Politiek: idealen versus eigenbelang

Als het cornavirus een aandeel heeft bij de totale ondergang van de politieke partijen Denk en 50+ dan is dat - naast alle ellende die het ook veroorzaakt - tenminste één positieve bijdrage aan onze maatschappij. Het kan natuurlijk geen toeval zijn dat in deze tijd van afzondering deze twee partijen precies tegelijk lijken te imploderen. Nu neem ik aan dat deze partijen vroeg of laat toch wel door geruzie uit elkaar gevallen zouden zijn.
Dit om twee redenen. Deze partijen willen de belangen dienen van één speciale groep in de maatschappij. Denk is er voor de allochtonen en 50+ voor de oudjes. Maar beide groepen bestaan onderling uit zeer verschillende soorten mensen. Er zijn veel verschillende soorten allochtonen die niet allemaal hetzelfde denken en dezelfde belangen hebben. En er zijn ook veel verschillende en verschillend denkende oudjes. Dat is de eerste bom waar beide partijen op zitten. Maar de tweede bom lijkt nu voor de fatale explosie te zorgen. De leiding en het kader van deze partijen bestaat voor een groot deel uit mensen die uit andere partijen zijn gestapt. Uit onvrede over de koers, of  . . . omdat ze "niet gewaardeerd" werden. Niet het baantje kregen waarop de gehoopt hadden dus. Kortom, allemaal ontevreden ruziezoekers.

Deze partijen zouden een mooi studieproject kunnen zijn voor een psychologisch onderzoek. Wat gebeurt er als je conflict zoekende mensen bij elkaar zet en hun vraagt samen iets tot stand te brengen? Wat blijkt? Het kan vrij lang goed gaan, maar maak de omstandigheden zo dat het "oliemannetje" niet meer langs kan komen om de brandjes te blussen. Dan zie je dat de boel snel en vanzelf in de fik gaat.

Eerlijk gezegd zou ik zo'n onderzoek niet nodig hebben, want ik ken de uitkomst er van al 40 jaar. Uit eigen ervaring weet ik dat het niet alleen bij kleine, one-issue partijen stevig gaat stinken als de beerput open gaat. Bij grotere en gevestigde partijen is dat niet veel anders. Zelfs niet in lokale politiek.  Ik woonde toen nog maar kort in Hellevoetsluis, wilde iets voor de samenleving doen en werd lid van de Partij van de Arbeid. Maar het werd een desillusie. Wat ik zag en meemaakte bij vergaderingen en bijeenkomsten was zo tegengesteld aan wat ik als nog jonge en wellicht wat naïeve jonge man voor ogen had, dat ik al snel weer mijn lidmaatschap opgezegd heb.

Van het hebben van idealen merkte ik, behalve nu en dan met wat lippendienst, over het algemeen weinig tot niets. Bij veel van de mensen die actief waren en die tijdens de vergaderingen natuurlijk de grootste mond hadden, ging het eigenlijk altijd om het verkrijgen van baantjes, macht en persoonlijke zeggenschap. Vuile spelletjes tussen leden, zowel politiek als op het persoonlijke vlak, werden daarbij zeker niet geschuwd. 
Als ik nu in de krant lees wat er speelt en hoe het gespeeld wordt bij Denk en 50+, dan zie ik grote overeenkomsten. Net als bij mijn kennismaking met de politiek bij de PvdA 40 jaar geleden gaat het hier niet om idealen, maar om gewoon eigenbelang. Dat gebeurt  natuurlijk niet alleen bij Denk en 50+, maar ook bij de andere partijen. Alleen wordt het daar niet zo snel een uitslaande brand. Waarschijnlijk hebben die betere "oliemannetjes".