Een luchtbelleven in een luchtbeleconomie

Dat het coronavirus de wereld in een crisis gestort heeft, is zeker. Maar is dit een pandemie als andere die we in het verleden gehad hebben, of is het erger? Nou weet ik dat mensen de neiging hebben om alles wat in hun tijd plaatsvindt "uniek" en "nog nooit vertoond" te noemen. Maar er is wel één groot verschil met alle andere besmettelijke ziektes in het verleden. En dat is de schaal waarop dit caronavirus heerst en wat er wereldwijd en bijna tegelijkertijd de gevolgen van zijn. Als je er goed naar kijkt, zou je kunnen zeggen dat de ziekte Covid-19 een echt eigentijdse ziekte is. Het is zo ongeveer het spiegelbeeld is van de wereld waarin wij leven. Het virus komt van een markt waar ze allerlei dieren bij elkaar proppen om op te eten. Het komt ook uit een land waar we ongeveer alles vandaan halen, China. Het verspreidt zich razendsnel. Het is niet te stoppen. De gevolgen zijn ontwrichtend en verbijsterend voor de hele wereld. En precies zo leven we.

Ons eten komt niet van open dierenmarkten, maar uit grote vleesschuren waar ook regelmatig infectie-uitbraken plaatsvinden en miljoenen productiedieren een armzalig kort leven leiden. Alles wat we nodig hebben, moet ergens uit de wereld vandaan komen waar het zo goedkoop en efficiënt mogelijk geproduceerd wordt. En dat moet zo snel en massaal mogelijk vervoerd worden. Ook wijzelf vliegen met veel te veel over de hele wereld, meestal volkomen nutteloos en voor een veel te laag bedrag. 
Maar we blijven met dit leven zo doorgaan, ondanks het feit dat we weten dat zo op grote schaal ernstige milieuverontreiniging veroorzaakt. En ook weten we dat onze manier van produceren en consumeren op het leven van miljarden mensen in landen met een zwakke economie voor veel ellende zorgt. Niemand maalt er kennelijk om dat door de heersende economische globalisering slechts een klein percentage mensen op de wereld steenrijk - en steeds rijker - wordt. En dat steeds meer mensen almaar armer. Het is bijna een plaatje "zoek de verschillen tussen de uitbraak van dit coronavirus en onze manier van leven".

Maar het lijkt er ook op dat we ons met deze corona-uitbraak lelijk in de voet geschoten hebben. Ons hele jachtige en consumerende manier van leven staat in één klap stil. Geen volle luchthavens meer met mensen die er zo nodig "even uit" moeten. Geen lange files meer. met mannetjes in autootjes naar kantoortjes achter computertjes. Mammoettankers met overbodige rotzooi blijven weg. Straten in de steden blijven leeg, omdat er geen hordes hijgerige mensen meer op koopjes jagen. Terrassen en restaurants blijven leeg, om het simpele feit dat je thuis ook kunt eten en drinken. Vergaderingen zijn niet meer oeverloos, omdat het via beeldschermen veel efficiënter gaat. De dieren in de natuur kunnen eindelijk rustig hun eitjes uit broeden en hun jongen op laten groeien omdat we hen even niet opjagen. De lucht is eindelijk weer eens schoon. Zelfs de misdaad neemt af.

Kortom, we ontdekken nu pas dat we een luchtbelleven leiden in een luchtbeleconomie. Heel veel is overbodig en bovendien knap schadelijk voor alles en iedereen. Wordt het niet tijd dat we ons bevrijden van de wet van eindeloze economische groei van "nooit genoeg" en "nooit te veel"?