Je wordt oud, wen er maar aan!

Met het klimmen van de jaren begin ik langzaam maar zeker te merken wat oud-zijn betekent. Voor alle duidelijkheid, de beschrijving die nu volgt, is mijn ervaring. Het is het verhaal van een man van 74 jaar die (nog) geen zware ziekte of een heftig trauma (lichamelijk of geestelijk) voor zijn kiezen heeft gekregen.
Een flink aantal jaren geleden las ik een artikel waarin iemand zei: "Na je 60ste jaar gaat je lijf je in de steek laten". Ik vroeg me toen af wat dat inhoudt en hoe je dat zou merken. Ik was nog geen 60 en mijn lichaam deed alles wat ik er van vroeg. Moe zijn was een bijna onbekend fenomeen. Alles werkte gewoon en veel beperkingen kende ik niet. Goed, ik heb bronchitis. Maar dat heb ik al bijna zo lang als ik me kan herinneren. En met de juiste medicijnen is daar goed mee te leven.

Exacte data heb ik niet, maar rond mijn 65ste jaar merkte ik wel dat mijn voor mijn gevoel toen onuitputtelijke energie aan het afnemen was. Dat is ook het moment dat ik afscheid genomen heb van het zeezeilen. De lol om 's nachts in mijn eentje op zee door te varen werd minder. Ik ging er tegenop zien. Me afvragend waarom dat het geval was, kwam ik tot de conclusie dat ik er de "puf" niet meer voor had.

We zijn nu bijna 10 nog steeds gezonde jaren verder, zonder dat er veel veranderd is. Maar ik krijg nu andere signalen dat ik niet meer zoals vroeger op mijn lichaam kan "vertrouwen". De afgelopen zomer had ik op een ochtend aan boord van mijn kleine scheepje (zie www.manboothond.nl) tijdens mijn oude-mannen-plas (dat hoort er als ouder wordende man ook bij, maar dat spreekt vanzelf) een heftige aanval van rugpijn. Nooit eerder heb ik rugklachten gehad! Zelfs de kleinste beweging werd afgestraft met enorme pijnscheuten. Met hulp van anderen heb ik mij toen een paar uur later uit deze problematische situatie kunnen bevrijden. Gelukkig was ik in de haven, maar wat had ik moeten en kunnen doen als ik helemaal alleen op een zandplaat of ergens voor anker had gelegen?

Een paar weken later had ik weer een "raar" akkefietje. Ik was in de camper en wilde 's morgens opstaan. Maar keer op keer viel ik om. Ik was mijn evenwicht kwijt en kon een een tijd lang niet op mijn benen staan. Zittend tolde ook alles om me heen. En daarbij werd ik afschuwelijk misselijk. Een paar uur later ging het weer wat beter. Geschrokken en nog slap in de knieën kon ik naar huis rijden. Ik had geen idee wat het geweest was. Ik vermoedde (min of meer om mezelf gerust te stellen) dat ik de vorige dag iets verkeerds gegeten had en ging er van uit dat het eenmalig was. Maar een week of twee geleden had ik precies hetzelfde. Toen hebben we de dokter er bij gehaald. Hij wist het snel. Het is een stoornis in het evenwichtsorgaan. Het is lastig, kan terugkomen, maar het is onschuldig en het gaat vanzelf over. 

Dus inderdaad, na een bepaalde leeftijd komt het gevoel dat je lichaam je langzaam maar zeker in de steek gaat laten en groeit het besef: je wordt oud, wen er maar aan!