Natuurherstel of natuurmanipulatie?

Tijdens mijn dagelijkse wandeling met hond Willem zag ik aan de rand van een gebied bij ons in de buurt, met meertjes, weilanden en een parkachtig bos, tien ooievaars rondstappen. Ze liepen vlak bij de weg en Willem en ik moesten er om onze weg te vervolgen vrij dicht langs lopen. Dat was geen enkel probleem, want meer dan een stapje opzij deden ze niet. En aan  de vleugels zag ik dat ze niet gekortwiekt waren. Helemaal verrast was ik hier niet door, want er is hier ook een ooievaarsopvang- cq. opfokstation.

Voorbij die mooie winter?

"Het is weer voorbij die mooie zomer", zong Gerard Cox ooit. En elke nazomer horen we dat liedje wel een keer op de radio voorbijkomen. 
Maar waarom zingt nooit iemand dat straks die mooie winter weer voorbij is?

Neerlands Hoop in bange dagen in het echt

Van het onderwijs als geheel heb ik eerlijk gezegd geen al te hoge pet meer op. Uit de krant, maar ook uit eigen ervaring, weet ik dat zeker de laatste 30 jaar in het onderwijs door een combinatie van factoren  een enorme uitholling plaatsgevonden heeft. Scholen zijn fabrieken geworden waar diploma's uitgereikt worden, waar megalomane bestuurders vooral goed voor zichzelf zorgen, waar competenties invullen het onderwijs vervangen heeft, waar onderwijzers rond lopen die zelf niet kunnen spellen en rekenen. Kortom plaatsen waar middelmaat heerst - tenminste, dat mag je hopen - waar je je kind liever niet heen stuurt. Eigenlijk is leerplicht net zoiets geworden als dienstplicht vroeger. Je moet er heen, maar je hebt er weinig aan.
Maar als jullie nu denken dat dit een blog gaat worden met allemaal sombermanspraat van een oude man, dan hebben jullie het mis. Nee, ik ben zeer optimistisch. Niet over de ontwikkelingen in het onderwijs, voor zo ver ik die nog ken, maar over de jeugd die verplicht is naar die kindfabrieken te gaan. Ik zou bijna willen zeggen: ondanks de school gaat het met hen vast goed komen. Zij zijn "Neerlands Hoop in bange dagen", alleen nu in het echt en niet in het theater.

De kunst van het doodgaan

"Denk jij wel eens aan de dood?", vroeg ik een keer aan een vriend, die net als ik al ruim in de tweede helft van zijn leven zit.
"Nee, nooit", zei hij tot mijn verbazing.
"Ik bijna elke dag", zei ik. 
De grondslag voor deze zo verschillende antwoorden is volgens mij dezelfde: angst voor de dood. De genietingen van het leven verliezen. Je naasten niet meer zien. Het onbekende dat dan volgt. De hemel? De hel? Reïncarnatie? Iets geestelijks? Of helemaal niets? En dan het lijden vòòr de dood dat bij veel mensen een onderdeel van het sterfproces is. Ook niet iets om enthousiast naar uit te kijken. De een gaat hier mee om door de vraag uit de weg te gaan. En de ander door alle facetten van de dood in zich om te laten gaan, in een poging die angst hanteerbaar te maken. 

De Dikke en de Dunne over doping

Ook gekeken naar de "bekentenissen" van Lance Armstrong bij de om haar "grote kennis" van de wielersport bekend staande Oprah Winfrey? Zelden heb je duidelijker kunnen zien dat hier om wille van geld - en we praten waarschijnlijk over heel veel geld - een strak geregisseerde show werd opgevoerd. Dit had niets en dan ook helemaal niets met een eerlijk, onbevangen en diep doorgravend interview te maken. Overduidelijk was dat alles van A tot Z was voorgekookt. 

Rollin', Rollin', Rollin'

Keep movin', movin', movin',
Though they're disapprovin',
Keep them doggies movin' Rawhide!
Don't try to understand 'em,
Soon we'll be living high and wide.
Boy, my heart's calculatin',
My true love will be waitin', 
waiting at the end of my ride.

Een Foto met een grote F

Een tijdsbeeld van Ed van der Elsken

Een foto uit de jaren 70 van Ed van der Elsken. Een ouder echtpaar met badkleding aan loopt op het strand, met daarachter een jong stel zonder kleren. Het oudere stel voelt zich duidelijk ongemakkelijk in deze situatie. Met kleren aan voelen zij zich zelfs naakt. Je ziet ze denken: wat gebeurt er tegenwoordig allemaal in deze wereld? Het jongere stel is duidelijk trots. Trots op hun mooie lichamen. En trots op het besef ze zo ruim van geest zijn. Voor hen bestaan er geen taboes meer. Zij lopen daar om de wereld te laten zien dat zij de nieuwe mensen zijn. Een duidelijker beeld van de generatiekloof in de jaren 70 kun je bijna niet geven.

Hebben en zijn

Af en toe ben ik zo vrij jullie een eigen vertaling van een liedje toe te sturen. Dan heb ik ook de brutaliteit dat zelf te zingen. En (nog erger) mezelf daar bij te begeleiden op de gitaar. Op de zeldzame momenten van twijfel die ik daar over heb, zeg ik altijd tegen mijzelf: "Jaap jongen, op jouw leeftijd moet dat kunnen. Dat is nu juist één van de voordelen van het ouder worden. Ze nemen je minder kwalijk." Een drogreden natuurlijk, maar genoeg om mij dat genoegen om daar heel lang lekker mee bezig te zijn (je moet toch wat als pensionado, niet waar) niet af te laten nemen.

Gelukkig Nieuwjaar

De sinterklaascadeaus zijn uitgepakt en opgeborgen. De kerstboom in de kamer begint steeds meer op een geplukte kip te lijken. De laatste oliebollen en appelflappen zitten dwars in mijn keel. De enkele knal die ik nog buiten hoor, is de echo van een jaarlijks miljoenen kostende rituele waanzin. Kortom, de feestdagen zijn weer voorbij.

Het is elk jaar hetzelfde. Ik neem me voor niet aan die poppenkast van sentimentaliteit en overconsumptie mee te doen. En elk jaar word ik er sluipenderwijs weer meer in meegezogen dan ik wil. Om dan ergens tussen Kerst en Oud & Nieuw tot de conclusie te komen: kon ik iedereen maar weer een gelukkig nieuw jaar toewensen, dan hebben we dat hele gedoe weer achter de rug. Bij deze!