en
nieuwsgierig zijn naar wat hetzelfde gebleven is en wat veranderd is. Typisch
iets voor een man van in de 70 dus. Een groot verschil, maar misschien moeten
we hieruit de conclusie trekken dat het toch het beste is dat een mens moet
proberen te leven naar zijn leeftijd. Of niet?
Ik hoop dat alle
mensen die deze verslagen gelezen hebben er plezier aan beleefd hebben. Wie
weet tot een volgend project.
No comments:
Post a Comment