Lied: Waarom nu treuren? (Look at the coffin)

Met humor kun je alle kanten op. Het kan verzachten, ontspannen en relativeren. Maar het kan ook bijten, pijn doen, beledigen en shockeren. Over het algemeen geldt hoe gevoeliger een onderwerp is, hoe gevaarlijker het is om er grappen over te maken.
In de tijd dat de dood door honger en armoede in Ierland een vaste gast aan bijna elke tafel was, zongen de Ieren nou juist daar een brutaal en grappig spotlied over, Look at the coffin.

Bravo Beatrix!

Als in de pers het leed in het leven van publieke figuren in onze samenleving, bondig samengevat met de term BN-ers, breed uitgemeten wordt, neem ik dat meestal schouderophalend tot mij. Ik heb namelijk vaak het idee dat ze tussen hun al of niet gemeend gesnotter door stiekem zitten te genieten van het feit dat ze toch weer lekker in beeld zijn. Liefst letterlijk natuurlijk.
Een uitzondering hierbij maak ik voor onze koningin. Met haar heb ik vooral de laatste jaren oprecht te doen. En dat vloeit niet voort uit het feit dat ik bijzonder konings- of Oranjegezind ben. Uiteindelijk is het een beetje een vreemde staatsvorm. En ook een aantal van haar illustere voorouders heb ik niet al te hoog zitten. Nee, het is zuiver de persoon zelf die bij mij een gevoelige snaar weet te raken.

Schaduwen uit het verleden

Ongeveer 1950

Tijdens een wandeling een paar weken geleden in de buurt van Delft kwam ik bij een volkstuinencomplex. Toen ik daar wat rond liep, moest ik aan mijn vader denken. Ik herinnerde me dat ik een foto heb van mijn vader en mij op een volkstuin. Mijn vader hield van plantjes en beestjes. Ongetwijfeld een erfenis van zijn boerenafkomst. Op vierjarige leeftijd is hij van Drenthe naar Rotterdam verhuisd, omdat opa Kiers niet in aanmerking kwam om de boerderij te erven.  
Waarom hij met die volkstuin gestopt is heb ik nooit geweten. Behalve die foto heb ik er geen enkele herinnering aan. Tuinieren was mijn vader zijn lust en zijn leven. Onze kleine tuin thuis moest er altijd pico bello bijliggen.

In het leven van mijn vader is volgens mij veel anders gegaan dan hij zich ...

Geld voor Geluk?

Veel gekker moet het ook niet worden, dacht ik toen ik in de
Elsevier een artikel las over het beteugelen van de kosten in de zorg, Alsof de zorg niets kost. De opening van het artikel is een verhaal over een project in de gemeente Almelo dat Geluksbudget heet -  nu omgedoopt in Geluksroute. Een in isolement geraakte persoon kan door een welzijnswerker hier voor aangemeld worden. In overleg met een 'geluksconsulent' gaat de cliënt dan de vraag beantwoorden: wat zou u nu graag willen doen? Waar zouden uw ogen weer van gaan twinkelen? De kosten van zo'n activiteit, maximaal € 500,-- worden door de gemeente vergoed uit de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo).

Treuren om Johannes

Dit weekend kon je maar beter niet Johannes heten. Johannes de Walvis ging dood en Johannes de Zanger verloor in TVOH. In het het hele land wordt nu getreurd. Maar nu kun je je afvragen: wie verdient ons verdriet en medeleven nu het meest?
Ik zou zeggen Johannes de Zanger. Immers, hij heeft heel erg zijn best gedaan. En op het cruciale moment hebben wij hem met zijn allen laten vallen. Dat moet een vreselijke teleurstelling voor hem zijn geweest.

Brief aan Fred Teeven

Beste Fred,

Was dat nou nodig, zo'n reactie? Schrijf ik één keer een ludiek kritisch stukje - Minder blauw achter de computer van 12 december. Toevallig over de bedrijfstak (nou ja 'bedrijf, bedrijf' ...) waar jij samen met opperbromsnor Opstelten wat over te zeggen hebt, en gelijk zet je een boos bericht in de krant. 

Een parel met zacht strijklicht

Het zijn de donkere dagen rond Kerst en Oud & Nieuw. Tot 8 uur is het donker. Na 4 uur begint het al te schemeren. De zon zien we ook niet veel. Zit ik nou te zeurpieten? Nee, want ik vind dit een heerlijk jaargetijde. De korte en vaak grauwe dagen zijn het beste excuus om lekker thuis en binnen te blijven en lekker te rommelen, zoals bijvoorbeeld met dit blog. En dan zit er ineens een heel mooie zomerachtige dag tussen. Een parel met het allermooiste zachte strijklicht.

Minder blauw achter de computer

In 2011 loste de politie bijna 289.000 zaken op. Dat lijkt heel veel maar het is 15% minder dan in 2005. Geen beste zaak, dacht ik. Helemaal wrang als je bedenkt dat het aantal mensen dat bij de politie werkt toegenomen is van 38.000 naar 55.000. Een groei van 44% in de laatste 20 jaar! We betalen ons blauw aan al dat blauw achter de computer. Want dat is het probleem. Al dat blauw is niet op straat, maar zit in een kantoor. Dat zijn "beleidsmedewerkers". Een soort mensen dat bijna niet uit te roeien is, omdat die zichzelf zelfs niet-geslachtelijk kunnen voortplanten. Allemaal cijfers uit de krant van vandaag, uitgezocht door onderzoeksjournalist Bart de Koning. 

Ben jij al ontmiept?

In de krant las ik een artikel over een nieuw boek, "Boek voor mannen". Daarin staat dat het tijd wordt dat de moderne man zich "ontmiept". Prachtig woord trouwens. Nog nooit gehoord, maar je weet onmiddellijk wat het betekent. De schrijver Eelco Smit vindt dat de mannen van tegenwoordig niet meer zichzelf kunnen zijn, omdat ze zich te veel aan moeten passen aan de wensen en luimen van de vrouwen. Hij vindt dat het tijd wordt dat ze hun eigen mannelijke waarden weer herstellen, ontmiepen dus. Hoe moet dat dan? Vrij simpel. Ze moeten zich in hun leven weer doelen stellen, want die zijn ze kwijtgeraakt. En die doelen, zoals een fietstocht naar Rome of de marathon lopen, moeten ze ook echt nastreven. Desnoods tegen de wens van hun vrouw in. Als ze dat doen, dan zullen ze zichzelf als echte man weer terugvinden en vanzelf weer gelukkig zijn. Want dat zijn ze nu niet heeft Eelco in vele gesprekken met mannen vastgesteld.

Lied: En de band speelde een vrolijke wals

"And the band played Waltzing Mathilda" is het mooiste anti-oorlogslied dat ik ken. Eric Bogle schreef het in 1971. Het gaat over de Slag om Gallipoli tijdens de Eerste Wereldoorlog tussen de geallieerden en de Turken, die zich bij Duitsland aangesloten hadden. Via een landing op de kust bij Suvla Bay moest de weg naar de hoofdstad Istanboel open liggen. Wat een gemakkelijke overwinning op de Turken had moeten worden, werd een waar bloedbad. Ten koste van heel veel levens, vooral van de jonge, onervaren Australische soldaten, moesten de geallieerden zich onverrichterzake terugtrekken.

Het lied vertelt het verhaal vanuit het perspectief van een jonge Australische soldaat die totaal onvoorbereid meegesleurd wordt in de verschrikkingen van de oorlog. Meer dan een jaar lang ben ik bezig geweest om dit lied te vertalen. Al puzzelend met woorden, lettergrepen, klemtonen en rijmwoorden ben heb ik geprobeerd het verhaal en de sfeer van het oorspronkelijke lied zo goed mogelijk te behouden. Omdat ik er van uitga dat de meeste mensen niet goed op de hoogte zijn van de details van de strijd in de Middellandse Zee tijdens de Eerste Wereldoorlog heb ik alle verwijzingen naar tijd en plaats weggelaten.

Natuurlijk moet zo'n mooi lied gezongen en gespeeld worden door iemand die dat heel goed kan. Maar ja ... een mens "ken niet alles kennen", niet waar? Daarom, als je ongeveer 7 minuten tijd hebt, een triest maar heel mooi verhaal wilt horen, iets wilt hebben om tijdens de kerstperiode over na te denken en ... bereid bent niet al te kritisch te luisteren, klik dan op het onderstaande filmpje!

 

Lichtpuntjes in donkere tijden

Misschien is het jullie ook opgevallen. Normaal gesproken zijn in deze tijd van het jaar de ramen, deuren, daken en vaak ook de tuinen van de huizen in Nederland onzichtbaar door de verlichte herten, kerstmannen, en arrensleden. En daaromheen dan een woud van slingers met al dan niet knipperend licht. Het ene huis al gekker en voller dan het ander. Soms lijkt het wel alsof buren met elkaar een stille strijd uitvechten wie zijn huis het meest bedolven heeft onder de kerstverlichting.

Praalgraf van de Prins

In de Nieuwe Kerk in Delft is het praalgraf van Prins Willem van Oranje. Het was de eerste keer dat ik het graf, een monument eigenlijk, in volle glorie zag. Jaren geleden was ik ook in Delft, maar toen werd het gerestaureerd.
Op 3 augustus 1584 is de Prins in de grafkelder in Delft bijgezet. Tijdens het Twaalfjarig Bestand (1609-1621) kreeg de beeldhouwer Hendrick de Keyser de opdracht een passend praalgraf voor de Prins te ontwerpen. In 1614 begon hij met de bouw, maar in 1621 stierf hij. Zijn zoon heeft het kunstwerk voltooid. 

Hier een impressie van het praalgraf, of eigenlijk meer een reclamespotje om het ook zelf een keer te gaan bekijken. Het is de moeite waard.

Rijk en beroemd in Delft

Zicht op Delft

Weer terug van weggeweest. Drie weken hebben Willem en ik met de camper rondgetoerd. Eerst een paar dagen in Delft. Vandaar naar Belgie. En de laatste dagen in Leiden. Ik ga jullie op dit blog niet vermoeien met een uitgebreid reisverslag. Een opsomming van wandelingen, musea bezoeken en boekjes lezen in de camper zou niet erg lezenswaard zijn. Toch wil ik er twee ervaringen uitlichten. Eerst een bezoek aan het Prinsenhof in Delft, wat overigens net als Leiden, een wonderschone stad is, waar de historie als het ware je voetzolen verwarmt.