Het Foppe-moment

Het is al weer bijna een week geleden dat het Foppe de Haan (tijdelijk trainer bij de voetbalclub Heereveen, voor de voetbalhaters die nu waarschijnlijk massaal stoppen met lezen) tijdens de nabespreking van de wedstrijd van zijn club tegen FC Roda "brak". Nu is "breken" niet het goede woord, hij toonde zijn emoties over het spel van "zijn" jongens. Maar hij deed dat op een manier die in de stoere (voetbal)wereld niet gebruikelijk is: hij was (bijna) in tranen. En omdat dit zo ongebruikelijk is, wordt deze gebeurtenis uitgebreid schriftelijk en mondeling bij diverse media nabeschouwd. Of beter gezegd: over door geouwehoerd.

Niet dat mijn mening er veel toe doet, maar ik wil wel zeggen dat ik het een bijzonder en mooi moment vond. Ook vind ik het belachelijk dat mensen als Jan Mulder en Bert van Marwijk hier zeikerig over gaan zitten doen. Ouwe mannen cynisme, of gewoon de kift dat zij dit soort momenten niet meer meemaken en alleen maar gevraagd worden om emotieloos voor een paar grijpstuivers een beetje slap.over voetballen te gaan zitten lullen.
Maar hier wil ik het eigenlijk niet over hebben. Ik zag dat Foppe daar voor die televisiecamera's een soort "flow-moment" meemaakte. Na veel spanning en ook inspanning had hij in die wedstrijd tegen FC Roda iets gezien waar hij wel op gehoopt maar (nog) niet op gerekend had. "Ze gingen echt voetballen" en "het begon te lopen" zei hij over enkele momenten in de wedstrijd tegen FC Roda. "Daar doe je het voor", zei hij er even later, na het zoveelste slokje water uit het inmiddels lege glas, nog achter aan. 

De vraag is nu: wie begreep nu eigenlijk wat Foppe hier precies zei en wat hij meegemaakt had? Mulder en Van Marwijk in ieder geval niet. Maar ik wel. Om dat uit te leggen moet ik iets vertellen over de tijd dat ik nog werkte voor mijn geld. Ik was leraar lichamelijke opvoeding op de Pabo in Leeuwarden. Een vak dat ik altijd met liefde en overtuiging uitgeoefend heb. Mijn taak was simpel gezegd om de Pabostudenten te leren gymlessen te geven aan leerlingen van de basisschool. In de ogen van vrij veel studenten was ik, naar wat ik toen en later vernomen heb, een lastige en vooral erg kritische docent.
Op een keer vroeg ik, ongetwijfeld na een van mijn opmerkingen over het handelen van één of meer studenten: "Denken jullie dat ik over mijn eigen lessen wél tevreden ben?" Daar hadden de jongelui begrijpelijkerwijs nooit over nagedacht. Een antwoord kwam er in ieder geval niet. 

"Nee, bijna nooit", antwoordde ik toen zelf. "Heel af en toe, misschien één of twee keer per jaar, zijn er momenten dat ik vind dat het "lekker loopt", dat ik de indruk heb dat "overkomt" wat ik bedoel en waar ik naar streef. Weet je wat ik dan doe?" Na een korte stilte:
"Dan ga ik naar mijn kleedkamer (annex kantoor achter de sporthal) en pak ik een CD met daarop het nummer "You're simply the best" van Tina Turner. De volumeknop draai ik op maximaal en dan ga ik op mijn stoel zitten, met mijn benen op het bureau. Twee minuten lang geniet ik dan van één gevoel: puur geluk. Als het liedje afgelopen is, sta ik op, zet ik het apparaat uit en ga ik weer verder. Dan is het voorbij."
Nu weet ik hoe zo'n moment heet: een "Foppe-moment". Het mooiste wat een mens kan overkomen, maar je moet er wel heel hard voor werken. Dus Jan Mulder en Bert van Marwijk: stoppen met lullen en weer gewoon gaan werken. Wie weet.