Niet alleen "#MeToo", maar ook "#MeTwo"?

 Nu de orkaan "#MeToo" vanuit Amerika de oceaan overgestoken is en ook onze eigen BN-ers met beschuldigingen van seksuele intimidatie komen, kan ik als bijna bekende NB-er (Nederlandse Blogger) natuurlijk niet achterblijven. Alleen weet ik niet of mijn beschuldiging (of is het een bekentenis?) wel in het rijtje #MeToo-verhalen thuis hoort. Daarom probeer ik het eerst voorzichtig uit op mijn blog, voor ik het op Twitter gooi.

De gebeurtenis dateert van al heel lang geleden, zoals trouwens bijna al die #MeToo-verhalen. Uit privacy-overwegingen kies ik er voor om geen namen te noemen. Ik was student in een provinciestad in het zuiden van het land en woonde in een studentenhuis. Het was een heel warme zondagmiddag en mijn huisgenoten waren het weekend weg. Ik zat alleen in mijn kamer. Wat ik aan het doen was, weet ik niet meer. Maar kennelijk was ik geconcentreerd bezig, want ik schrok toen ik onverwacht mijn hospita hoorde zeggen: "Zo, hard aan het werk?" Waarschijnlijk had ze al een tijdje naar me staan kijken, want ze stond tegen de deurpost geleund een sigaret te roken.

Wij huurden met nog 5 of 6 andere studenten kamers in het huis van deze vrouw, die naar ik gehoord had samen met haar oude moeder in een aangrenzend pand woonde. Ik schatte haar in de buurt van of rond de 40. Ze was zeker niet lelijk, maar in mijn toenmalige denk- en leefwereld bestond er niet of nauwelijks een relatie tussen seks en vrouwen van die leeftijd. Ze zag er bovendien nogal streng uit, met strak achterover gekamd haar en altijd een stijf mantelpakje aan. En ze wàs ook streng, ondervond ik. Toen ik kwam vragen of ik een kamer bij haar kon huren, dreunde ze een heleboel huisregels op. En als ik me daar niet aan hield zou ze zonder pardon de huur opzeggen. Maar ook toen al waren studentenkamers schaars en duur, dus nam ik de kamer toch maar. Ik was een beetje op mijn hoede voor haar en was blij dat ik haar vrijwel nooit zag.

Maar nu stond ze ineens voor me, heel anders dan ik haar ooit gezien had. Haar lange blonde haren los over haar schouders en . . .  zo te zien alleen gekleed in een ruim vallende witte badjas. Dat verwarde me nogal. 
"Waarom doet ze dat? Wat verwacht ze van me? Wat moet ik doen?", waren vragen die door mijn hoofd schoten. Wat mijn antwoord was, weet ik niet meer. Wel dat ik haar vaag zag glimlachen, bukken en een papiertje van de grond oprapen. Mij zo een blik gunnend op een halve blote borst. Wat mijn verwarring alleen maar meer vergrootte.
Toen keek ze om zich heen, na eerst naar de as van haar sigaret gekeken te hebben, naar waar ze iets als een asbak kon vinden. Die had ik als niet-roker niet. Uiteindelijk liet ze de as in haar handpalm vallen en liep er mee de kamer in, zoekend naar een geschikte plek. Ze kwam uit bij de prullenmand aan de andere kant van mijn tafel. Ze bukte diep om haar hand te legen. Haar borsten, beide vol in beeld, vielen nu bijna spontaan in mijn handen.

Daarna liep ze uitdagend nog wat rond in mijn kamer, mij alle rondingen van haar lichaam tonend. Ik bleef angstvallig achter mijn tafel zitten, wanhopig pogend om de mannelijke opwinding, die hier toch het onafwendbaar het gevolg van was, te verbergen. Onderweg naar de deur blies ze me nog een rookwolk in het gezicht, morste as op de vloer en wenste me een goede middag. Mij zwetend en in complete verwarring achterlatend.

Tot op de dag van vandaag vraag ik mij af: wat is dit nou geweest? Was dit seksueel ongewenst gedrag door een oudere vrouw die van haar machtspositie gebruik maakte? En moet ik dat melden op #MeToo?
Of was ik een onbenullige en laffe snotneus die de kans voorbij heeft laten gaan om op een warme zondagmiddag met zijn tweeën veel plezier te hebben? Maar eigenlijk wist ik het al op het moment dat ze mijn kamer uit was: ik zou nooit meer een tweede kans van haar krijgen. En dat vond ik toen al jammer. Daarom: kunnen we ook niet een actie "#MeTwo" beginnen?