Vanmorgen las ik in de Leeuwarder Courant een artikel over een nieuw boek van Rutger Bregman, Het water komt. In dit boek schrijft hij aan de hand van onderzoek en gesprekken met veel wetenschappers dat het voortbestaan van ons land in de redelijk nabije toekomst allerminst zeker is. Als de stijging van de temperatuur doorgaat, zou de zeespiegel wel eens meer dan 4 of 5 meter hoger kunnen komen. Als dat werkelijkheid wordt, dan zijn de mogelijkheden van onze ingenieurs om in het westen van het land de voeten nog droog te houden uitgeput. Steden als Amsterdam, Haarlem, Leiden, Den Haag en Rotterdam moeten we dan als verloren beschouwen. Let wel, dat is het hart van ons land, waar de meeste mensen wonen en waar we in feite ons geld verdienen! En dan heb ik het nog niet over de historische en culturele waarde. In feite houdt ons land dan op te bestaan.
"De superrijken en multinationals moeten meer belasting betalen,
anders dreigen er rampen. . . . Belasting- hervormingen
moeten een einde maken aan extreme, destabiliserende ongelijkheid.
Die veroorzaakt spanningen in en tussen landen. Die onrust zal leiden
tot een ontoereikende reactie op de klimaatcrisis. Dit is rampzalig
voor iedereen, inclusief miljonairs en miljardairs. . . . . . . Zij wijzen op het recordaantal
miljardairs die meer geld dan ooit bezitten, terwijl de armste helft van
de mensheid arm blijft. Belastingen zijn de „enige aangewezen weg” om
te zorgen dat er wordt geïnvesteerd in de zaken die nodig zijn, . . "
Het leven is vol verrassingen. Nooit heb ik enige belangstelling voor tuinen gehad. En ik heb er ook geen bal verstand van. Verschil tussen de "goede" planten en het "foute" onkruid is door mij niet waarneembaar. En eerlijk gezegd snap ik ook niet waarom dat belangrijk is. Nou, dan begrijp je wel met wat voor een "tuindummie" je hier te maken hebt. Maar wat gebeurt: ineens ben ik in een echt "tuinavontuur" beland. De voorgeschiedenis.
Heb jij ook last van klimaatschaamte? Wij weten toch allemaal - enkele gestoorde of amorele "klimaatontkenners" daargelaten - dat door onze manier van leven het klimaat verandert en de temperatuur alsmaar stijgt. De gevolgen voelen we en lezen we dagelijks in de krant: hete zomers en slappe winters, natuurrampen in alle soorten en maten, zeespiegelstijging, enz. Ik ben er zeker van dat we allemaal last van klimaatschaamte hebben.
Toen ik 14 of 15 jaar was, ging ik samen met een vriend naar een feestje van vrienden van die vriend. Van dat feest kan ik me weinig herinneren. Maar één gebeurtenis staat onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift. In de loop van de avond gingen we een spelletje spelen. Met z'n allen in een kring met een wit laken tussen ons in onze handen. Hoe het spelletje precies ging, weet ik niet meer. Maar wel dat door tellen, loten of vragen telkens een jongen en een meisje samen onder dat laken verdwenen. Nu moeilijk voor te stellen, maar ik had geen idee wat daar gebeurde. Maar daar kwam ik achter toen ik zelf met een meisje onder dat laken zat. Het meisje pakte me onmiddellijk stevig vast en begon mij uitgebreid op mijn mond te kussen. Voor het eerst in mijn leven. Hoewel ik korte tijd niet wist wat ik precies moest doen, realiseerde ik me dat ik moest oppassen om niet als het "lulletje rozenwater" gezien te worden dat ik in werkelijkheid was. Dus probeerde ik haar kussen . . .
In november 2019 hebben Marja en ik het Tropenmuseum in Amsterdam bezocht. Hier een korte beeldpresentie voor wie bang is dat dit prachtige museum ooit wegbezuinigd wordt, zoals tijdens het eerste kabinet Rutte bijna gebeurd is:
