Wie het weet, mag het zeggen

Al vele jaren lang koester ik de wens om het Teylers Museum, zonder twijfel het mooiste museum van Nederland, te bezoeken. Telkens als ik iets las, hoorde of zag van of over dit museum steeg het schaamrood me naar de kaken in het besef dat ik zelfs na een lang leven en vele bezoeken aan talloze musea in binnen- en buitenland hier nog nooit een voet over de drempel had gezet.

Bejaarden in een koektrommel

Na twee weken van stilte meld ik me weer aan het blogfront. De mensen die mij niet alleen lezen maar ook kennen, wisten de reden waarschijnlijk wel: ik ben er weer met de camper op uit geweest.  Het rondtrekken met een rollend huis vind ik een aantrekkelijke bezigheid. Je kunt bijna letterlijk 'gaan en staan' waar je wilt. Dus ook naar de aardigste plaatsen. Een moderne camper is ook in de winter een redelijke comfortabele verblijfplaats. En juist de winter is aantrekkelijk, omdat het dan bijna overal erg rustig is.

Zeeroep

Eén van de mooiste gedichten van Jan Jacob Slauerhoff (1889 - 1936) vind ik Zeeroep. Slauerhoff is wat mij betreft onze grootste, en misschien wel de enige, romantische dichter. Na zijn studie heeft hij voornamelijk gewerkt als scheepsarts. Vooral op zijn reizen naar het Verre Oosten deed hij veel inspiratie op.
Hij is geboren op minder dan 5 kilometer van waar ik woon. Raar of niet, maar ik vind dat een prettige gedachte.

Een drol in een gebaksdoos

Toch maar weer eens over het onderwijs. In de NRC-Weekend van afgelopen zaterdag staat een artikel over de treurige staat van het Nederlandse onderwijs. Het meest verdrietige van dat artikel is dat het weinig nieuws bevat - zelfs een blind paard kan zien dat "men" al jarenlang bezig is het onderwijs naar de verdommenis te helpen -, maar dat zo'n opsomming van feiten je toch weer tot hoofdschuddende meewarigheid kan brengen. Daarom, voor wie daar tegen kan, dit wordt helaas weer één van de meer trieste blogjes.

Shakespeare in de Tweede Kamer

Als ik op televisie naar de debatten in de Tweede Kamer kijk en luister, dan heb ik heel vaak het idee dat het allemaal ingestudeerde, luchtige eenaktertjes zijn die opgevoerd worden door professionele acteurs en actrices. "Much Ado About Nothing" dus eigenlijk. 

Af en toe heb ik de indruk dat het wel over echte problemen gaat. Maar daar zien we nooit iets van op het scherm, want dan wordt het te serieus. Volgens de almachtige televisiebazen is dat niet geschikt voor ons. Wij zijn immers allemaal debiele zappdwazen die daar toch niet naar kijken. Alleen maar slecht voor de kijkcijfers ...