In één klap was ik losgesneden van de mij zo vertrouwde Rotterdamse taal en vooral ook van de humor waar ik mee opgegroeid ben. Van de kleine, tot voorzichtige glimlachjes leidende woordgrapjes die hier gemaakt worden, snapte ik heel lang helemaal niets. Ze waren dan ook totaal verschillend van de grappen die vroeger bij ons thuis gemaakt werden. Ik kan mij herinneren dat ik nog bij mijn ouders thuis woonde en er een vriend van mijn ouders op bezoek was. Er was al televisie en we zaten naar een turnwedstrijd te kijken met een jonge dame op een evenwichtsbalk. Net toen zij met haar wonderlijke lenigheid een perfecte spagaat op het smalle toestel had gemaakt, zei onze gast zonder met zijn ogen te knipperen:
Kort nadat wij naar Friesland verhuisd waren, gaf Jules Deelder een voorstelling in de schouwburg De Harmonie in Leeuwarden. Daar was ik natuurlijk als de kippen bij. Het was net of ik weer even "thuis" was. Het bekende Rotterdamse accent en de mij vertrouwde grappen:
Een man en een vrouw liggen samen in bed. Zegt de vrouw tegen die man:
"Hé, hebbie een vork bij je?"
"Nee, hoezo?"
"Dan ken je 'm d'rin prakken".
Mijn eerste kennismaking met Jules Deelder was rond 1970. Er waren toen in de Gouvernestraat in theater Het Venster poezie-avonden. Bekende en minder bekende dichters lazen dan voor uit hun werk. Jules Deelder las het gedicht Peyton Place Deel 4711 (door hem uitgesproken als "pieton plees") voor. Voor de jongeren: Peyton Place was in de jaren 60-70 een dramaserie op televisie à la Goede Tijden, Slechte Tijden, ook eindeloos durend, maar dan wereldwijd bekeken:
No comments:
Post a Comment