Op Urk

Gisteren was ik een paar uur op Urk. "Op Urk", want niet meer omringd door water,  je waant je nog altijd op een eiland. En de Urkers zijn altijd eilanders gebleven. Je ziet en voelt het als je door nauwe straatjes van het dorp op de bult zwerft, bij de haven kijkt en onderlangs bij de vuurtoren langsgaat.

Urk is God, visserij en de zee, voor de Urkers ook in die volgorde. Kijk maar naar de enorme Bethelkerk midden in het dorp, die elke zondag twee keer vol zit. De bedrijvigheid in en om de haven. Het prachtige beeld van de vrouw met de opwaaiende rok bij de zee, die tevergeefs wacht op de terugkomst van haar man, omringd door alle namen van de Urker vissers die op zee gebleven zijn. De fraaie witte vuurtoren die 's nachts trouw met zijn lichtbundel de schepen op zee waarschuwt voor de Vormt, de verraderlijke ondiepte ten noorden van het eiland.

Maar de foto's vertellen het verhaal veel beter, kijk maar ...