Wie het weet, mag het zeggen

Al vele jaren lang koester ik de wens om het Teylers Museum, zonder twijfel het mooiste museum van Nederland, te bezoeken. Telkens als ik iets las, hoorde of zag van of over dit museum steeg het schaamrood me naar de kaken in het besef dat ik zelfs na een lang leven en vele bezoeken aan talloze musea in binnen- en buitenland hier nog nooit een voet over de drempel had gezet.



Maar enkele weken geleden was het dan toch zo ver. Mijn vrouw en ik brachten een bezoek aan Haarlem, speciaal om de Sint Bavo en het Teylers te kunnen bezoeken. 's Morgens bezochten we de Sint Bavo en 's middags was het Teylers aan de beurt. De kathedraal vinden is niet zo moeilijk. Je loopt gewoon naar de hoge toren in het centrum. Bij het museum is dat moeilijker. Ik wist wel de richting, maar niet precies waar het was.
Na ongeveer 10 minuten lopen had ik het vermoeden er dicht bij te zijn. Ik besloot aan een jonge dame, die haar fiets van het slot af haalde, de weg te vragen.
"Ik heb geen idee. Ik weet niet eens wat het is.", was haar antwoord. 
"Maar dat is het beroemdste museum van Nederland", zei ik door een niet beheerste schoolmeestersreflex. Ze verontschuldigde zich en fietste weg, mij verbijsterd achterlatend. De vraag "zou het onderwijs zo'n 25 jaar geleden, toen deze jongedame naar school afgeschaft zijn?" haakte zich in mijn hoofd vast.

Ik vervolgde mijn zoektocht. Even verder kwam ik een dame van mijn leeftijd tegen. Die weet het zeker, dacht ik. Maar haar antwoord was:
"Ja, ik weet dat het heel dicht bij is, maar waar precies, dat zou ik niet weten." 
De eerste vraag was uit mijn hoofd verdwenen. Het probleem was veel groter. Mijn aanname dat "vroeger" het onderwijs veel beter was, werd in één klap weggevaagd. Een golf aan vragen en nieuwe onzekerheden kwam als een tsunami op mij af. Is er ooit goed onderwijs gegeven? Heeft onderwijs wel nut? Waarom geven we er eigenlijk zo veel geld aan uit?  Wat leren we kinderen en jong volwassenen eigenlijk? Wie het weet, mag het zeggen.