Hebzucht is een hakenkruis

Obama gaat dit jaar iets doen aan het belachelijk grote inkomensverschil tussen arm en rijk in Amerika, zei hij vannacht in zijn State of the Union. Goed plan. Maar ik denk dat hij bij de uitvoering hiervan op meer moeilijkheden gaat stuiten dan bij zijn pogingen om Guatanamo Bay te sluiten, een menswaardige ziektekostenverzekering in te voeren en de oliekraan dicht te draaien bij elkaar. Waarom?

Het betere jatwerk

Beter goed gejat, dan slecht verzonnen. In die uitspraak kan ik me wel vinden. Toch vind ik dat je je daar als blogger verre van moet houden. De definitie voor "bloggen" bestaat natuurlijk niet (bij mijn weten), maar mijn invulling is dat je bij het maken van een blog uiteraard gebruik mag maken van informatie die anderen aandragen, maar dat er op zijn minst een flinke dosis eigen inbreng moet zijn.

Gronings gas en Mattheüs 5, vers 3

Vanavond heb ik weer vol verbazing naar die trouwe hondenogen van onze minister van economische zaken met het uiterlijk van een zwaar doorgefokte ambtenaar zitten kijken. De Groningers worden gecompenseerd voor de door gaswinning beschadigde huizen met 1,2 miljard Euro. Dat lijkt veel, maar daar moet alles uit betaald worden: verbetering van infrastructuur, verbetering leefbaarheid en nog een heleboel en ... ook een paar miljoen voor scheuren in huizen. De commissaris van de koning Max van den Berg was enthousiast, maar die arme man die al jaren met een stutpaal in zijn woonkamer zit en zijn huis nog niet eens als kippenhok kan verkopen een stuk minder.

Voedervilla voor vogels

Mijn vrouw had al jaren een vaak uitgesproken wens om met een voederhuisje in de tuin de vogels de winter (hoe zo winter, welke winter?) door te helpen. Ik zag dat niet zitten zo'n lelijk, wegrottend houten gevalletje voor het raam. Maar op een gegeven moment, je weet hoe dat gaat, wordt de druk te groot: een vogelvoederhuisje moet er komen! Dan maar eens op internet kijken. En wat blijkt: er is een keuze uit wel meer dan honderd vogelvoederhuisjes. Mijn keuze viel op dit fraaie en ook niet dure roestvrij stalen exemplaar. Ik vind dat je dit met recht een voedervilla voor vogels mag noemen. Er is maar één probleem: hij past niet in de stijl van onze tuin ... Ik denk niet dat de vogeltjes hier veel moeite mee hebben. En ik ook niet.

Lied: Donegal Danny

Toen ik een aantal jaren geleden voor de eerste keer Ronny Drew van de Dubliners het lied Donegal Danny hoorde zingen, was ik er gelijk weg van. Maar waar het verhaal nu precies overging? Dat had ik aanvankelijk mede door de lengte van meer dan vijf minuten niet door. Het ging over een tragische gebeurtenis, dat hoorde ik wel. Maar toen ik er eens goed voor ging zitten, ontdekte ik dat het een prachtig tragisch verhaal is over een zeeman die iets vreselijks meegemaakt heeft. 

Ik besloot een poging te wagen het zo te vertalen dat het oorspronkelijke verhaal en de melancholieke sfeer zo veel mogelijk bewaard zouden blijven. Na veel puzzelen met zinsconstructies, woorden, klemtonen en natuurlijk rijmwoorden is dit het geworden. Natuurlijk weet ik dat dit lied door een goede bas of bariton gezongen moet worden, begeleid door iemand die echt gitaar kan spelen. Om dat gemis min of meer te verhullen heb ik het weggestopt achter een heleboel mooie plaatjes.

De kapitalisten zijn onze eeuwige vijanden

Het meest geniet ik van non-fictie als ik iets lees dat perfect onder woorden brengt wat ik zelf met mijn boerenverstand al lang wist, maar niet genoeg kennis en  inzicht had om het zo te kunnen verwoorden. Herkennend leren noem ik dat. Het beste leren dat er is. Het afgelopen weekend werd ik weer eens getrakteerd met een stuk in de NRC, Gezocht: een nieuwe Henry Ford. Van Ewald Engelen, hoogleraar financiële geografie aan de Universiteit van Amsterdam. 
In een prachtige stijl brengt hij messcherp onder woorden hoe onze democratische samenleving is veranderd in een "corpocratie" van bedrijven. We leven daardoor in een wereld waar de machtsverhoudingen, de verdeling van kosten en baten, de zeggenschap en het nemen van verantwoordelijkheid helemaal scheef gegroeid is. Het is volgens mij een belangrijk artikel om te lezen, maar onmogelijk om het hier kort samen te vatten. Daarom hieronder en kopie van de integrale tekst, hopelijk zonder problemen te krijgen met de NRC. 

Weer naar m'n werk

Een paar weken geleden kocht ik in het Maritiem Museum in Rotterdam de "Rotterdam Scheurkalender 2014". Leek me leuk om de dag geestelijk te beginnen in Rotjeknor met een paar regeltjes gezond chauvinisme en humor die ik van huis uit ken. Je zou het kunnen zien als een poging om de stad die eigenlijk alleen nog in mijn herinnering bestaat weer wat dichterbij te brengen.
Maar wat diep van binnen in je verankerd zit, is sneller aan de oppervlakte dan je denkt. Al op het blaadje van vandaag, 3 januari 2014 staan zeven regeltjes die me een ouderwetse Rotterdamse schop onder mijn kont hebben gegeven. De dood van hond Willem is vandaag twee weken geleden. Het waren 14 dagen van stom voor me uit lopen kijken, niets nuttigs doen, te veel zelfmedelijden hebben en tobben over zaken die toch geen keer nemen. Misschien begrijpelijk (waarschijnlijk alleen voor degenen die zelf een hond hebben en daar gek op zijn), maar je schiet er niets mee op. 

Het waren de onderstaande prachtige, typisch Rotterdamse regeltjes van een van de samenstellers Jack F. Kerklaan die mij de noodzakelijke schop onder mijn kont gaven: