Send in the clowns. Don't bother, they're here

Send in the clowns is een prachtig lied, geschreven door Stephen Sondheim voor de musical A little Nightmusic. Het lied eindigt met de volgende regels:
. . . Isn't it rich, isn't it queer
Losing my timing this late in my career
And where are the clowns
Quick send in the clowns
Don't bother, they're here.

Toen ik vanmorgen een grote foto van Jan Roos met een "big smile" in de krant zag staan, moest ik aan dit lied denken. Wat is er toch met ons aan de hand, dacht ik. Hoe komt het toch dat in de politiek de clowns al jarenlang de boventoon kunnen voeren. Je kunt zo langzamerhand niet meer spreken van een toevallig langs een camera lopende malloot.  De clown Jan Roos is voorlopig de laatste van een steeds langer wordende rij.

Het begon allemaal indertijd met boer Koekoek met zijn op de lachspieren werkende boerse accent. Toen kwam Hans Janmaat. Hij leek in de ogen van veel mensen ook niet veel meer dan een ongevaarlijke gek. Ook een beetje een zielige man eigenlijk. Maar je wilde hem toch liever niet als buurman.
Na een tijdje niets, d.w.z. een periode van normale politiek waarin het ons land nogal voor de wind ging, kwam Pim Fortuyn.  Er op terugkijkend ook niet veel meer dan een relnicht met een "gedachtegoed". Het noodlot wil dat hij doodgeschoten werd voordat hij zijn zegetocht in de Tweede Kamer kon maken. Eén voordeel: hij heeft niet zelf de neergang van zijn "gedachtegoed" hoeven meemaken. Maar de weg was geëffend. Na Rita Verdonk kwam het fenomeen Geert Wilders. En krijgt hij nu versterking van de "sterreporter" en binnenhofclown Jan Roos?

Maar dit is allemaal niets vergeleken bij wat er in Amerika gebeurt. Daar zijn ze bezig om de grootste clown van allemaal op het schild te hijsen, Donald Trump. En omdat aan de andere kant van de oceaan alles altijd groter en duidelijker is dan bij ons, zie je daar heel goed hoe het werkt met clowns in de politiek. Ze onttrekken zich aan het normale, inhoudelijke gesprek over reële oplossingen voor echte problemen, maar kaarten issues aan die eigenlijk geen enkel belang dienen, presenteren alleen maar schijnoplossingen en maken alles wat de ander (de vele tegenstanders dus) zegt belachelijk. 

Als ik het slot van het lied "The clowns" vrij vertaal, dan staat er ongeveer dit:  
Is het niet triest dat ik het nu niet meer goed snap? 
Kunnen we het niet een beetje vrolijker maken?
Waar zijn de clowns? Snel, stuur de clowns. 
Maak je geen zorgen, ze zijn er al. 

Om er toch nog iets moois van te maken. Hier de versie van "Send in the clowns" van Frank Sinatra in Carnegie Hall.