Hallo Willem-Alexander,
Nog een maandje en dan ben je de CEO van BV Nederland. Dat mag ik zo natuurlijk niet stellen, dat weet ik wel. Maar het is toch leuk om hier informeel en "entre nous" wat over te filosoferen, niet waar? Ondanks dat wij over een aantal zaken met elkaar van mening verschillen, hebben wij volgens mij toch ook overeenkomsten. Net als jij heb ik er niet al te veel vertrouwen in dat de politiek, zoals die hier in Nederland functioneert, het Schip van Staat in stormweer op een adequate wijze naar een veilige haven zal weten te loodsen. Het is en blijft toch een kwestie van het één zeggen en het andere doen en halve oplossingen bedenken. Pappen en nathouden dus, waar we - de eerlijkheid gebiedt het te zeggen - de laatste 50 jaar van wereldwijde groei een rijk land van zijn geworden. Maar bij de formidabele crisis waar we nu mee te maken hebben, is dat absoluut niet de juiste koers. Zijn we het over eens, toch?
Deze week heb ik met de buren overleg gehad of het voor ons blokje huizen verstandig zou zijn om zonnepanelen op onze platte daken te laten plaatsen. Wat zijn onze overwegingen om dat nu te willen? Om eerlijk te zijn, voor mezelf is het terugverdienaspect een sterk argument. Bij mijn echtgenote hebben meer idealistische overwegingen de overhand. Maar het een sluit het ander natuurlijk niet uit.
Bij ons overleg was een man van een zonnepanelen plaatsende firma aanwezig. Hij rekende ons snel de volgende feiten voor. Ten eerste: de terugverdientijd van zonnepanelen is op dit moment is ongeveer 9 jaar. Als 65-plusser kun je dan de verwachting uitspreken, met een zeker optimisme, dat het gezien de gemiddelde levensverwachting "uit" zou moeten kunnen. De "rekenende" burger in mij is dus op grond hier van geneigd te antwoorden: "Oké, laten we het doen."
Soms staat er iets in de krant dat me diep ontroert. Dan gaat het nooit over mensen die zich bezig houden met geld en graaien of macht en media. Nee, dan gaat het over "gewone" mensen. Mensen die ik herken en die ik bewonder. Zo'n "gewoon" mens is mevrouw Wilhelmina Tomas-Marree. Zij is 101 jaar oud en woont in een verzorgingshuis.
In de weekendbijlage van het NRC Handelsblad - sinds kort ben ik daar op geabonneerd, dat kan ik iedereen aanraden - staat een interview met haar in de rubriek "Het laatste woord". Daarin praten mensen over hun laatste levensfase.
 |
| Wim Deetman |
Eigenlijk wilde ik vandaag een blog schrijven over het opkomend verschijnsel "name and shame", het publiekelijk aan de schandpaal nagelen van mensen. Vooral mensen van "naam en faam", die grof, vaak opzettelijk en meestal uit schandalig eigenbelang de fout in gaan. Een nuancerend stukje over de voors en tegens leek me op zijn plaats.
Maar toen ik vandaag het verbijsterende artikel Wat Deetman niet opschreef in zijn misbruikrapport in de NRC over zijn bewust onvolledige onderzoek naar de misstanden in de RK-kerk gelezen had, dacht ik: dit is zo schandalig, dit moet de wereld in: met naam en toenaam!
"We hebben een nieuwe paus!", jubelde het NOS-journaal van 8 uur gisteravond de hele uitzending lang. Ander nieuws leek er niet meer te zijn. De economische crisis ging kennelijk maar over een een paar rotcenten. In Syrië werden zeker geen mensen meer vermoord. In Afghanistan werd wellicht een onbeduidende burenruzie uitgevochten. Amerika stond ineens niet meer financieel op het punt van omvallen? Allemaal niet meer de moeite van het volgen waard, vond men. Ik heb op het punt gestaan om ze te bellen - voor andere social media ben ik niet te oud, lees te dom - met het verzoek, nu ze toch bezig zijn met naamswijzigingen in omroepland er gelijk maar KROS-journaal van te maken.
Het gedicht De Schalmei vertelt over een moeder die zeven zonen heeft. Zes van hen werken en maken zich nuttig in de maatschappij. Maar één doet niets. Hij wil niet werken en nuttig zijn. Hij wil spelen en rustig zitten. Het verhaaltje is duidelijk, maar ik vind het ook een beetje een mysterieus gedicht. Wat wil Slauerhoff ons vertellen? Mensen, werk niet zo hard, want daarin vind je het geluk toch niet? Of past die ene zoon niet in het ritme en de gang van zaken van alledag en moeten we mild zijn voor hen die anders zijn? Of gaat het over hemzelf? De kunstenaar, die van nature een buitenbeetje is en zijn plaats onder de zon opeist?
Hoe het ook zij, het is een heel lief gedicht dat je al lezend het gevoel geeft even Wanjka met zijn schalmei te zijn. Misschien wil Slauerhoff ons juist dat vertellen: wees allemaal op zijn tijd eens gewoon Wanjka, daar word je niet slechter van.
Dat wij als Nederlanders af en toe iets te veel het idee hebben dat wij in een maakbare samenleving wonen is niet zo vreemd. Loop net als ik vanmiddag gedaan heb eens door een eenzame polder en je snapt het onmiddellijk: God schiep de Aarde, maar de Nederlanders schiepen Nederland.
De reden waarom ik de afgelopen zomer dit blogpodium beklom, was dat ik voor mijn gevoelens van bewondering, afschuw en verbazing een uitlaadklep zocht. Na een paar maanden bloggen merk ik dat ik mij al schrijvend vooral op twee hoofdthema's richt. In de eerste plaats zijn dat onderwerpen, ideeën en berichten die hoopgevend zijn voor een toekomstbestendige wereld. Ik merk ook dat ik juist daarop gericht de kranten en de opiniebladen lees.
Het tweede hoofdthema waar ik in de berichtgeving over struikel, maar waar ik liever niet te veel over schrijf omdat dat vooral humeur bedervend is, is de berichtgeving over de waanzin, stupiditeit, egoïsme en onkunde van veel van de "boven ons gestelden". Om maar eens een typering van wijlen Theo van Gogh te gebruiken. Daarom, vooral om mij te ontlasten, hier een opsomming van zaken (verre van volledig) die een mens tot wanhoop kan brengen.
Hallo Willem-Alexander,
