1. Kano- & Camperreis 1965-2019

Jongens waren we in 1965, 19 jaar oud, Lex en ik. Allebei studerend op de Gemeentelijke Kweekschool in Rotterdam. Maar wel jongens met een plan: een lange kanoreis maken. Op een vrachtschip wilden we ons van Rotterdam over de Rijn naar Bazel in Zwitserland laten vervoeren. Vandaar zouden we terug peddelen naar Straatsburg, daar het Rijn-Marne Kanaal opvaren tot het plaatsje Troussey, waar de Maas het kanaal kruist. En die helemaal afpeddelen terug naar huis.
Een ambitieus, maar zo op het oog simpel plan. Tenminste, zo keken we er toen naar, want van enige voorbereiding was vrijwel geen sprake. Een vergissing, zoals onderweg zou blijken.
Het enige echte probleem dat we op moesten lossen, dachten we, was het vinden van een schip dat ons, gratis natuurlijk, mee wilde nemen naar Bazel. De rest was een kwestie van peddelen en dat konden we. Het is dan ook een reis vol verrassingen geworden, met onverwachte problemen die we met ons jeugdig enthousiasme en onze toen nog tomeloze energie uiteindelijk allemaal opgelost hebben.

Nu meer dan een halve eeuw later wil ik dezelfde reis nog een keer maken. Niet meer met de kano. Hoe graag ik dat ook zou willen, maar dat is onmogelijk. Met de camper wil proberen zo dicht mogelijk bij de gevaren route blijvend hetzelfde traject te rijden.
Waarom? Om meerdere redenen. Herken ik nog delen van het gebied waar wij gevaren hebben? Wat herinner ik me van die reis als ik er weer ben? Wat is nog hetzelfde en wat is veranderd? En tot slot welke avonturen ga ik nu beleven? Maar voor het grootste deel is het natuurlijk een "sentimental journey".
Ik ga deze reis in twee etappes proberen te maken. Het eerste stuk doe ik deze en deels volgende week. In mei en begin juni wil ik de reis afronden. Onderweg wil ik op deze blog proberen jullie zowel de reis van nu met de camper als die van toen met de kano mee te laten beleven met stukjes tekst, foto's en filmpjes.

De Boompjes met de oude Willemsbrug

Kort vóór de zomervakantie van 1965 zwierven we dagenlang door de haven van Rotterdam met telkens weer dezelfde vraag: "Schipper, wij willen graag naar Bazel met onze kano's. Mogen we met u meevaren?" Bijna iedereen was heel vriendelijk, maar telkens hoorden we: "Nee, want . . . ". Tot we uitkwamen bij de schepen die toen aan de Boompjes, bij de oude Willemsbrug lagen. Dat was de ligplaats van de vrachtschepen van de Schweizerische Reederij AG. De schepen van die rederij hadden allemaal een rode band met daarin een wit kruis. Bij één van deze schepen, de ZAMBESI, antwoordde de vrouw van de schipper: "Ja, ik denk het wel. Kom vanavond maar terug, dan kun je het aan mijn man vragen". De vrouw had het goed gezien. De schipper was, niet alleen toen maar naar later bleek ook , een topgozer, We werden 's avonds hartelijk welkom geheten en kregen te horen dat we een paar dagen later met de kano's aan boord konden komen.

Zo begon de mooiste kanoreis die Lex en ik ooit gemaakt hebben. Wij hadden de ruimte voor in het schip tot onze beschikking, het eigenlijke verblijf voor de bemanning. Voor eten en drinken moesten we zelf zorgen. Dat was geen probleem, want in die tijd kwam regelmatig de parlevinker, herkenbaar aan de groen-witte band om zijn scheepje, langszij met alle proviand die je nodig had. 
De eerste dag dat we voeren, stelden we voor dat we wilden werken voor onze overtocht. We kregen als opdracht om in het vooronder de wanden te verven. Maar na één dag had de schipper al in de gaten dat de "schoolmeesters" voor dat soort klussen niet in de wieg gelegd waren. De rest van de reis zaten we meestal op de brug met de schipper of de matroos en hadden we een prachtig uitzicht op de rivier en het landschap. En op het eerste stuk, de Waal, was het met recht: 

Denkend aan Holland  zie ik breede rivieren traag door oneindig landschap gaan  . . . .