Dure oudjes

Zorguitgaven per sector (Bron CBS 2012)

Tegen de tijd dat ik 61 jaar oud werd, kwam het vriendelijk verzoek van mijn werkgever, de NHL Hogeschool in Leeuwarden, om maar met werken te stoppen. Sterker, ze deden mij een aanbod waar ik geen nee tegen kon zeggen. Zo'n 10 jaar eerder had ik collega's die slechts enkele jaren ouder waren dan ik toen was en die met trompetgeschal het werk de rug toe konden draaien. 
Toen ik stopte was de situatie compleet anders. Ik had het gevoel dat ik me min of meer moest verdedigen waarom ik niet doorgegaan was met werken tot mijn 65-ste. "Mijn werkgever wilde dat", zei ik er meestal maar bij, ter verontschuldiging. Wat ook niet helemaal waar was, natuurlijk.  Ik wilde het zelf namelijk ook wel.

Twee jaar geleden kon ik eindelijk iedereen met een gerust hart vertellen dat ik de pensioengerechtigde leeftijd bereikt had. Maar nu kom ik langzamerhand met een volgend dilemma te zitten. Door al die berichten in de krant dat juist door de zorg voor en de behandeling van al die bejaarden de ziektekosten de pan uitrijzen, wordt nu al bijna een nieuw schuldgevoel bij me gekweekt. Leef ik straks niet te lang, waardoor ik te duur word? 

Daarom ter compensatie de cijfers die volgens mij een andere taal spreken. Als je naar de bovenstaande statistiek kijkt, dan zie je dat de ziektekosten inderdaad de pan uit rijzen (en binnenkort ook echt onbetaalbaar zullen zijn), maar dat dit verhoudingsgewijs niet door die "dure oudjes" komt.