Gedicht: Gezicht op de Maas

Het gedicht Gezicht op de Maas van de Rotterdamse dichter Rien Vroegindeweij vind ik om drie redenen mooi. Ten eerste om het gedicht zelf. Daar kan ik verder niet veel over zeggen, want van gedichten heb ik weinig verstand. Ik heb eigenlijk maar één criterium: spreekt het mij aan, doet het me iets of niet. Misschien is dat bij heel veel kunst niet eens zo'n rare graadmeter, toch ..?
Maar er zijn in dit geval nog twee redenen waarom ik dit gedicht graag lees en herlees. Het gaat over de Nieuwe Maas, de rivier die zo godallemachtig mooi door het centrum van Rotterdam stroomt. Nooit zal ik bij een bezoek aan Rotterdam een ritje of wandeling langs de Maas overslaan. Ja, dat doet me wat.

En de tweede extra reden is het onderwerp van dit gedicht: de Rotterdamse Rembrandt (kwalificatie voor mijn rekening) Kees van Dongen. Net als van gedichten heb ik van schilderkunst ook niet genoeg verstand om te kunnen zeggen wat me zo in zijn schilderijen aantrekt. Zijn het de felle, sprekende kleuren, de bijzondere expressie van de vele portretten die hij gemaakt heeft? Geen idee,  maar ik vind ze prachtig. 

Aan de dichter Rien Vroegindeweij heb ik trouwens nog een aardige herinnering. In mijn jeugd bezocht ik als kweekschoolleerling (wij deden vroeger niet aan die flauwekul om iedereen die ouder is dan 12 jaar en onderwijs volgt student te noemen) regelmatig literaire avonden. Op één van die avonden droeg ook Rien Vroegindeweij enkele gedichten voor. Ik had nog nooit van Rien gehoord en ik denk dat dat voor meer mensen in de zaal gold. Bij zijn introductie maakte hij een woordspeling op zijn naam, iets in de trant van: "Mijn naam is Rien Vroegindeweij, maar als je dat niet kunt onthouden, zeg dan maar Rien Vroegopdekut". Ik vond dat toen wel een leuk grapje. In ieder geval zo leuk dat ik het me een halve eeuw later weer te binnen schiet.

Gezicht op de Maas - Rien Vroegindeweij

Meester, zet een doek op Uw ezel.
Zet wat blauw op. Grijs. Witte vlekken.
Zeg dat dit de rivier is

en wij zullen water zien.
Wij zullen geloven dat die rode streep
de vloedlijn is van het schip

dat wij zien vertrekken met gele
schoorstenen, langs de vlek van een kerk,
langs een oever van streken.

Wij zullen zijn fluit horen
aan een hemel met een bui boven
Uw stad van geboorte.

U zult in andere steden wonen, groene
vrouwen schilderen, langgerekte maîtresses,
roem oogsten en linksonder signeren met 
Van Dongen. 

Uit: Later wordt alles echter (Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2009)