Hond Willem, mijn alter ego?

Wij hebben een hond en zijn naam is Willem. Willem is, laten we eerlijk zijn - zie de afbeelding hiernaast -, oerlelijk. Willem is lui als de neten. Willem is tien keer eigenwijzer dan ik ben. En uit onderzoek blijkt dat een Engelse bulldog, Willem dus, de op drie na domste hond is van alle hondenrassen. Waarom heb je juist Willem gekocht, vragen mensen me wel eens, niet begrijpend waarom iemand voor juist zo'n exemplaar kiest. Mijn antwoord is dan altijd een wedervraag: kun je mij vertellen waarom je de vrouw of man gekozen hebt waar je nu mee getrouwd bent? Behalve natuurlijk als hij of zij stinkend rijk is.

Meestal is het gesprek over dat onderwerp daarna onmiddellijk afgelopen. Maar als je wat langer over die vraag over nadenkt, kom je er met zo'n antwoord natuurlijk niet zo gemakkelijk van af. Laten we ons nu even niet bezig houden met de vraag waarom mensen überhaupt een hond nemen. Meestal een mix van argumenten: gezelligheid, een prikkel om af en toe de deur uit te gaan, wat aanspraak buiten de deur hebben en zo nog een paar. Gelden allemaal ook voor mij wel min of meer.
Maar nu de vraag: waarom een rare hond als Willem? Toch objectief gezien - voor zover dat hier mogelijk is - een beetje een gedrocht. Afgezien van de bovengenoemde merkwaardige karaktereigenschappen, heeft dit ras ook nogal wat lichamelijke tekortkomingen. Een ziektekostenverzekering voor een Engelse bulldog afsluiten bijvoorbeeld, is een kostbare zaak en nog maar de vraag of dat verstandig is. 

Blijft de vraag: waarom heb ik bewust gekozen voor Engelse bulldog Willem? Zeker zeer bewust, want ik heb er jaren naar uitgekeken. Wel nu, ik denk dat ik het antwoord weet. En dat antwoord zit in de vaak gehoorde bewering dat een hond heel vaak op zijn baas lijkt, of vice versa. En laten we om mij een plezier te doen het aspect van het uiterlijk  er dan maar buiten houden. Maar na vier jaar met Willem heb ik gemerkt dat het gedrag van Willem niet helemaal los gezien kan worden van mijn gedachten en gevoelens. Een min of meer pijnlijke bekentenis:

Wat zie ik Willem bijvoorbeeld doen als wij samen door de wijk of in het park wandelen? Feilloos hobbelt hij met zijn vriendelijkste blik en zo zichtbaar mogelijk met zijn stompje staart kwispelend op elke aantrekkelijke vrouw af. Haar met al zijn lichaamstaal vragend: alsjeblieft, aai mij eens even lekker. En verdomd, bijna elke keer krijgt hij het nog voor elkaar ook. Maar daar blijft het niet bij. Als die vrouw zich dan voorover buigt om hem te aaien, dan weet hij haar telkens vliegensvlug - hij oogt heel sloom, maar dat is schijn, misschien wel misleiding -  een lik over haar gezicht te geven. 

En helemaal zijn zin krijgt hij als het slachtoffer door de knieën gaat en hem hurkend wil aaien. Dan is haar lot bezegeld. Met een snelle sprong brengt hij haar dan uit het evenwicht en begint onmiddellijk aan een uitgebreide liksessie over haar gezicht. Dan wordt het natuurlijk tijd dat de baas ingrijpt. Maar weet je wat ik dan vaak hoor: "Ach, geeft niet. Laat hem maar even".
En nu wordt het pijnlijk, want als ik dat hoor, voel ik toch vaak iets van afgunst: waarom hij wel en ik niet? Maar tegelijkertijd voel ik dan ook een soort gêne. Ben ik nu een viezerik, misschien wel een halve verkrachter? Heb ik Willem gekozen om mijn hond te zien doen, wat ik zelf ook wel zou willen, maar niet durf? Is Willem echt mijn alter ego? Verontrustende gedachten, kan ik je verzekeren. En ik ben er ook nog niet uit.