Zeeroep

Eén van de mooiste gedichten van Jan Jacob Slauerhoff (1889 - 1936) vind ik Zeeroep. Slauerhoff is wat mij betreft onze grootste, en misschien wel de enige, romantische dichter. Na zijn studie heeft hij voornamelijk gewerkt als scheepsarts. Vooral op zijn reizen naar het Verre Oosten deed hij veel inspiratie op.
Hij is geboren op minder dan 5 kilometer van waar ik woon. Raar of niet, maar ik vind dat een prettige gedachte.

Zeeroep
Ik ging geloven dat ik nu zou rusten,
De winter in 't ommuurde stadje blijven,
Een huis bewonen, klare zinnen schrijven
En voor het eerst wat langer voortgekuste
Vrouwen hier bij mij hebben en, ter ruste
Met hen gegaan, lang in omhelzing blijven.
En langzaam werden mij hun willige lijven
Vertrouwd als vroeger vaak bezeilde kusten.

Zo dacht ik zittend in mijn kamer, maar
Vannacht hoor ik de najaarsstorm aanheffen;
Het dakhout maakt als kreunend want misbaar.

Ik woon zoo ver van zee, zoo dicht bij haar;
't Storten der branding kan mij hier niet treffen.
Hoe kan ik zoo wanhopig klaar beseffen
Dat ik weer scheep zal gaan, voor 't eind van 't jaar.

J. Slauerhoff