Na een paar dagen
passagieren in Bazel werden onze kano’s te water gelaten. Nauwelijks hadden we
tijd om iedereen te bedanken en afscheid te nemen, want onmiddellijk sleurde de
stroom ons mee. Hoe veel stroom er stond, merkten we vooral toen we met een
rotvaart onder een brug door gezogen werden. Dit hadden we nog nooit
meegemaakt. Maar we hadden kano-ervaring genoeg om hier snel mee te leren
omgaan. En net toen we de slag te pakken hadden hoe we ons rustig mee peddelend
de goede kant op konden laten duwen, was het afgelopen met de pret. Ineens was
er helemaal geen stroom meer en moesten we weer zelf aan de bak.
Zonder dat we het
in de gaten hebben gehad waren we namelijk op het gekanaliseerde deel van de
Rijn terecht gekomen. In het bovendeel van de Rijn is het verval zo groot dat
er grote dammen met sluizen in gebouwd zijn, zodat er voldoende water staat om
de zwaar beladen schepen naar Bazel te kunnen laten varen. Vreemd dat dit voor
ons als een verrassing kwam, want die sluizen hadden we op de heenreis
natuurlijk ook gezien. Maar we hebben er toen kennelijk geen enkele aandacht
aan besteed.
Een ander
verschijnsel waar we vanaf de ZAMBESI niet naar gekeken hadden, waren de
oevers. Het gekanaliseerde deel van de Rijn (dat loopt door tot vlak bij
Straatsburg) heeft schuin oplopende gladde, betonnen oevers, waar je op geen
enkele manier uit je kano kunt stappen. Om twee redenen was dat wel nodig. In
de eerste plaats om aan het eind van de dag ergens een kampeerplekje te kunnen
vinden. Maar dat was niet alles. Je kunt namelijk niet de hele dag in een kano
zitten. Na een paar uur krijg je door gebrek aan doorbloeding flink pijn aan je
kont. Dat is alleen te verhelpen door om de zo veel tijd even een stukje te
lopen. Maar er waren heel weinig plaatsen waar deze betonnen glooiing
onderbroken was en we aan de wal konden komen. Dus peddelden we vaak met veel
kontpijn gewoon door en moesten we soms genoegen nemen met slechte
kampeerplaatsen.
Maar de grootste
sensatie waren de sluizen die we moesten passeren. Vanuit de grote ZAMBESI
waren het in onze ogen “gewoon sluizen”, maar vanuit de kano’s leken het voor
ons onneembare vestingen. Tijdens onze kanotochten in Nederland hadden we ook met
sluizen te maken gehad. Ook wel vrij grote, maar deze sloegen alles. We konden
ook nergens aan de kant om ons te melden en vragen om een schutting. Dus
peddelden we bij de eerste sluis maar een tijdje voor de sluisdeuren langs in
afwachting van wat komen ging. Nadat de naar Bazel varende schepen de sluis
verlaten hadden en er een paar stroomafwaarts varende schepen er in gevaren
waren, hoorden we, krakend uit luidsprekers: “Die Kanus können herein fahren”.
Ook werd ons meegedeeld
dat we achter in de sluis moesten blijven.
Maar dat leek ons juist
een bijzonder gevaarlijke plaats. Vlak vóór ons lag namelijk een groot
vrachtschip, ongeladen. Langzaam zagen we de schroef van het schip een eind
boven het water uit en ver boven ons hoofd, rond draaien. Wij realiseerden ons
dat één klap van die schroef tot gevolg zou hebben dat wij als vliegen tegen de
sluisdeuren geplakt zouden zitten.
Toen er na een
tijdje iemand naar ons kwam kijken, wisten we niet hoe snel we in ons beste
Duits en ook zo vriendelijk mogelijk moesten vragen:
“Schipper, wilt u
alstublieft een beetje voorzichtig de sluis uit varen?”
Die vraag
herhaalden we bij elke sluis (ongeveer 10) en altijd ging het op dezelfde
manier: eerst mopperden ze over die verdomde kano’s in de sluis, om dan bij het
uitvaren heel langzaam de schroef te laten draaien en minstens 10 keer om te kijken
of alles wel goed ging met ons. Toch was het elke keer weer spannend.
No comments:
Post a Comment