Besmet met Covid-19?

Afgelopen zaterdagavond voelde ik me niet zo goed. Lichte hoofdpijn en misselijk. Zeer tegen mijn gewoonte - wij drinken al een hele tijd geen alcohol meer - had ik twee glaasjes port gedronken. Vóór het naar bed gaan zei ik tegen mijn vrouw: "Ik voel me niet goed. Ik denk dat die portjes niet goed gevallen zijn".
In bed werden de misselijkheid en de hoofdpijn erger en kon ik niet warm worden. Van in slaap vallen was dus geen sprake. Rond 02.00 uur besloot ik om naar het bed in de logeerkamer te gaan om met mijn gedraai en gekreun Marja's nachtrust niet te verpesten. Later in de nacht haalde ik de thermometer om te kijken of ik ook koorts had. Geen echte koorts, wel verhoging, 37.9 graden.

In mijn eentje lag ik te piekeren wat me zou kunnen mankeren. Ik wist dat het niet de gewone griep was. Die heb ik bijna elk jaar en dat verloopt heel anders. Ik kon maar één ding bedenken: ik was besmet met het Covid-19 virus. Op mijn mobiel zocht ik de symptomen nog eens op. Ik had verhoging (inmiddels was dat 38.4 graden). Ik was misselijk en ik had hoofdpijn. Alleen was ik niet benauwd, hoestte en nieste ik niet. Maar dat kon komen, dacht ik, omdat ik al heel veel jaren dagelijks medicijnen gebruik tegen een ontsteking van mijn luchtwegen.

In het donker naar het plafond starend dacht ik na over het mogelijke verloop van mijn Covid-19 besmetting - als ik die inderdaad had opgelopen. Ik ben een oude man van 75 jaar en ik heb al heel veel jaren last van wat ze vroeger astmatische bronchitis noemden - tegenwoordig heet dat COPD. Omdat ik alleen voor de buitenwereld een vrolijke Frans ben, kon ik me met de beste wil van de wereld geen flitsend herstel en een stralende toekomst voor de geest halen.
Ik zag mezelf al als een zeehond op mijn buik op de IC aan de beademing liggen. Met twee mogelijkheden. Of herstellen als een kasplantje, niet meer in staat om met het bootje op stap te gaan of zelfs maar met hond Arie te gaan wandelen. Of direct gewoon dood gaan. Het laatste leek me trouwens de minst kwade optie van de twee. De rest van de nacht heb ik liggen fantaseren hoe ik het beste afscheid van iedereen zou kunnen nemen. En hoe mijn begrafenis zou moeten verlopen. 

's Morgens vertelde ik Marja wat ik voelde en dat ik dacht dat ik Corona had. Maar zij vertelde me dat ze dacht dat het wat anders was, omdat ook zij misselijk was geweest, maar dat het na drie maal ontlasting, waarvan de laatste keer heel veel en dun, over was. Toen ik in de loop van zondag en de dag er na ook talloze malen met krampende darmen op de w.c. had gezeten, moest ik toegeven dat ze zeer waarschijnlijk gelijk had. We hebben beiden iets gegeten dat onze darmen van streek gemaakt heeft. Vandaag ben ik nog wat slap op de benen, maar voel ik me beter en kan ik voor de buitenwereld weer de vrolijke Frans uithangen.