Herfstmijmering

Herfstbos bij Vaals

In de herfst is er in het bos een kleurenfeest van groen, bruin en geel. En dan dat tapijt van bladeren onder je voeten. Een rijkdom om te zien en heerlijk om over te lopen. Vooral bij stil weer, dan lijkt het alsof het bos de adem inhoudt voor de stormen, de regen, de sneeuw en de vorst die snel zullen volgen.

Is er een parallel tussen een bos in de herfst en de ouder wordende mens?
Verschillende vergelijkingen dringen zich aan mij op. Maar sinds prinses Irene met bomen is gaan praten en knuffelen, blokkeert er altijd iets bij mij als ik daar op door zou willen mijmeren. En misschien is dat maar beter ook.

De brede en de smalle weg

Kent u deze afbeelding? Wie niet christelijk opgevoed is, zoals ik, waarschijnlijk niet. Voor hen lijkt het nog het meest op een oude poster van een vakantieoord van rond 1900. Maar dat is het niet. Als u er wat beter naar kijkt (even vergroten door er op te klikken), dan ziet u dat er twee wegen zijn. Links is een brede, comfortabele weg, met een ruime poort met welkom erop. Er lopen veel mensen die allemaal leuke dingen doen. Rechts is een smalle weg, met een klein poortje, bochtig, moeilijker te begaan, met weinig mensen.

De nageboorte van Nederland

Man, boot en hond nietig op het grote Wad

Soms geeft ons bijzondere klimaat onverwacht een mooi cadeautje weg: een paar rustige dagen met een redelijke temperatuur. Dus kon ik nog één keer met Hollandia's Glorie en hond Willem er op uit. Maandagmiddag kwam ik na een mooi tochtje in een bleek zonnetje bij het baken aan de zuidoostkant van Schiermonnikoog uit. Daar heb ik het bootje in de buurt van de vloedlijn droog laten vallen.

King for today

Van mijn kleinkinderen Simon, Luca, Evi en Mattias kreeg ik zaterdag een verjaardagscadeautje. Een doosje met een plaatje van een hond op het deksel. Als je het deksel openmaakt gebeurt er dit ...
 

Amerikaanse droom een nachtmerrie

Al jaren volg ik met stijgende verbazing wat er in de Verenigde Staten gebeurt. Wij zijn bezorgd over ons begrotingstekort dat één of anderhalf procent te hoog dreigt uit te vallen. "Te hoog" is in dit geval het gevolg van een overigens nuttige afspraak in Europees verband. Dat het niet verstandig is structureel meer geld uit te geven dan je verdient, blijkt wel uit de problemen waar de Zuid-Europese landen (en wij dus ook) nu mee kampen.

Regenboog zonder wens

Bij het wandelen met hond Willem kreeg ik dinsdagmiddag de ene na de andere regenbui op m'n kop. Zonder regenkleren natuurlijk.
Maar tussen de buien door, precies op de juiste plek: deze regenboog. Even tijd voor genieten, bewonderen en een wens bedenken, die ik niet heb. Het zien is mij genoeg.

Op Urk

Gisteren was ik een paar uur op Urk. "Op Urk", want niet meer omringd door water,  je waant je nog altijd op een eiland. En de Urkers zijn altijd eilanders gebleven. Je ziet en voelt het als je door nauwe straatjes van het dorp op de bult zwerft, bij de haven kijkt en onderlangs bij de vuurtoren langsgaat.

Urk is God, visserij en de zee, voor de Urkers ook in die volgorde. Kijk maar naar de enorme Bethelkerk midden in het dorp, die elke zondag twee keer vol zit. De bedrijvigheid in en om de haven. Het prachtige beeld van de vrouw met de opwaaiende rok bij de zee, die tevergeefs wacht op de terugkomst van haar man, omringd door alle namen van de Urker vissers die op zee gebleven zijn. De fraaie witte vuurtoren die 's nachts trouw met zijn lichtbundel de schepen op zee waarschuwt voor de Vormt, de verraderlijke ondiepte ten noorden van het eiland.

Maar de foto's vertellen het verhaal veel beter, kijk maar ...

Lenen in plaats van kopen

Thomas Rau, architect

Donderdag 11 oktober gaf de architect Johannes Rau tijdens de Noordelijke Conferentie Duurzaam Verdienen in het Abe Lenstrastadion in Heereveen een lezing. Het verslag hiervan stond een dag later in de Leeuwarder Courant onder de kop "Betaal voor gebruik, niet voor eigendom".
Als ik dat artikel lees (en op internet meer over de spreker), denk ik dat het deze mannen (meer politiek correct "mensen") zijn waar we het in de toekomst van moeten hebben. Waarom? Johannes Rau denkt buiten de geijkte kaders. Tegenwoordig zeggen ze dan "out of the box denken". Maar dat is niet helemaal mijn taalgebruik.

Dure oudjes

Zorguitgaven per sector (Bron CBS 2012)

Tegen de tijd dat ik 61 jaar oud werd, kwam het vriendelijk verzoek van mijn werkgever, de NHL Hogeschool in Leeuwarden, om maar met werken te stoppen. Sterker, ze deden mij een aanbod waar ik geen nee tegen kon zeggen. Zo'n 10 jaar eerder had ik collega's die slechts enkele jaren ouder waren dan ik toen was en die met trompetgeschal het werk de rug toe konden draaien. 
Toen ik stopte was de situatie compleet anders. Ik had het gevoel dat ik me min of meer moest verdedigen waarom ik niet doorgegaan was met werken tot mijn 65-ste. "Mijn werkgever wilde dat", zei ik er meestal maar bij, ter verontschuldiging. Wat ook niet helemaal waar was, natuurlijk.  Ik wilde het zelf namelijk ook wel.

Zweten, varen en zwemmen in het oerwoud

Je bent niet in Suriname geweest als je het oerwoud niet gezien hebt. Zwetend, varend en zwemmend hebben we ons er aan overgegeven. In het Brownsberg Natuurpark, ten noorden van het Brokopondostuwmeer, hebben we lopend de Leo waterval bezocht. Dat was een pittige wandeling van een uur heen en een uur terug. Zweten dus. 
Gevaren hebben we op de Surinamerivier op een pont naast een splinternieuwe, maar kapotte brug. Ook op de Surinamerivier, maar nu bovenstrooms van het Brokondostuwmeer, zijn we met een korjaal naar Pokigron gevaren. Daar is een stroomversnelling waar we gevrijwaard van kaaimannen en piranha's konden "zwemmen". Een Surinaamse jacuzzi, waar we als jonge goden weer uitkwamen. Kijk maar!

Afscheid vaarseizoen

Twee dagen weg geweest met de boot. Redelijk rustig weer. Het plan was meerdere dagen weg te blijven, maar na Suriname was de overgang van 34 graden Celsius naar 10 graden 's avonds in de boot te groot. Het is bij één nacht gebleven. Een kort, maar mooi afscheid van deze vaarzomer met Hollandia's Glorie en Willem. Meer zeilavonturen, en binnenkort nieuwe filmpjes, op manboothond.nl.

Met de Sweet Merodia naar de plantages

In Nederland bestaat het idee dat Suriname altijd een armlastig land is geweest, waar "we" meer geld aan uitgegeven hebben dan verdiend. Dat is zeker niet het geval. Gedurende de bijna 300 jaar dat Suriname een kolonie van Nederland was, heeft het land zeker 200 jaar lang voor veel inkomsten gezorgd. In de noordelijke helft van Suriname waren honderden plantages gevestigd. Vooral de teelt van suiker, koffie en rijst is voor een kleine groep rijken in ons land zeer winstgevend geweest.

Over deze plantage-economie hangt echter een enorme slagschaduw. Twee honderd jaar lang moesten er uit Afrika slaven ontvoerd worden om deze bedrijven draaiende te houden. Vooral de suikerteelt was door de zwaarte en de risico's voor de slaven letterlijk moordend. Als je daarbij de vaak mensonterende behandeling van de slaven door de plantagehouders optelt, dan kan het niet anders dan dat bij een bezoek aan deze plantages die oude, wrede beelden zich aan je opdringen.

Petrus en Paulus kathedraal

Een monument van hout

Midden in Paramaribo staat een grote houten kerk, de Petrus en Paulus kathedraal. Gebouwd tussen 1883 en 1887. Het is het grootste houten gebouw van Zuid-Amerika. Maar in dit land is een houten bouwwerk van deze afmetingen te vergelijken met een ijsberg in de monding van de Surinamerivier. De termieten, de blakerende zon, de grote temperatuurverschillen zijn permanent in de aanval om het gebouw op de knieën te krijgen. In 1989 is de kerk ook enkele jaren gesloten geweest uit angst voor instortingsgevaar.
In 2007 had men voldoende geld bij elkaar geschraapt om een grondige renovatie uit te voeren. Maar het blijft een gebouw waar meer bouwvakkers dan priesters hun dagelijks brood verdienen.

Op herhaling, maar dan anders

Vertrek naar Suriname, afscheid van moeders en het meisje 

In april 1969, toen 23 jaar oud, vertrok ik met de boot uit Suriname. Ik was daar als dienstplichtig soldaat één jaar geweest. Vrijwillig had ik me bij de TRIS, de Troepenmacht in Suriname, aangemeld. Het leger als reisbureau gebruiken leek mij niet verkeerd. Voor mij, maar ook voor al die andere jongens die dezelfde keuze gemaakt hebben, was dit een heel belangrijk jaar. Onder moeders vleugels vandaan en in een vreemd land op eigen benen leren staan. Een betere manier om een flinke stap richting volwassenheid te maken is volgens mij niet denkbaar.

Terug uit Suriname

De Waterkant met uitzicht op de Wijdenboscch-brug

Weer thuis na bijna 2 weken Suriname. Even bijkomen en -werken en dan komen er verhalen, foto's en films over deze mooie reis in dit bijzondere land. Blijven volgen dus!