Nog steeds naïef

Toen ik 14 of 15 jaar was, ging ik samen met een vriend naar een feestje van vrienden van die vriend. Van dat feest kan ik me weinig herinneren. Maar één gebeurtenis staat onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift. In de loop van de avond gingen we een spelletje spelen. Met z'n allen in een kring met een wit laken tussen ons in onze handen. Hoe het spelletje precies ging, weet ik niet meer. Maar wel dat door tellen, loten of vragen telkens een jongen en een meisje samen onder dat laken verdwenen. Nu moeilijk voor te stellen, maar ik had geen idee wat daar gebeurde. Maar daar kwam ik achter toen ik zelf met een meisje onder dat laken zat. Het meisje pakte me onmiddellijk stevig vast en begon mij uitgebreid op mijn mond te kussen. Voor het eerst in mijn leven. Hoewel ik korte tijd niet wist wat ik precies moest doen, realiseerde ik me dat ik moest oppassen om niet als het "lulletje rozenwater" gezien te worden dat ik in werkelijkheid was. Dus probeerde ik haar kussen . . . 
. . .  zo goed mogelijk te beantwoorden. Kennelijk beviel dat wel, want met dat meisje heb ik die avond ook mijn eerste afspraakje gemaakt om samen naar de bioscoop te gaan. Zo veranderde ik dus voor mijn gevoel in een kort moment van een "kleine jongen" in een "grote jongen".

Waarom vertel ik dit nu? Omdat ik kort geleden, dus 60 jaar later, een vergelijkbare ervaring heb gehad. Ik stapte tijdens het spitsuur de metro van Rotterdam in. Alle stoelen waren bezet en het middenpad stond aardig vol. Bij de volgende halt kwam er een stoel vrij. Naast die stoel stond een jongedame. Ze keek mij aan en vroeg: "Wilt u zitten?" 
Verbaasd keek ik op. "Nee hoor, dank u. Gaat u maar zitten". 
Is dit bijzonder? Nee, net zo min als tieners eind jaren 50 met elkaar zoenspelletjes onder een laken deden. Maar voor mij was wel bijzonder, omdat dit ook een soort "eerste keer ervaring" was. Nog nooit had ik meegemaakt dat iemand naar mij kijkend vaststelt dat ik een oude man ben voor wie het beter dat die gaat zitten in plaats van te moeten blijven staan. Maar zo kijk ik helemaal niet naar mezelf. Ik voel me niet oud. In ieder geval niet zo oud. Maar de vriendelijke en beleefde jongedame zag dat dus anders. Net als 60 jaar geleden werd ik ingehaald door de feiten. Toen was ik plotseling geen kleine, maar een grote jongen. En vanaf dat moment ben ik dus geen gewone, maar een echte oude man. Maar één ding is hetzelfde gebleven: ik ben en blijf naïef.