Veel vragen over V-dag

Op maandag 12 april is mijn V-dag: vaccinatiedag. Maar het voelt als Vrijheids-dag. Ongeveer twee weken geleden kreeg ik een uitnodiging om een datum te kiezen om mijn coronavaccinatie te mogen ontvangen. Aanstaande maandag was met nog twee andere data de eerste mogelijkheid. Ik moet er wel voor naar Franeker, want in de stad waar ik woon, Leeuwarden, kon ik niet geprikt worden. Wel later in Sneek en Drachten. 

Laat ik voorop stellen dat ik vooral blij ben dat ik als 75-jarige met vrij ernstige COPD (astma en bronchitis) verlost wordt van de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid om na besmetting als een zeehond op mijn buik liggend mijn dood af te moeten wachten. Maar over de gang van zaken bij het toewijzen, het verspreiden en de organisatie van deze hele vaccinatie-operatie zweef ik al maanden ergens tussen niet aflatende verbazing en grenzeloze ergernis. Wat een zooitje! 

Er zijn alleen maar vragen en vrijwel geen antwoorden. Om te beginnen natuurlijk de vraag waarom ik als Leeuwarder met een hele grote daarvoor ingerichte hal (het FEC) niet in mijn eigen stad gevaccineerd kan worden?

Al weken lang heb ik via allerlei websites geprobeerd te achterhalen wanneer ik aan de beurt zou zijn. Geen antwoord te vinden. Op de officiële website stond dat "ik" vanaf januari een uitnodiging kon ontvangen. Verder niks. Belachelijk. Waarom niet het publiek laten weten hoe het schema in elkaar zit. Al is het maar globaal en natuurlijk met kort daarbij de redenen en de onzekerheden.

En dan de kwestie van de volgorde van vaccinatie. Geen touw aan vast te knopen. Zorgpersoneel moest eerst. Maar nog steeds is een groot deel van het ziekenhuispersoneel (waaronder chirurgen) niet gevaccineerd. Eerst moeten de oudsten. Daar is wat voor te zeggen. Maar dan hoor je ineens dat na de 80-jarigen de 60- tot 65-jarigen in het schema opgenomen moeten worden? Waarom? Geen idee!

Tot slot, anders wordt dit blogje te lang, hoe kan het dat de vaak enorme prikhallen vrijwel altijd leeg zijn. Allemaal linten voor lange rijen en geen mens te bekennen. Maar a.s. maandag ga ik het zelf meemaken. Misschien ben ik wel de enige . . .