Stemmen met je hart of je hoofd?

Nog een week te gaan tot 15 maart, verkiezingsdag voor de Tweede Kamer. De kranten staan vol met artikelen over de partijen, hun programma's en de lijsttrekkers. En toch lijkt het er op dat er meer zwevende kiezers zijn dan ooit. Ook ik ben een zwevende kiezer, zij het redelijk koersvast. Mijn twijfel is: moet ik met mijn hoofd stemmen of met mijn hart? Moet ik stemmen op de partij die mij het meest overtuigt maar zeker geen deel van de macht gaat worden? Of ga ik kiezen voor de partij die daarbij in de buurt komt, maar die misschien wel een aantal goede ideeën waar kan maken?

Mijn twijfel is tussen de Partij voor de Dieren en Groen Links. De PvdD staat het dichtst bij wat ik vind dat er echt moet gebeuren. Even afgezien van de naam (zie mijn open brief op KIERSKEURIG aan Marianne Thieme) vind ik dat deze partij consequent is in het maken van de juiste keuzes waar het gaat over economie en ecologie. Heel simpel: de eindigheid van veel dingen is nabij. Dus moeten wij daar ook naar gaan handelen. Dus moeten we van een groei-economie naar ecologische groei. Dus ook anders kijken naar bezit, arbeid, welzijn en welvaart. Kortom, Marianne Thieme en haar partij maken een echte keuze voor een andere wereld. Voor mij de wereld van de enig mogelijke en ook leefbare toekomst. 

Het GL van Jesse Klaver is het hier in grote lijnen mee eens, maar staat anders in het huidige politieke bestel. Als je de PvdD een "getuigenispartij" zou willen noemen, is GL meer een praktische politieke partij. Partijstandpunten worden niet te extreem verwoord, zodat er aansluiting is bij meer stemmers. Meer stemmen kunnen leiden tot regeringsdeelname en het bereiken van op zijn minst een aantal doelstellingen.
De vraag is dus: gaan we radicaal voor "de goede zaak" of blijven we "heulen met de vijand" om toch ons doel te bereiken? Met deze vraag in gedachten moet ik aan mijn vader denken, meer dan 60 jaar geleden. Hij was een verstokte communist, wars van elk compromis, door hem consequent als "verraad" gekwalificeerd. De grootste "verrajers" waren de "socialisten". Zij heulden met de kapitalisten en stonden niet pal achter "de arbeider". Wat ga ik nu doen: mijn vader achterna en principieel achter "mijn eigen gelijk" aanlopen, of praktisch zijn en stapje voor stapje proberen vooruit te komen? Ik weet het nog niet. Jij wel?