Wim Deetman, hoe diep kun je zinken?

Wim Deetman

Eigenlijk wilde ik vandaag een blog schrijven over het opkomend verschijnsel "name and shame", het publiekelijk aan de schandpaal nagelen van mensen. Vooral mensen van "naam en faam", die grof, vaak opzettelijk en meestal uit schandalig eigenbelang de fout in gaan. Een nuancerend stukje over de voors en tegens leek me op zijn plaats. 
Maar toen ik vandaag het verbijsterende artikel Wat Deetman niet opschreef in zijn misbruikrapport in de NRC  over zijn bewust onvolledige onderzoek naar de misstanden in de RK-kerk gelezen had, dacht ik: dit is zo schandalig, dit moet de wereld in: met naam en toenaam!


Nu moet ik bekennen dat ik een beetje allergisch ben voor dat instituut. Van huis uit heb ik meegekregen dat gesloten bolwerk en vooral die kleffe, huichelachtige mannen die er leiding aan geven te verafschuwen. En daar is tot op de dag van vandaag weinig in veranderd. Al heel lang, en zeker na de publicaties over de al die seksueel gestoorde priesters, pastoors en andere perverse zwartrokken, weet ik dat ik mij gelukkig mag prijzen dat er bij ons thuis vroeger niet een kruisje boven de deur hing.
Ik was - heel vroeger! - een schattig blond ventje, als ik mijn moeder moest geloven. Op foto's uit die tijd vind ik mezelf meer een lulletje-rozenwater, maar dat ter zijde. Als mijn moeder dat goed gezien had, dan was ik vast en zeker ook in de klauwen van zo'n gelovige "kindervriend" gevallen. Zoals in een vorige blog gemeld, was mijn vader een tamelijk fanatieke aanhanger van de communistische "kerk". Ook niet alles, maar niets vergeleken bij wat Stef Jansen in Don Rua, een internaat van de orde van de salesianen in 's-Heerenberg (de naam alleen al ...) overkomen is.

Ad van Luyn

Hij is daar jarenlang mishandeld en misbruikt. Dat heeft hij 45 jaar voor zich gehouden. Tot hij in een zware depressie belandde. Op aanraden van zijn psycholoog schrijft hij in 2008 zijn verhaal aan bisschop Van Luyn, zelf salesiaan en in de jaren 60 leraar bij Don Rua. Ad van Luyn is in dat jaar de hoogste R.-K.-geestelijke in Nederland. Aangezien vooral de mishandeling van de toen 14-jarige Stef Jansen door een oudere medeleerling in het instituut veel stof deed opwaaien, is Jansen er van overtuigd dat Van Luyn van deze zaak op de hoogte is. Bisschop Van Luyn laat niets van zich horen ... 
Twee jaar later breekt het tumult rond het seksueel misbruik door geestelijken van de R.-K.-kerk los. Vooral de salesianen en in het bijzonder het instituut Don Rua liggen onder vuur. Weer stuurt Jansen Van Luyn een mail over wat hem in Don Rua aangedaan is. Weer geen reactie ...
Inmiddels is Wim Deetman aangesteld als voorzitter van een commissie om het seksuele wangedrag in de RK-kerk in die tijd te onderzoeken. Als Stef Jansen tot twee keer toe geen antwoord krijgt van Van Luyn, stuurt hij alle informatie en correspondentie zijn zaak betreffende naar Wim Deetman. Van deze krijgt Jansen een ontvangstbevestiging, maar hij hoort verder helemaal niets ...

Nu kun je zeggen: "Ach, dat is één geval geweest, Deetman moest toch keuzes maken." Nee, helaas. In het artikel van het NRC Handelsblad van vandaag staan nog verschillende andere belastende zaken waar Van Luyn een dubieuze rol in gespeeld heeft. Bijvoorbeeld met het in de doofpot stoppen van aanklachten tegen priesters die beschuldigd werden van seksueel misbruik. Hij heeft zelfs meegewerkt aan de overplaatsing van deze priesters naar andere instellingen waar ze hun kwalijke praktijken gewoon konden voortzetten. Niets daarover in het rapport van Deetman.

Wim Deetman, hoe diep kun je zinken? Gegevens aangereikt krijgen over verschrikkelijke misdaden, die tot op de dag van vandaag bij mensen onvoorstelbaar veel pijn en leed veroorzaken en die gewoon in die grote doofpot stoppen die toch al zo stinkt en vol is. Is het omdat Ad van Luyn een oude vriend van vroeger van je is? Of nog erger: wiens brood men eet, wiens woord men spreekt? Het spijt me, dan toch maar "name en shame". Er zit niets anders op.