Met het klimmen van de jaren begin ik langzaam maar zeker te merken wat oud-zijn betekent. Voor alle duidelijkheid, de beschrijving die nu volgt, is mijn ervaring. Het is het verhaal van een man van 74 jaar die (nog) geen zware ziekte of een heftig trauma (lichamelijk of geestelijk) voor zijn kiezen heeft gekregen.
Een flink aantal jaren geleden las ik een artikel waarin iemand zei: "Na je 60ste jaar gaat je lijf je in de steek laten". Ik vroeg me toen af wat dat inhoudt en hoe je dat zou merken. Ik was nog geen 60 en mijn lichaam deed alles wat ik er van vroeg. Moe zijn was een bijna onbekend fenomeen. Alles werkte gewoon en veel beperkingen kende ik niet. Goed, ik heb bronchitis. Maar dat heb ik al bijna zo lang als ik me kan herinneren. En met de juiste medicijnen is daar goed mee te leven.
Ik weet niet of jullie de afgelopen twee weken de openbare impeachmentverhoren in Amerika gevolgd hebben. Nou ik wel. Live op youtube.com en de dagen erna de nabeschouwingen op alle zenders, van Fox (uiterst rechts) tot MSNBC (in Amerika gezien als links ). Uren en uren heb ik ademloos voor het scherm gezeten. Het heeft alles van een politieke serie (House of Cards bijvoorbeeld, maar nog veel gekker), een thriller (maar spannender dan bijvoorbeeld Psycho van Alfred Hitchcock) en een Grieks drama (alleen in veel meer dan 5 bedrijven).
