Afgelopen zondag zag ik bij de VPRO een stuk van een interview met Rutger Bregman. Wat ik van deze jonge (25) historicus in de gids las boeide me wel. Enkele uitspraken: "Denken is doen", "Ik ben erg voor de vrijheid van meningsverandering", "... echte originaliteit is een hopeloos overschatte romantische mythe". Toch zag ik maar de helft van dit programma, want televisie kijken zit niet "in mijn systeem". Maar wat ik hoorde was al interessant genoeg.
Met deze blog riskeer ik dat Kierskeurig een te hoog "facebookgehalte" krijgt. Zo van: "Ik zit nu lekker te chillen op een terrasje met een heerlijk glaasje witte wijn. Top". Precies het soort onzin waarom je mij nooit op facebook zult vinden. Bij een blog moet het volgens mij ook over iets meer gaan dan allerhande narcistische prietpraat.
Maar nu wil ik toch iets vertellen dat nogal privé is. Dat doe ik natuurlijk wel vaker, maar dan probeer ik dat toch altijd in een wat breder kader te trekken. Of andersom, een onderwerp waar ik iets over vertel of van vind en dan een link maken met wat dat voor mij persoonlijk betekent.
Kranten, boeken en tijdschriften op papier hebben het moeilijk. Dat is algemeen bekend. Steeds minder mensen lezen van papier en steeds meer van een scherm. Een ontwikkeling die niet te stuiten is. Het is nog altijd zo geweest dat een nieuwe technische ontwikkeling die superieur was aan de vorige het gewonnen heeft. Terecht. Auto's van paard en wagen. Een typemachine van schrijven met de pen. Digitale foto's van analoog. Diesel en benzine van stoom. Enzovoorts, enzovoorts.
In 1936 stond de wereld in Berlijn te juichen bij de opening van de Olympische Spelen. Die spelen waren, dat wist iedereen, de triomf van Adolf Hitler. Een paar jaar eerder had hij met een coup de macht gegrepen. Hij liet de wereld zien dat Duitsland een beschaafd en modern land was waar rekening mee gehouden diende te worden. Openlijk verklaarde Hitler toen al dat de Joden in zijn land niet gewenst waren. Ze waren gevaarlijk en de oorzaak van alles wat vóór zijn komst verkeerd gegaan was in Duitsland.
Vandaag, 78 jaar later, staan we weer te juichen. Nu voor de opening van de Spelen in Sotsji. Weer staat er een 'sterke', kleine man, Vladimir Poetin. Aan de macht gekomen en tot nog toe gebleven met gefraudeerde verkiezingen, vieze politieke machtsspelletjes met de corrupte, gelegitimeerde maffia, de nieuwe rijken van het land. Ook voor hem is dit duidelijk zijn "feestje". Wat Rusland wil, kan het ook. Dat wordt ons nu weer verteld. Ook hij verklaart openlijk dat er een groep mensen in zijn land is die gevaarlijk is voor het land en de rest van de bevolking. Dit keer zijn het homoseksuele mannen en vrouwen. Ze mogen er (nog) wel zijn, maar ze moeten hun geaardheid wel geheim houden.
De klus is geklaard. Het boek is af. Ja, ja, lieve en beste blogvrienden, Japie heeft een boek geschreven. Het is een e-boek en het heet: Zeven dagen alleen op een zandplaat. Met als ondertitel: zoals Godfried Bomans en Jan Wolkers in 1971 op Rottumerplaat. Uitleggen waar het over gaat, hoeft nu niet meer, toch? Volgens mij heb ik namelijk alleen maar intelligente blogvolgers.
