De dichters zaten op het podium achter een lange tafel rustig te wachten tot ze aan de beurt waren. Maar Johnny viel op. Het leek wel of hij al wachtend al met zijn "act" begonnen was. Hij was onrustig, zat op zijn stoel heen en weer te schuiven en goot het ene flesje pils na het andere naar binnen. Zijn opkomst was dan ook een moment van spanning. De zaal hield zich muisstil en vroeg zich af wat er komen ging. Hij leek stomdronken, ongecontroleerd en keek onrustig om zich heen. Dwingend de zaal in kijkend begon hij met het voordragen van zijn gedicht:
Op die avond duurde deze eindeloze en steeds versnellende herhaling van dezelfde zin "Kom toch eens klaar, klootzak" veel langer dan op dit filmpje. Op veel mensen in de zaal kwam dit zo agressief over dat een aantal van hen zelfs opstond en de zaal verliet. Uit angst of uit onvrede dat men dit geen poëzie vond. Ik zat er vooral met veel verbazing naar te kijken. Me ook afvragend wat dit nu eigenlijk was. Het eind van zijn optreden toen (niet in het filmpje) was even plotseling als verrassend. Het maakte mij ook duidelijk dat dit niets met agressie, dronkenschap of wat dan ook te maken had. Het was gewoon een goed uitgedacht en uitgevoerd theateroptreden. Op het moment dat hij door de snelheid van spreken vrijwel onverstaanbaar was geworden, pakte hij een schoteltje dat vóór hem op de lessenaar stond op en gooide dat met grote kracht vóór de eerste rij in de zaal op de grond. In de stilte die nagalmde na de harde klap van het in stukken brekende schoteltje, liep Johnny de Selfkicker kalm en volkomen beheerst naar zijn plaats achter de tafel, het verbijsterde publiek geen blik meer waardig keurend.
No comments:
Post a Comment