Schaduwen uit het verleden

Ongeveer 1950

Tijdens een wandeling een paar weken geleden in de buurt van Delft kwam ik bij een volkstuinencomplex. Toen ik daar wat rond liep, moest ik aan mijn vader denken. Ik herinnerde me dat ik een foto heb van mijn vader en mij op een volkstuin. Mijn vader hield van plantjes en beestjes. Ongetwijfeld een erfenis van zijn boerenafkomst. Op vierjarige leeftijd is hij van Drenthe naar Rotterdam verhuisd, omdat opa Kiers niet in aanmerking kwam om de boerderij te erven.  
Waarom hij met die volkstuin gestopt is heb ik nooit geweten. Behalve die foto heb ik er geen enkele herinnering aan. Tuinieren was mijn vader zijn lust en zijn leven. Onze kleine tuin thuis moest er altijd pico bello bijliggen.

In het leven van mijn vader is volgens mij veel anders gegaan dan hij zich ...
... dat als jonge man voorgesteld moet hebben. Hij was een stille, nogal stugge man die leefde met zijn in beton gegoten, op het communisme gebaseerde waarheden. Het liefst was hij rustig thuis met zijn vrouw en zijn enig kind. Mijn moeder was zijn tegenpool. Een echte Rotterdamse flapuit die graag veel mensen om zich heen had. Mijn vader en moeder zijn in 1939 getrouwd. Hij was 33 jaar en mijn moeder 7 jaar jonger. Voor beiden was dat oud in die tijd. Ik heb altijd gedacht dat het een soort "laat ik die maar nemen"-keuze geweest is.

Minder dan een jaar later zagen ze 's morgens vanuit hun tuintje in Tuindorp-Vreewijk "op Zuid" de Duitse parachutisten naar beneden komen. En kort daarna lag de hele binnenstad in puin. En waarschijnlijk ook mijn vaders wereld. De meeste verhalen die ik hem heb horen vertellen, begonnen met: "Vóór de oorlog ...".
Een kind krijgen in de daarop volgende steeds moeilijker wordende 5 jaren moest voorkomen worden. Dat lukte net. Ik ben van augustus 1945.

Ongeveer 1926

Zijn hele leven is mijn vader timmerman "in de bouw" geweest. Hij was een goede vakman, had een helder verstand, maar een promotie naar "kantoor" heeft er nooit ingezeten. Naar eigen zeggen omdat hij niet de getapte jongen was en omdat anderen meer met hun ellebogen werkten. Maar zijn stugge karakter en zijn vaak compromisloze houding hebben denk ik een grotere rol gespeeld.
In mijn ogen was hij een vroeg oude man van wie ik vooral een beeld heb van iemand die na zijn werk stil in een stoel zat en wiens belangrijkste bijdrage aan het gesprek na de komst van de televisie vaak was: "Je staat in mijn beeld".

Veel later vond ik in een doos die foto uit ongeveer 1950 van mijn vader en mij op de volkstuin. De schaduw op de voorgrond is mijn moeder.  Mijn vader is ook al meer dan 30 jaar een schaduw voor mij. Maar met het ouder worden heb ik het gevoel dat die schaduwen steeds dichterbij komen.