De duif en de dood

Vanmorgen ging ik op de fiets een boodschap doen. Op een grasveldje zag ik een duif die niet meer kon lopen en vliegen. Twee kraaien stonden bij hem en pikten in de rug van het arme dier. Met zijn machteloze pootjes en zijn lamme vleugels probeerde hij aan zijn kwelgeesten te ontsnappen. Geen schijn van kans. De duif was ten dode opgeschreven, maar de kraaien wachtten daar niet op. Zij waren alvast aan hun feestmaal begonnen.

Een staaltje van wreedheid van de natuur dacht ik, er langs fietsend. Moet jij hier niets aan doen, was mijn volgende gedachte. Maar toen was ik de duif met zijn handlangers van de dood al gepasseerd. Onbewust wat harder doortrappend vroeg ik me af: wat zou ik kunnen doen? Niets eigenlijk. Ik had geen tijd, want ik moest een boodschap doen. Bovendien, wat moest ik met die duif? Dood gaat ie toch. Ik kon er moeilijk in de regen naast gaan staan wachten op zijn dood is om die kraaien op afstand te houden.

Weer thuis bedacht ik: wat is eigenlijk het verschil tussen deze duif en de vluchtelingen? Ook zij proberen als lamme vogels met lekke bootjes aan hun moordenaars te ontsnappen. Ik kijk er naar op de televisie en op internet. En wat doe ik? Ik fiets door, want ik moet een boodschap doen . . . Jij niet?