Geen alleenstaande mannen meer toelaten - Deel 2

In deel 1 van dit drieluik heb ik geprobeerd duidelijk te maken dat bij een lang aanhoudende grote toestroom van (jonge) alleenstaande mannen de geslachtsverhouding van een hele generatie verstoord zal gaan worden. Zoals te lezen valt in de zaterdagbijlage van de NRC van 16 januari leidt een mannenoverschot tot meer instabiliteit in de samenleving. Ook zal de openbare ruimte voor vrouwen, zeker op bepaalde plaatsen en bij evenementen met veel publiek en opwinding, er niet veiliger op worden. 

Canada heeft onder andere om deze reden eind vorig jaar besloten om met ingang 2016 geen heteroseksuele, alleenstaande mannen meer toe te laten. Een discutabele beslissing, maar zo discutabel om het verwerpelijk te noemen? Ik denk het niet. Hieronder een aantal argumenten om er toch eens goed over na te denken.

Mijn eerste argument is van humanitaire aard. Ons vluchtelingenbeleid heeft als doel de zwakste mensen die bedreigd worden door oorlog, geweld, dictatuur, hongersnood, enz. te helpen. In alle gevallen zijn het de vrouwen en kinderen die dan de meeste hulp nodig hebben. Vaak ook zijn het juist de mannen die voor de dreiging en het gevaar zorgen. Dus: juist vrouwen en kinderen toelaten.
Een bijkomend verschijnsel van weg vluchtende mannen is dat zij vaak vrouwen en kinderen achterlaten, zowel in het land van herkomst als in vluchtingenkampen, die het dan juist extra moeilijk krijgen. Minder of geen inkomen meer en vooral minder bescherming tegen de gevaren die juist vrouwen en kinderen bedreigen.

Het tweede argument heeft te maken met de verhouding tussen mannen en vrouwen in de landen rond de Middellandse Zee. Er zijn veel verschillen en gradaties, maar we kunnen toch veilig stellen dat veel vrouwen in islamische landen een andere en in onze ogen ondergeschikte positie hebben ten opzichte van de man. Laten we nu de feiten dat bijvoorbeeld vrouwen in Saoudi-Arabië niet mogen autorijden, dat vrouwen in Iran verplicht hun hoofd moeten bedekken, dat van de vrouw verwacht wordt dat ze zich kuis gedraagt en van de man niet, scharen onder de noemer " 's lands wijs,  's lands eer" en die discussie voorlopig even laten rusten. Wel is het een feit dat deze in de islamitische landen breed gedragen moraal stevig botst met de ideeën en normen die wij in Europa hierover hebben. Veel van de problemen die vluchtelingen in onze samenleving hebben, zijn hierop terug te voeren. Keulen is een ander, voorlopig nog extreem, voorbeeld.

Voor de integratie zou het dus een goede zaak zijn als de in de islamitische wereld verankerde mannelijke suprematie doorbroken zou worden. Hoe dat kan? Gewoon door de vrouwelijke vluchtelingen een flinke voorsprong te geven op de mannen. Stel de volgende maatregel voor: als vrouwen hier bijvoorbeeld twee jaar zijn, de taal beheersen, redelijk geïntegreerd zijn en niet meer afhankelijk zijn van een uitkering, dan kunnen ze (als ze dat willen) een man uitnodigen voor een huwelijk of gezinshereniging.
Het is bekend dat veel vrouwen (als de man dat om wat voor reden dan ook niet belet) veel flexibeler zijn dan mannen. Vrouwen als dragers van het leven zijn bij uitstek geschikt om zich aan te passen aan veranderende omstandigheden. Bij mannen, vooral uit mediterrane landen, speelt eer en respect vaak een zo grote rol dat aanpassing gezien wordt als gezichtsverlies en dat moet ten koste van alles vermeden worden.

Als vrouwen hier de tijd krijgen zich in onze samenleving zich een plaats te verwerven, de taal, cultuur en gewoontes te leren, dan zal het voor de meest patriarchale man moeilijk zijn de klok weer terug te draaien. Hij heeft de vrouw met haar kennis, relaties en vaardigheden namelijk gewoon keihard nodig. Hoe vrouwvriendelijk wil je het hebben? In deel 3 van Geen alleenstaande mannen toelaten meer argumenten voor deze stelling.